Η λύση του Κυπριακού χάθηκε για μια φορά ακόμη ανάμεσα στα πολλά μέτρα και πολλά σταθμά που χρησιμοποιούνται σε κάθε τέτοια περίπτωση. Έσβησε ανάμεσα σε συνθήματα κενά περιεχομένου.
Και για να ‘χουμε το καλό ρώτημα: γιατί όσοι επιχειρηματολογούν υπέρ του «ναι» πιέζουν του Κυπρίους, ενώ όσοι επιχειρηματολογούν υπέρ του «όχι» (και αρκετοί από δαύτους βρίσκονται στη μεγαλόνησο: Ζουράρις, Παπαθεμελής κ.λ.π.) δεν τους πιέζουν; Γιατί δεν ενοχλεί ο κ. Ραούφ Ντενκτάς που έχει πάρει σβάρνα την Τουρκία και προπαγανδίζει το «όχι» κι ενοχλεί -ως ασκών πιέσεις- ο κατά τεκμήριο φίλος της Κύπρου κ. Φερχόϊγκεν που λέει ότι το «όχι» των ελληνοκυπρίων δεν σημαίνει ότι η 23η θα είναι ίδια με την 25η Απριλίου;
Η λύση του Κυπριακού χάθηκε για μια φορά ακόμη ανάμεσα στα δύο μέτρα και πολλά σταθμά που χρησιμοποιούνται σε κάθε τέτοια περίπτωση. Έσβησε ανάμεσα σε συνθήματα κενά περιεχομένου. Για παράδειγμα: «βιώσιμη και λειτουργική λύση». Τι σημαίνει αυτό για όσους προπαγανδίζουν το «όχι»; Η πλειοψηφία αποφασίζει, η μειοψηφία ακολουθεί. Δημοκρατικότατον. Τι κρίμα, όμως, που δεν ισχύει στις ομοσπονδίες!
Σε όλα τα ομοσπονδιακά μορφώματα του κόσμου, τα μέρη -ασχέτως πληθυσμού-συναποφασίζουν για τα ομοσπονδιακά θέματα. Ακόμη και στις ΗΠΑ το Γουαϊόμινγκ που έχει πληθυσμό 493.782 κατοίκους, έχει ακριβώς τα ίδια ομοσπονδιακά δικαιώματα με την Καλιφόρνια που κατοικείται από 33.871.648 ψυχές. Στην Ελλάδα, βέβαια, που δεν έχουμε εμπειρία ομόσπονδων κρατών μπορεί να φαντάζει παράλογο, αλλά δεν είναι.
Αλλά, πάλι, αν το θεωρούμε παράλογο γιατί τόσα χρόνια ζητούσαμε ομοσπονδία; Δεν ξέραμε ότι τα ομόσπονδα κράτη έχουν ίδια δικαιώματα και μπορούν να μπλοκάρουν αποφάσεις; Aρα βιώσιμη και λειτουργική λύση (όπως τουλάχιστον την εννοούν κάποιοι) και ομοσπονδία είναι πράγματα οξύμωρα.
¨Ένα από τα άλλα οξύμωρα που εισάγονται στην ελληνική πολιτική ζωή είναι το δόγμα η Ελλάς συμπαρίσταται άνευ όρων στις αποφάσεις της Κύπρου και ταυτόχρονα προωθούμε την ελληνοτουρκική προσέγγιση. Δηλαδή; Αν οι Κύπριοι αποφασίζουν βέτο στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας επειδή θα υπάρχει το τείχος του αίσχους, εμείς τι κάνουμε; Συμπαριστάμεθα στην Κύπρο ή προωθούμε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας; Το δόγμα ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας περνά από την «πράσινη γραμμή» πως μεταβάλλεται στην περίπτωση που οι ελληνοκύπριοι λένε «όχι» και οι τουρκοκύπριοι «ναι»;
Το έτερο επικοινωνιακό τέχνασμα είναι το ευφυολόγημα ότι με το σχέδιο Ανάν οι Τουρκοκύπριοι γίνονται «αφέντες στο βορρά και συνεταίροι στο Νότο». Ας υποθέσουμε ότι είναι σωστό. Αλλά ταυτόχρονα δεν γίνονται και οι ελληνοκύπριοι «αφέντες στο Νότο και συνεταίροι στο Βορρά»;
Ας απορριφθεί το σχέδιο Ανάν. Όχι όμως με όρους παραλογισμού. Να ξέρουμε γιατί το απορρίπτουμε και τι να περιμένουμε. Με ιδεοληψίες και φαντασιώσεις θα βρεθούμε προ εκπλήξεων. Δυσάρεστων…
Υ.Γ. 1: Συμπλήρωμα στο προχθεσινό άρθρο με τίτλο: «Τα δύο όχι στην Κύπρο». «Παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα», είπε την Μ. Τετάρτη στο διάγγελμά του ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος. «Παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω κοινότητα» είπε χθες στην Τουρκική εθνοσυνέλευση ο κ. Ραούφ Ντενκτάς. Οι δύο ρήσεις, βέβαια, ήταν διαφορετικές. Ο ένας το είπε στα ελληνικά και ο άλλος στα τούρκικα…
Υ.Γ. 2: Μπορεί βέβαια τα εθνικά θέματα να μην τα λύνουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά εξ αφορμής αυτών πλουτίζουμε το εθνικοαριστερό μας λεξιλόγιο. Μετά τους «ευρωλιγούρηδες», τους «αμερικανοτσολιάδες» (που μας κληροδότησαν προηγούμενα εθνικά θέματα) έχουμε μια νέα σοδειά επιθέτων με αφορμή το σχέδιο Ανάν. Έχουμε και λέμε λοιπόν: «Ναιναίκοι» (η παραλλαγμένη κληρονομιά του σύγχρονου Κολοκοτρώνη κ. Αλέξανδρου Γιωτόπουλου), «τυπίστες της πολιτικής», «μικρονουμερίστες του λεπτού» (κληρονομιά του εθνικού μας παρα-δικαστή κ. Κώστα Καζάκου). Έτσι πορευόμαστε για κάθε θέμα: επίθετο, επίθετο χάνουμε τα ουσιαστικά…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16.4.2004