Καλλιεργείται από τους θεσμικούς και αυτόκλητους υπερασπιστές των προφυλακισμένων μια σκόπιμη σύγχυση μεταξύ «τεκμηρίου αθωότητας» και «αθωότητας».
Ο παρουσιαστής του μεσημεριάτικου ραδιοφωνικού «τοκ-σόου» ήταν κατηγορηματικός. «Υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας», έλεγε. «Αρα η Πολιτεία πρέπει να φέρεται στους κατηγορούμενους για συμμετοχή στη “17 Νοέμβρη” σαν να είναι αθώοι». Και το επανελάμβανε σε κάθε ευκαιρία μη τυχόν και δεν το κατάλαβε ο δημοσιογράφος συνομιλητής του: «Η Πολιτεία πρέπει να φέρεται σ’ αυτούς τους ανθρώπους σαν να είναι αθώοι»…
Υπέροχο λογικό άλμα! Αφού η Πολιτεία πρέπει να φέρεται στον κ. Κουφοντίνα «σαν να είναι αθώος» τότε θα πρέπει να αφήσει ελεύθερο, παρακαλώντας τον -αν δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει τον Μάρτιο- να περάσει από το δικαστήριο για να λογοδοτήσει για μερικές δεκάδες κακουργήματα.
Καλλιεργείται από τους θεσμικούς και αυτόκλητους υπερασπιστές των προφυλακισμένων μια σκόπιμη σύγχυση μεταξύ «τεκμηρίου αθωότητας» και «αθωότητας». Ο σολοικισμός: «είναι αθώοι μέχρι να κριθούν ένοχοι» παράγει επιχειρήματα του τύπου: «και γιατί να μη διηγείται από το γυαλί τα κατορθώματά του ο Σάββας Ξηρός; Έτσι κι αλλιώς νομικά δεν έχει κριθεί ένοχος». Αρα; Όπως κάθε αθώος δικαιούται να έχει και μια τηλεοπτική εκπομπή κάτι σαν «Πρωινό Καφέ της Τρομοκρατίας».
Η άλλη σύγχυση που σκόπιμα καλλιεργείται από τους υπερασπιστές (θεσμικούς και αυτόκλητους) είναι η διαφορά των υπόδικων για τρομοκρατικές πράξεις και των καταδικασθέντων για άλλες εγκληματικές ενέργειες. Τώρα η στρεψοδικία αλλάζει μορφή: «το κράτος», λένε, «πρέπει να συμπεριφέρεται στους υπόδικους σαν να είναι καταδικασθέντες. Γιατί ο κ. Κοεμτζής μπορεί να γράψει βιβλίο για την “παραγγελιά” του και ο κ. Γιωτόπουλος να μην εκδώσει ένα ιδεολογικό μανιφέστο;».
Η απάντηση και στις δύο αιτιάσεις είναι απλή. Η Πολιτεία δεν πρέπει να φέρεται στους υπόδικους για τα στυγερά εγκλήματα ούτε σαν να ήσαν αθώοι ούτε σαν να ήσαν καταδικασμένοι. Πρέπει να τους φέρεται ακριβώς σαν αυτό που είναι: υπόδικοι. Τελεία και παύλα.
Οι υπόδικοι έχουν σε κάποιες περιπτώσεις περισσότερες προνομίες από τους καταδικασθέντες. Π.χ. κανείς δεν μπορεί να κάνει αγωγή στον κ. Ψαραδέλη για τα λεφτά της ληστείας, αν δεν τελεσιδικήσει η απόφαση.
Οι υπόδικοι σε άλλες περιπτώσεις έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους καταδικασθέντες. Για παράδειγμα, ένας ισοβίτης μπορεί να πάρει πενθήμερη άδεια από τις φυλακές. Ο κ. Βασίλης Τζωρτζάτος -όπως κάθε υπόδικος- δεν δικαιούται. Ή κάποιος που καταδικάστηκε για κάποιο έγκλημα μπορεί να δώσει συνέντευξη. Σ’ έναν υπόδικο δεν επιτρέπεται, για τον απλούστατο λόγο ότι εξελίσσεται μια ανάκριση.
Αυτές, τις όχι και τόσο λεπτές διαφορές, οι θεσμικοί υπερασπιστές (δικηγόροι) της 17Ν κάνουν ότι δεν τις καταλαβαίνουν. Δουλειά τους είναι εξάλλου να αποσιωπούν και μερικές αποχρώσεις του νόμου για το καλό των πελατών τους. Οι υπόλοιποι αυτόκλητοι υπερασπιστές (οι δημοσιογράφοι) υποκρίνονται ότι δεν τις κατανοούν ή απλώς δεν τις καταλαβαίνουν;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 12.12.2002
