Χρειάζεται το αγγελιόσημο; Γιατί να εμπλέκεται στο ασφαλιστικό των δημοσιογράφων το κράτος, αφού δεν χρηματοδοτεί τα Ταμεία;
Σήμερα απεργούμε. Επειδή «η κυβέρνηση βάζει χέρι στα ταμεία μας». Ταμεία που είναι πλεονασματικά και ουδέποτε το κράτος τα χρηματοδότησε. Αντιθέτως, τα Ταμεία μας δάνεισαν το κράτος, όπως αποδείχθηκε με το τελευταίο σκάνδαλο των ομολόγων. Οι εκλεκτές της κυβέρνησης διοικήσεις πήραν 130 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσουν αμφίβολης αξίας δομημένα ομόλογα.
Τα Ταμεία των εργαζομένων στα ΜΜΕ ζουν (κυρίως) από τη χρηματοδότηση των διαφημιζομένων. Κάτι λιγότερο από το 20% της διαφημιστικής δαπάνης, το αποκαλούμενο «αγγελιόσημο», οδεύει προς τα Ταμεία των εργαζομένων στα ΜΜΕ κ.ά. Ονομάστηκε φορολόγηση και είναι, αφού η είσπραξή του είναι εγγυημένη από το κράτος. «Εγγυημένη», τρόπος του λέγειν, διότι κι εδώ είχαμε το «φαινόμενο ΦΠΑ». Πολλές επιχειρήσεις ΜΜΕ το εισέπρατταν, λιγότεροι το απέδιδαν. Φυσικά, η καταβολή και κατανομή του γίνεται με ένα τόσο περίπλοκο σύστημα, που μοιάζει να έγινε έτσι ώστε να το κατανοούν μόνο οι επαΐοντες. Ή όσοι προσδοκούν γκρίζα οφέλη από αυτό.
Γεννώνται όμως κάποια ερωτήματα. Χρειάζεται το αγγελιόσημο; Γιατί να εμπλέκεται στο ασφαλιστικό των δημοσιογράφων το κράτος, αφού δεν χρηματοδοτεί τα Ταμεία; Και γιατί να εκτίθενται οι δημοσιογράφοι ότι χρηματοδοτούνται από το κοινωνικό σύνολο, ενώ στην ουσία διά του αγγελιόσημου οι διάφορες κυβερνήσεις δωροδόκησαν τις επιχειρήσεις ΜΜΕ που δεν πληρώνουν εργοδοτικές εισφορές;
Υπάρχει μια διαφορά του αγγελιόσημου με τις άλλες μορφές «κοινωνικού πόρου». Δεν αφορά τρίτους. Αφορά το τρίγωνο πελάτης – επιχείρηση – εργαζόμενος. Θα μπορούσε να μην υπάρχει αγγελιόσημο, να είναι αυξημένο το διαφημιστικό τιμολόγιο κατά 20% και αυτό το 20% από τα διαφημιστικά έσοδα κάθε επιχείρησης να πηγαίνει στα Ταμεία. Αυτό όμως προϋπέθετε καλούς λογαριασμούς και μεταξύ των επιχειρήσεων Τύπου, αλλά και μεταξύ των ίδιων των εργαζομένων. Η εμπλοκή του κράτους ιστορικά δεν ήταν να εξασφαλίζει την είσπραξη των εσόδων -έτσι κι αλλιώς αυτή δεν την εξασφάλιζε- αλλά την προστασία κάποιων ομάδων εργαζομένων εντός της βιομηχανίας των ΜΜΕ (π.χ. όσοι δεν είναι μέλη των Ενώσεων Συντακτών δεν απολαμβάνουν τα ευεργετήματα του Επικουρικού Ταμείου), αλλά και κάποιων διαφημιζόμενων, όπως το κράτος και οι «επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας».
Εφτασε ίσως η ώρα να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Να αυτονομηθούν τα Ταμεία από την εποπτεία κάθε κυβέρνησης και τον διορισμό των «κολλητών» κάθε υπουργού στις διοικήσεις. Να αναλάβουν τα συνδικάτα τη διαχείρισή τους (έχουν την εμπειρία του ΕΔΟΕΑΠ) και ας χαρίσουν το αγγελιόσημο παίρνοντας με συλλογικές συμβάσεις το μερίδιο της διαφημιστικής δαπάνης που τους αναλογεί.
Ετσι κι αλλιώς η εμπλοκή του κράτους σκάνδαλα κι ελλείμματα φέρνει, όπως κακή ώρα με τα «δομημένα ομόλογα». Και τώρα φτιάχνει ένα νέο «κοινωνικό πόρο». Το αγγελιόσημο είναι εικονικός κοινωνικός πόρος. Το 2% όμως της διαφημιστικής δαπάνης που θα φεύγει σε άλλους σκοπούς είναι ένας νέος και πραγματικός «κοινωνικός πόρος». Κι αυτό γιατί, όπως προσφυώς έγραψε ο κ. Στέφανος Μάνος, η κυβέρνηση αντί να κλείσει τους βόθρους των «κοινωνικών πόρων» αποφάσισε να διαχειριστεί τα λύματα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 27.11.2007