Οι παραλογισμοί με την αναγνώριστη πτυχίων…
Είναι αστείο, αλλά ενώ τα εγχώρια ακαδημαϊκά ιδρύματα δεν αξιολογήθηκαν ποτέ, η ελληνική πολιτεία έχει ένα διαρκή μηχανισμό αξιολόγησης των ξένων πανεπιστημίων. Αυτός παλιότερα λεγόταν ΔΙΚΑΤΣΑ και σήμερα φόρεσε τα αρχικά αλλιώς: ονομάζεται ΔΟΑΤΑΠ, ήτοι «Διεπιστημονικός Οργανισμός Αναγνώρισης Τίτλων Ακαδημαϊκών και Πληροφόρησης».
Ο Οργανισμός αυτός εξετάζει αν οι πτυχιούχοι του εξωτερικού αποφοιτήσαν από εξίσου καλά με τα ελληνικά ΑΕΙ, ή έστω ότι δεν αποφοίτησαν από χειρότερα (ναι, ναι… υπάρχουν).
Ο ΔΟΑΤΑΠ, σύμφωνα με όσα αναφέρει στον δικτυακό του τόπο, «αποφαίνεται για το ακαδημαϊκό επίπεδο» των ξένων ιδρυμάτων. Στην ουσία, όμως, αποφαίνεται αν το πρόγραμμα σπουδών κάποιου ξένου πανεπιστημίου ταυτίζεται με το πρόγραμμα σπουδών κάποιου ελληνικού. Για παράδειγμα, όσοι σπουδάζουν εξ αποστάσεως πρέπει να είναι σίγουροι ότι «η διάρκεια των σπουδών στο πανεπιστήμιο της αλλοδαπής και οι όροι αξιολόγησης, προαγωγής και αποφοίτησης των σπουδαστών πρέπει να πληρούν τις απαιτήσεις των πανεπιστημίων της ημεδαπής και ειδικότερα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου (ΕΑΠ)». Δηλαδή, κάποιος που σπουδάζει εξ αποστάσεως στο βρετανικό Open University μπορεί να μείνει χωρίς αναγνώριση πτυχίου, επειδή «οι όροι αξιολόγησης, προαγωγής και αποφοίτησης των σπουδαστών» είναι διαφορετικοί από το ημέτερο «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο». Ασχετα αν το ελληνικό Open University στήθηκε με την πολυετή εμπειρία του βρετανικού.
Αντιθέτως, απόφοιτοι Ιατρικής του National University of Rwanda ή του Κρατικού Ιατρικού Ινστιτούτου του Ασχαμπάντ (Τουρκμενία) ή του Khyber Medical College of Peshawar (Πακιστάν) δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, μια και τα πτυχία τους αναγνωρίζονται από τον ΔΟΑΤΑΠ. Μην παρεξηγηθούμε: τα παραπάνω ονόματα δεν είναι φανταστικά. Είναι, σύμφωνα με τον επίσημο δικτυακό του Οργανισμού (www.doatap.gr) αναγνωρισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα από την ελληνική πολιτεία.
Η ίδια πολιτεία όμως δεν αναγνωρίζει πτυχία μεγάλων ξένων πανεπιστημίων, αν δημιουργήσουν παραρτήματα στην Ελλάδα ή συνεργαστούν με εγχώριους εκπαιδευτικούς οργανισμούς. Ασχέτως ποια πανεπιστήμια είναι αυτά. Μπορεί, δηλαδή, ο ΔΟΑΤΑΠ να αναγνωρίζει ένα Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ιδρυμα της αλλοδαπής, αλλά αν το τελευταίο αποφασίσει να δίνει πτυχία με διαφορετικό από τον παραδοσιακό τρόπο, τότε μαύρο φίδι που τους έφαγε (τους πτυχιούχους). Με άλλα λόγια, η ελληνική πολιτεία δεν αξιολογεί μόνο τα ιδρύματα του εξωτερικού, αξιολογεί και τις εκπαιδευτικές τους μεθόδου. Ετσι, για να έχει ένα παιδί στο πτυχίο μοίρα, πρέπει να ξενιτευτεί. Να πάει έστω μέχρι το στο Τσιταγκόνγκ του Μπαγκλαντές (σ.σ.: κι αυτό δεν είναι φανταστικό. Από το University of Chittagong ο ΔΟΑΤΑΠ αναγνωρίζει τα πτυχία Χημείας και Βοτανολογίας).
Αυτοί οι παραλογισμοί είναι προϊόν ενός συστήματος που δεν μπορεί και δεν θέλει να αξιολογήσει τη γνώση. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα φροντίζει μόνο να βρίσκονται όλοι οι πτυχιούχοι -εσωτερικού κι εξωτερικού- στην ίδια γραμμή εκκίνησης, όταν αρχίζουν τον κοπιώδη δρόμο για την κατάληψη μιας θέσης στο Δημόσιο. Επόμενο είναι να οδηγούμαστε σε όλο και μικρότερο κοινό παρονομαστή…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 1.8.2008
