Την περασμένη δεκαετία άνοιξαν πολλές και έγιναν σφοδρές συζητήσεις για πλείστα όσα θέματα. Τώρα επικρατεί νηνεμία μετά την καταιγίδα. Ούτε ένας καβγάς της προκοπής δεν στήθηκε με αφορμή την «Eurovision».
Τελικά, ούτε ένας καβγάς της προκοπής δεν στήθηκε με αφορμή την επιτυχία της ελληνικής (και ο Θεός να την κάνει) μελωδικής ομάδας μας στο Κίεβο. Ακούστηκαν μερικά «ου να μου χαθείτε παλιοκουλτουριάρηδες», αλλά και αυτά μάλλον προληπτικά ήταν. Οι «παλιοκουλτουριάρηδες» δεν ασχολήθηκαν με την κ. Έλενα Παπαρίζου. Κανείς (πλην Θύμιου Καρακατσάνη) δεν δάκρυσε για το τέλος του ελληνικού πολιτισμού. Αλλά ουδείς, επίσης, έκλαψε από χαρά για τους Νέους Παρθενώνες που χτίσαμε εκεί όπου μέχρι πρότινος έτρωγαν βελανίδια.
Υποτονική ήταν συνολικά η συζήτηση. Η αρθρογραφία εμπεριείχε περισσότερο στιλ παρά ουσία. Τα κορναρίσματα ήταν λίγα και το πάρτι έξω από την ΕΡΤ είχε κάτι σαν τα σόου στην Αμερική. Πρέπει να υπήρχε φωτεινή επιγραφή που άναβε και προέτρεπε το νεανικό κοινό: «Ενθουσιαστείτε». Να ήταν απλώς η «Eurovision» ένα πενηντάχρονο γινάτι που εκπληρώθηκε ή μήπως δεν απέμεινε τίποτε να συζητηθεί μετά τις περσινές κονταρομαχίες για το Euro;
Συζήτηση, όμως, δεν ξεκίνησε ούτε με αφορμή το θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη. Αναμφισβήτητα μεγάλη μορφή, σημάδεψε τη νεότερη ιστορία της χώρας, αλλά όλες οι μεγάλες προσωπικότητες είχαν αμφιλεγόμενες στιγμές στη διαδρομή τους. Να είναι το σέβας προς τους νεκρούς, η αμηχανία μιας κοινωνίας μπροστά σε μια κορυφαία αλλά δύσκολη στιγμή της Ιστορίας, όπως ήταν ο Εμφύλιος ή μήπως το δέος προς την Αριστερά που απαγορεύει επί της ουσίας κάθε συζήτηση;
Φυσικά, ούτε για το Ευρωσύνταγμα πυροδοτήθηκε έντονη συζήτηση, παρά το γεγονός ότι για το γαλλικό «όχι» φτιάχτηκε το γνωστό «φαιοκόκκινο μέτωπο». Ούτε οι επικείμενες διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία συγκινούν, σε σημείο που τα «παράθυρα» της τηλεόρασης να θυμίζουν περισσότερο «μπάρμπα-Μυτούση» παρά ελληνικής κοπής δελτία ειδήσεων.
Πάλεψαν πολύ χθες οι άνκορμαν των καναλιών να στήσουν κανένα ξεκατίνιασμα σχετικά με το «Number 1», αλλά κανείς δεν τσίμπησε. Να ‘ναι καλά μόνον ο κ. Δημήτρης Δανίκας που μπέρδεψε τα σώβρακα με τον πολιτισμό και ο κ. Θύμιος Καρακατσάνης που έκλαψε live (πριν πάει στο «αστροσυνωμοσιολογικό» σόου του κ. Δημοσθένη Λιακόπουλου) και θύμισε πως στην ελληνική τηλεόραση υπήρχε κάποτε άγρια ζωή.
Σοβαρά τώρα: Την περασμένη δεκαετία άνοιξαν πολλές και έγιναν σφοδρές συζητήσεις για πλείστα όσα θέματα: Εθνικά (στροφή στις σχέσεις με την Τουρκία), Βαλκανικά (κυρίως Κόσοβο), πολιτιστικά (τα όρια της ιδιωτικής τηλεόρασης), σχέσεις Εκκλησίας-κράτους (ταυτότητες), Ασφαλιστικό, Αριστερά και τρομοκρατία κ.λπ. Οι συζητήσεις πολλές φορές ξεπέρασαν τα όρια (ουρές των ακόμη βρίσκονται στα δικαστήρια) αλλά αντιπαρατέθηκαν κοσμοθεωρίες. Συγκρούστηκαν οι δύο πόλοι του, κατά Νικηφόρου Διαμαντούρου, «πολιτικού δυισμού» (εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» 2000).
Τώρα σαν να κουράστηκαν όλοι, με πρώτη την παρωχημένη Αριστερά, που δεν τσιμπάει καν στις «προκλήσεις». Πήγε ο κ. Ερντογάν στη Θράκη και δεν άνοιξε μύτη. Άνοιξε το Ασφαλιστικό κι έπεσαν μόνο μερικά γιαούρτια. Επισκέφθηκε ο κ. Καραμανλής δύο φορές το Λευκό Οίκο και δεν ακούσαμε ιερεμιάδες περί «εθνοραγιαδισμού». Έγιναν κοτζάμ Ολυμπιακοί, αυτοί που σε άλλες χώρες ανήκουν εξ ορισμού στην «Κόκα-Κόλα», και κανείς δεν έκλαψε για την άλωση της πατρίδας από το πολυεθνικό κεφάλαιο. (σ.σ.: έκανε ό,τι μπορούσε ο κ. Χρήστος Γιανναράς. Μίλησε για «ανυπόφορη ύβρι», «ιταμό, καλογυαλισμένο παλιμβαρβαρισμό», «εθελόδουλη αυτασέλγεια», «πρακτόρευση τερατωδών συμφερόντων», αλλά έμεινε απελπιστικά μόνος).
Για να γίνει κατανοητό σε τι κατάσταση έχει περιπέσει ο δημόσιος διάλογος πρέπει να σκεφτούμε ότι κινδυνεύουν με εξαφάνιση εμβληματικοί όροι των προηγουμένων συζητήσεων όπως «αμερικανόδουλοι», «ευρωλιγούρηδες», «αφελληνισμένες συνειδήσεις» και άλλα εξόχως Αριστερά…
Να είναι απλώς η νηνεμία μετά την καταιγίδα ή η έξαλλη Αριστερά που έδινε τον τόνο σε όλες τις προηγούμενες ιδεολογικές συγκρούσεις ασπάστηκε τα περί «σεμνότητας και ταπεινότητας» του κ. Καραμανλή;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26.5.2005
