Πολλοί θεώρησαν την κίνηση του αρχηγού του Συνασπισμού, να πάει την 22χρονη μετανάστρια στη δεξίωση για τα 34 χρόνια αποκατάστασης της Δημοκρατίας, «επικοινωνιακή». Ηταν, αλλά αυτό δεν μειώνει τη χρησιμότητά της.
Αν μέρος της πολιτικής είναι και η ανάδειξη των προβλημάτων, τότε η κίνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα να πάει την 22χρονη μετανάστρια στη δεξίωση για τα 34 χρόνια αποκατάστασης της Δημοκρατίας, επέτυχε. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των καναλιών να σταθούν στο life-style της υπόθεσης (ήταν χαρακτηριστικές οι ερωτήσεις τους προς την κ. Καντίντσα Σάνκο: «πώς αισθανθήκατε όταν σας κάλεσε ο κ. Τσίπρας να πάτε στο Προεδρικό Μέγαρο;», «τι νιώσατε όταν μπήκατε μέσα;», «πώς σας φάνηκε σαν άνθρωπος ο πρόεδρος;»), το μήνυμα πέρασε. Πολλοί έμαθαν ότι σήμερα υπάρχουν περί τα 200.000 παιδιά, γεννημένα στην Ελλάδα χωρίς πιστοποιητικό γέννησης, που σπουδάζουν και δουλεύουν εδώ, αλλά η Ελλάδα δεν θέλει να τα ξέρει.
Πολλοί θεώρησαν την κίνηση του αρχηγού του Συνασπισμού «επικοινωνιακή». Ηταν, αλλά αυτό δεν μειώνει τη χρησιμότητά της. Και η Ρόζα Παρκς, η μαύρη ακτιβίστρια του αμερικανικού νότου, για επικοινωνιακούς λόγους πήγε και κάθισε στις θέσεις των λευκών την εποχή του απαρτχάιντ στην Αλαμπάμα. Αυτό όμως δεν μείωσε την ανάγκη και τη χρησιμότητα του εγχειρήματός της. Ηθελε να δείξει ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στη θέση που επιφύλασσαν οι αρχές στους μαύρους και το επέτυχε. Υπό την έννοια αυτή -και παρά το γεγονός ότι στην επίπτωσή της παρέβη έναν άδικο νόμο- έκανε μια βαθιά πολιτική πράξη. Χρησιμοποίησε την επικοινωνία για να παράξει πολιτική.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα η επικοινωνία έχει χρησιμοποιήσει τόσο πολύ την πολιτική που υπάρχει πλέον μια φυσική απέχθεια στις πολιτικές κινήσεις που γίνονται διά της επικοινωνίας. Επειδή δε κατά κανόνα καίμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά, απαξιώσαμε πολλάκις πολιτικές πράξεις, επειδή ακριβώς είχαν ως μέρος τους την επικοινωνία. Πόσες φορές χάσαμε το μήνυμα επειδή ακριβώς υποπτευθήκαμε ότι ο πολιτικά πράττων ήταν απλώς ένας κομιστής; Πόσες φορές δεν απαξιώσαμε πολιτικές λέγοντας «έλα, μωρέ! Για επικοινωνιακούς λόγους το κάνει»; Οχι βέβαια ότι αυτή η απαξίωση δεν γίνεται εκ του πονηρού: τις περισσότερες φορές τα βέλη έχουν στόχο τον αγγελιοφόρο. Μόνο που τραυματίζοντας αυτόν, σκοτώνουμε το μήνυμα.
Πολλοί μπορεί να αναρωτηθούν: «Καλά, ο κ. Τσίπρας δεν είχε επικοινωνιακά ή πολιτικά οφέλη από αυτή την κίνηση;» Είχε, αλλά το επόμενο ερώτημα πρέπει να είναι: «ε, και;». Ποιο το όφελος να διαιωνίζεται μια ζημιογόνος για την κοινωνία κατάσταση, προκειμένου να μην έχει επικοινωνιακά ή πολιτικά οφέλη κάποιος; Με την ίδια λογική οι πολιτικοί δεν έπρεπε να κάνουν τίποτε καλό, διότι κάθε μέτρο ή δήλωσή τους σε επικοινωνιακά και πολιτικά οφέλη αποσκοπεί. Τέλος, αυτή η τάση να γίνεται δίκη κινήτρων κάποιου, αντί του αποτελέσματος των πράξεών του, δεν δηλώνει απλώς μοχθηρία. Είναι ανοησία. Εχει, δε, παραλυτικά αποτελέσματα. Κανείς δεν πρέπει να κάνει τίποτε, διότι τα κίνητρα μεταφράζονται ποικιλοτρόπως. Ακόμη κι αν ο ίδιος έχει τα «αγνότερα» (ότι κι αν σημαίνει αυτό) μπορεί κάλλιστα να κατηγορηθεί για τα ποταπότερα, όπως π.χ. ότι (θου Κύριε) επιδιώκει το κέρδος ή το όφελος.
Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε ότι ευτυχώς για τα παιδιά των μεταναστών δεν έκανε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου κάτι αντίστοιχο (κάποτε το συνήθιζε). Είναι σίγουρο ότι τα βέλη εκατέρωθεν θα ήταν τόσα, ώστε το μήνυμα σίγουρα θα χανόταν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 29.7.2008
