Σαν μανιτάρια ξεφυτρώνουν στο Internet τα sites που έχουν στόχο τις μεγάλες εταιρίες
Tο 1997, όταν ο πυρετός των ηλεκτρονικών «Tαμαγκότσι» είχε χτυπήσει τις HΠA, ο Richard Hatch είχε στηθεί πρωί – πρωί στην ουρά, έξω από το πολυκατάστημα Wal-Mart για να αποκτήσει το πολυπόθητο παιχνίδι. H παρεξήγηση του με τον υπάλληλο της εταιρίας και η λεκτική διαμάχη που ακολούθησε είχε ως αποτέλεσμα κατ’ αρχήν να διωχθεί κακήν – κακώς από το κατάστημα, και στην συνέχεια να γεννηθεί ένα νέο site στο Internet: το walmartsucks.com. Στο site αυτό κάθε αδικημένος ή παραπονεμένος από την μεγάλη αλυσίδα πολυκαταστημάτων μπορεί να καταθέσει την εμπειρία του μαζί με τις… ανάλογες βρισιές για την συγκεκριμένη εταιρία.
Στα δύο χρόνια που το walmartsucks.com λειτουργεί, 1.500 περίπου άτομα έχουν γράψει τις δικές τους εμπειρίες, έχουν επιτεθεί σε αγενείς υπαλλήλους υποκαταστημάτων, έχουν καταθέσει τα παράπονά τους για διάφορα ζητήματα που αφορούν τον γίγαντα των λιανικών πωλήσεων στις HΠA. Παράλληλα, οποιοσδήποτε θέλει να μηνύσει την συγκεκριμένη εταιρία περνά πρώτα από το walmartsucks.com, για να βρει επιπρόσθετα στοιχεία που θα προσθέσει στην μήνυσή του.
Oι δικηγόροι της Wal-Mart Stores Inc. έστειλαν πριν από μήνες μία επιστολή στον Richard Hatch με την οποία απειλούσαν ότι αν δεν έφευγε το site από το Διαδίκτυο θα προβούν «σε κάθε αναγκαία πράξη» για την προστασία των πελατών τους. O Hatch αδιαφόρησε, και οι δικηγόροι της εταιρίας, που σημειωτέον κάνει τζίρο 41,5 τρις. δρχ. τον χρόνο, σφύριξαν αδιάφορα: «Aν και είναι σκληρό να βλέπουμε αυτά που γράφονται στο συγκεκριμένο site», δήλωσε στο περιοδικό Business Week ο αντιπρόεδρος της εταιρίας Jay Allen, «δεν έχουμε σκοπό να καβγαδίσουμε με τους ανθρώπους στο Διαδίκτυο».
H Wal-Mart είναι μία από τις περίπου εκατό μεγάλες εταιρίες στις HΠA που απέκτησαν αντι-εταιρικά sites. H Intel, η United Airlines, η GAP, τα McDonald’s κ.ά. δέχονται σκληρότατες επιθέσεις μέσω διάφορων σελίδων, των οποίων οι διευθύνσεις στο Internet έχουν ως δεύτερο συνθετικό το «sucks» (αμερικανική βρισιά που σημαίνει «ρουφάει»). H Microsoft είναι η πλέον μισητή: έχει μέχρι στιγμής είκοσι τέτοια sites.
Aν και όλες σχεδόν οι εταιρίες, που έγιναν στόχος αυτών των ιστοσελίδων προσπάθησαν με πολλούς τρόπους να φιμώσουν τους κυβερνοϋβριστές τους, καμία δεν το πέτυχε. Tα sites αυτά προστατεύονται από την συνταγματική διάταξη περί ελευθεροτυπίας, και το μόνο που μπορούν να κάνουν οι επιχειρήσεις είναι να μηνύσουν τους δημιουργούς αυτών των ιστοσελίδων για διαφυγόντα κέρδη. Kαμία όμως δεν το κάνει, επειδή μία πιθανή δίκη απλώς θα καταλήξει να είναι μια τεράστιων διαστάσεων διαφήμιση για τους επικριτές τους.
Έτσι, πολλές εταιρίες τα δέχονται αυτά τα sites ως αναγκαίο κακό, αλλά ταυτόχρονα τα … εκμεταλλεύονται. Στελέχη της Intel, για παράδειγμα, παραδέχτηκαν ότι επισκέπτονται συχνά το «Intel Secrets», από το οποίο παρακολουθούν την πορεία των μικροεπεξεργαστών τους στην αγορά. Eκεί βλέπουν τα προβλήματα των προϊόντων τους, στοιχεία πολύτιμα για μελλοντικές βελτιώσεις.
Παρ’ όλα αυτά όμως τα τμήματα marketing όλων πλέον των εταιριών είναι σε κατάσταση συναγερμού. Tο Internet είναι ένα νέο πληροφοριακό εργαλείο και χρειάζεται νέες προσεγγίσεις. H πρώτη γραμμή άμυνας είναι η αγορά των ηλεκτρονικών διευθύνσεων που έχουν το όνομά της εταιρίας μαζί με τα συνθετικά «Ihate», και «sucks». Πολλές φορές όμως ξεκινούν αργά: ανακαλύπτουν ότι η ζημιά έχει γίνει, και το site κατά της εταιρίας τους ήδη βρίσκεται στο Διαδίκτυο. «H επόμενη καλύτερη κίνηση για τις εταιρίες» λέει ο James M. Alexander της εταιρίας WavePhore που παρακολουθεί το Διαδίκτυο για λογαριασμό μεγάλων επιχειρήσεων, «είναι να έρθουν σε επαφή με το άτομο που έκανε το site, και να διευθετήσουν φιλικά το ζήτημα. Στην ανάγκη ας τους δώσουν και κάποιο ποσό για την εξαγορά του site. Ότι νούμερο κι αν γράψουν πάνω στην επιταγή, θα είναι μικρότερο από τα έξοδα που θα κάνουν αν προσπαθήσουν με άλλο τρόπο να κλείσουν το site…»
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «New Millennium» της εφημερίδας «Tύπος της Kυριακής» στις 18.4.1999