Υπάρχουν λάθη και παραλείψεις κατά την εφαρμογή του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων. Φυσικό είναι. Μόνο που αυτά δεν πρέπει να υπονομεύσουν το πρόγραμμα. Δεν πρέπει να συκοφαντήσουν τις δομικές αλλαγές.
Είναι γνωστή η ιστορία του φιλελευθέρου καθηγητή, ο οποίος επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη είχε αναλάβει την ιδιωτικοποίηση ήσσονος σημασίας επιχείρησης του Δημοσίου και μέσα σε λίγους μήνες ανακάλυψε πόσο μεγάλη στρατηγική σημασία έχει για την ελληνική οικονομία η εταιρεία που εκλήθη να ιδιωτικοποιήσει. Αυτό είναι το πρώτο δομικό εμπόδιο για τις αποκαλούμενες θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Αυτοί που τις κάνουν καλούνται κατ’ ουσίαν να ευνουχιστούν. Όχι κατ’ ανάγκην γιατί «η εξουσία είναι το καλύτερο αφροδισιακό» (όπως είχε πει και ο φονιάς των λαών κ. Χένρι Κίσιγκερ), αλλά γιατί καλούνται να ακυρώσουν εαυτούς. Φυσικό είναι ένας διοικητής ΔΕΚΟ, ο οποίος έχει πολιτική εντολή να ιδιωτικοποιήσει την επιχείρηση, να βρίσκει χίλια προσκόμματα για να μην επιτελέσει το έργο του.
Αυτή η κυβέρνηση έχει την ξεκάθαρη εντολή του πρωθυπουργού να προχωρήσει σε δομικές αλλαγές παντού. «Οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις που ξεκινήσαμε δεν κατευθύνονται από δόγματα και ιδεοληψίες. Δεν σημαίνουν αντιπαράθεση ιδεολογιών. Είναι επιλογή ρεαλιστική, αναγκαία και επιτακτική. Είναι η ώριμη απάντηση στις αυξημένες απαιτήσεις της κοινωνίας, για το σήμερα και για το αύριο. Αυτή είναι η στρατηγική επιλογή μας. Αυτό το έργο μάς εμπιστεύτηκαν οι Έλληνες: Να ανοίξουμε νέους δρόμους. Να ακολουθήσουμε μεταρρυθμιστική στρατηγική», είπε προχθές ο κ. Κ. Καραμανλής στη Βουλή.
Πέρα και μετά τη θέληση του πρωθυπουργού, όμως, επικρατεί το χάος. Υπάρχουν υπουργοί, οι οποίοι θέλουν να «μιλούν Αριστερά, για να κυβερνήσουν (όπως ισχυρίζονται) Δεξιά». Υπάρχουν υπουργοί που κυβερνούν Αριστερά προκειμένου, όπως ισχυρίζονται, να κυβερνήσουν κάποτε φιλελεύθερα. Υπάρχουν στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που έχουν εμποτιστεί μέχρι το μεδούλι από την κυρίαρχη αντεπιχειρηματική ιδεολογία που κυριαρχεί στον τόπο. Πολεμούν την ιδιωτική πρωτοβουλία, βάλλουν κατά φαντασμάτων αισχροκέρδειας, κάνουν ό,τι μπορούν (και δυστυχώς χωρίς να το γνωρίζουν) να συκοφαντήσουν έμμεσα τις προσπάθειες της κυβέρνησης για τις αλλαγές στην οικονομία.
Γράφεται πολλάκις ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο μεταρρυθμίσεων στην οικονομία. Δυστυχώς, τα πράγματα είναι χειρότερα. Ο χώρος της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει κουλτούρα δομικών αλλαγών στην οικονομία. Όχι μόνον δεν υπάρχει το ιδεολογικό υπόβαθρο για να στηριχτούν όπως πρέπει οι μεταρρυθμίσεις, αλλά αντιθέτως: Το κυβερνών κόμμα είναι εμποτισμένο από την εύκολη και λαϊκιστική ιδεολογία της Αριστεράς, που θέλει τις μεταρρυθμίσεις να γίνονται για χάρη των ολίγων και όχι για την ευημερία των πολλών. Το πρόγραμμα της αναπροσαρμογής των δομών της οικονομίας φαντάζει στα μάτια των οπαδών της Ν.Δ. περισσότερο ως δημοσιονομική ανάγκη παρά ως τομές που στόχο έχουν να αλλάξουν τη χώρα. Η ρητορεία του παρελθόντος υπονομεύει το έργο του παρόντος. Εξ ου και η Βαβέλ που παρατηρείται στον πολιτικό λόγο των στελεχών. Το κύριο πρόβλημα είναι το φιλελεύθερο ιδεολογικό κενό και στην ελληνική κοινωνία και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το ίδιο παρατηρείται και στο έτερο μεγάλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ. Κι εκεί οι οπαδοί του υπαρκτού εν Ελλάδι Σοσιαλισμού υπονομεύουν τον αντικρατικιστικό λόγο του κ. Γιώργου Παπανδρέου, όπως υπονόμευσαν κάθε αλλαγή που επιχείρησε ο κ. Κώστας Σημίτης. Είναι αληθές: Τα ίδια ίσχυαν και ισχύουν στο ΠΑΣΟΚ. Μόνον που στην περίπτωση αυτή ξέρουμε το αποτέλεσμα αυτής της διάχυτης σοσιαλιστικής μεμψιμοιρίας. Το είδαμε στις 7 Μαρτίου του 2004.
Υπάρχουν λάθη και παραλείψεις κατά την εφαρμογή του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων. Φυσικό είναι. Μόνο που αυτά δεν πρέπει να υπονομεύσουν το πρόγραμμα. Δεν πρέπει να συκοφαντήσουν τις δομικές αλλαγές. Αυτές τις χρειάζεται η χώρα και πρέπει να προχωρήσουν. Έστω με λάθη και παραλείψεις…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26.6.2005
