Κάνει ένα μεγάλο λάθος στην τακτική της η Αριστερά. Τρομάζει τους λαούς. Με τις μεσσιανικές της προφητείες περί κατάρρευσης των πάντων φοβίζει τους πολίτες. Με αποτέλεσμα αυτοί να καταφεύγουν στον συντηρητισμό.
Εχετε παρατηρήσει ότι η Αριστερά δεν χάνει ποτέ εκλογές; Δεν αστειευόμαστε. Αν πιστέψουμε τις αναλύσεις που γράφονται αυτές τις μέρες στον ελληνικό Τύπο, αυτοί που χάνουν πάντα είναι οι μασκαρεμένοι σε αριστερούς σοσιαλδημοκράτες και οι συνοδοιπόροι τους. Οι αυθεντικοί αριστεροί είναι αήττητοι. Κι αν δεν μπουν στη Βουλή -όπως το ιταλικό Κομουνιστικό Κόμμα του κ. Φάουστο Μπερτινότι στην Ιταλία- δεν είναι επειδή ο λαός δεν προτιμά τις θέσεις τους. Τους τιμωρεί διότι συνεργάστηκαν με τους μαϊμού-αριστερούς του κ. Ρομάνο Πρόντι. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: αφού η Αριστερά δεν χάνει, πώς γίνεται να κερδίζει η Δεξιά και μάλιστα στη χειρότερη εκδοχή της, όπως την ενσαρκώνει ο κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι;
Εχουμε αναφερθεί και παλαιότερα στα μυστήρια της προόδου που συνοψίζονται στο ανέκδοτο του συζύγου που έκοψε τα γεννητικά του όργανα για να εκδικηθεί τη μοιχό συμβία του. Κατά την επιχειρηματολογία κάποιων, οι λαοί εκνευρίζονται τόσο πολύ που τα αριστερά τους κόμματα τούς απατούν με δεξιές απόψεις και γι’ αυτό ψηφίζουν ακόμη πιο δεξιά. Προκειμένου να εκδικηθούν τη «λάιτ αριστερά» προτιμούν να εκλέξουν τον επικίνδυνο Μπερλουσκόνι και τους ακόμη πιο επικίνδυνους συμμάχους του της Λίγκας του Βορρά.
Αυτό το σκεπτικό θυμίζει λίγο το μυθιστόρημα του Λιούις Κάρολ, «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Ως, γνωστόν εκεί όλα γίνονται ανάποδα. Εξάλλου, το διαζύγιο με την πραγματικότητα το εξέδωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο κ. Αλέκος Αλαβάνος: «Αν η αριστερά γίνει πολύ ρεαλιστική», είπε, «με την έννοια ότι ενσωματώνεται σε αυτό που υπάρχει χάνει και τον χαρακτήρα της, αλλά και τη γοητεία και τη δύναμή της να κινητοποιήσει την κοινωνία σε κάτι διαφορετικό κάτι αλλιώτικο».
Το πρόβλημα όμως είναι ότι την Ιταλία σήμερα κυβερνά και με αυξημένη πλειοψηφία ένας άνθρωπος που ακόμη και ο «Economist» χαρακτήρισε επικίνδυνο. Οχι μόνο για την Ιταλία, αλλά και για τη δημοκρατία.
Κάνει ένα μεγάλο λάθος στην τακτική της η Αριστερά. Τρομάζει τους λαούς. Με τις μεσσιανικές της προφητείες περί κατάρρευσης των πάντων φοβίζει τους πολίτες. Με αποτέλεσμα αυτοί να καταφεύγουν στον συντηρητισμό. Οποιου είδους – ακόμη και του μπερλουσκονικού. Εχει παρατηρηθεί ότι μόνο σε περιόδους αισιοδοξίας οι πολίτες δοκιμάζουν νέα πράγματα και νέες προτάσεις. Τότε βαθαίνει και πλατιάζει η «δύσκολη» στις διαδικασίες της δημοκρατία. Οταν οι λαοί αισιοδοξούν ποντάρουν στο όνειρο. Οταν απαισιοδοξούν προτιμούν την ισχύ του κυβερνήτη. Εστω κι αν αυτός είναι ολίγον τι βρώμικος ή χρησιμοποιεί την ισχύ του για να προωθήσει την δική του ατζέντα.
Σε δημοσκοπήσεις, ο «καβαλιέρε» καταγράφεται ως «καπάτσος». Ο άνθρωπος που έστησε μια οικονομική αυτοκρατορία εκ του μηδενός. Βεβαίως, το κατάφερε με βρώμικους τρόπους, αλλά όταν νιώθεις ότι ο κόσμος γύρω σου καταρρέει ποιος δίνει σημασία στις λεπτομέρειες; Ποιος θα ασχοληθεί με τη συμμετοχική δημοκρατία του Βελτρόνι, τα δικαιώματα των μεταναστών, την ισονομία και τη θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους; Οταν νιώθεις ότι το σπίτι σου είναι έτοιμο να καεί, όλα αυτά μοιάζουν περιττές πολυτέλειες κι αφήνεσαι στην αντιδημοκρατική καπατσοσύνη του «καβαλιέρε»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 19.4.2008
