Τετράωρη στάση εργασίας κήρυξαν οι συνδικαλιστές. Ζήτησαν να νεκρώσει η Ελλάδα.
Είναι πρωτοφανής η αντίδραση σ’ αυτόν τον παράνομο πόλεμο. Πρωτοφανής σε όγκο και παλμό. Μοναδική στην πολυχρωμία της. Και στην έκτασή της. Σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου γίνονται διαδηλώσεις. Το «όχι στον παράνομο πόλεμο» είναι παγκοσμιοποιημένο. Έτσι πρέπει. Είναι ιστορική νομοτέλεια: Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, και η αντίδραση θα είναι παγκοσμιοποιημένη.
Στην Ελλάδα είναι ακόμη πιο πρωτοφανής η αντίδραση. Όχι απέναντι στον πόλεμο. Έτσι κι αλλιώς, η αντίδραση στους αμερικανικούς πολέμους αποκτά χαρακτήρα παράδοσης. Η αντίδραση είναι καινοφανής ως προς τα μέσα. Τετράωρη στάση εργασίας κήρυξαν οι συνδικαλιστές. Ζήτησαν να νεκρώσει η Ελλάδα. Προσοχή! Δεν ζήτησαν να σταματήσει η παραγωγή στην Αμερική. Ούτε καν στη Βρετανία. Αλλά στην τίμια, πλην πτωχή Ελλάδα! Αυτό ίσως μπορεί να ονομαστεί ως «η παγκοσμιοποίηση της λούφας». Δεν δουλεύουμε στην Αθήνα, εξαιτίας των αποφάσεων που λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον και οι οποίες αφορούν την Βαγδάτη. Οικουμενικότητα, αλά ελληνικά…
Το’ χουμε ξαναγράψει. Οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις θα είχαν κάποιο νόημα αν έπλητταν αμερικανικά συμφέροντα. Θα είχαν σοβαρότερο νόημα αν βοηθούσαν πραγματικά τον λαό του Ιράκ. Πολλοί θα ήθελαν να δουν μια συνδικαλιστική κινητοποίηση, που θα ζητούσε από τους εργαζόμενους να δουλέψουν 2 ώρες υπερωριακά. Να δώσουν το πλεόνασμα της υπερεργασίας τους στον Ερυθρό Σταυρό ή άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις οι οποίες δραστηριοποιούνται στο Ιράκ και απαλύνουν τον πόνο των αμάχων. Αλλά όχι! Εδώ σταματάμε τη δουλειά (βολικά;) χθες στις 12.00. Κάποιοι από τους δημοσίους υπαλλήλους που σταμάτησαν μεσημέρι της Παρασκευής θα επιστρέψουν στις δουλειές τους το πρωί της Τετάρτης. Μάλλον θα ευγνωμονούν, αντί να αποστρέφονται, τα γεράκια…
Βέβαια εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε ότι ο ιδιωτικός τομέας συνέχισε να δουλεύει. Ο δημόσιος συνέχισε να κάθεται, συνδικαλιστική αδεία αυτή τη φορά. Τα μαγαζιά και οι μικροεπαγγελματίες συνέχισαν να παράγουν. Αφενός δεν έχουν την πολυτέλεια επιδότησης από το κοινωνικό σύνολο, όπως την έχει ο δημόσιος τομέας. Αφετέρου κάποιος πρέπει να δουλεύει (και να παράγει το αναγκαίο πλεόνασμα) ώστε να επιδίδονται απερίσπαστοι οι συνδικαλιστές μας στην προσφιλή τους επαναστατική γυμναστική…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.3.2003
