Όταν η πολιτική γίνεται εν ώρα εργασίας, οι εργαζόμενοι μεταφέρουν το κόστος των πολιτικών τους υποχρεώσεων στην επιχείρηση των άλλων.
H είδηση δεν είναι ότι ο διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής, ο Γάλλος Κριστιάν Ζακ, απαγόρευσε τις επισκέψεις υποψηφίων στους χώρους της τράπεζας εν ώρα εργασίας. Η είδηση είναι ότι τόσα χρόνια επιτρεπόταν. Σήμερα, ύστερα από χρόνια, μαθαίνουμε ότι ένα κεκτημένο στη λειτουργία της τράπεζας ήταν το «μπάτε πολιτικοί μιλήστε». Αυτό είναι ένα δείγμα των παθογενειών που εμφάνισαν τόσα χρόνια οι δημόσιες επιχειρήσεις. Οι υπάλληλοι, αντί να δουλεύουν, έβρισκαν αφορμές για να ζυμώνονται πολιτικά και εκλογικά.
Μην παρεξηγηθούμε! Καλή και χρυσή είναι η πολιτική ζύμωση, και όλοι οι εργαζόμενοι οφείλουν, ως πολίτες, να την κάνουν. Οχι όμως εν ώρα εργασίας. Κι αυτό διότι όταν η πολιτική ενημέρωση γίνεται την ώρα της δουλειάς, οι εργαζόμενοι (όσοι, τέλος πάντων, συμμετέχουν σ’ αυτή) μεταφέρουν το κόστος των δικών τους πολιτικών υποχρεώσεων στην επιχείρηση των άλλων. Σε εμάς τους φορολογούμενους (όταν η τράπεζα ήταν κρατική) ή στους Γάλλους μετόχους τώρα που η ιδιοκτησία πέρασε στη «Credit Agricole». Οι τελευταίοι, μάλιστα, ουδόλως ενδιαφέρονται αν υπερνομάρχης Αθηνών θα είναι η Φώφη ή ο Ντίνος.
Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η αντιπαράθεση μεταξύ της τράπεζας και των εργαζομένων: «Λόγω των εκλογικών διαδικασιών» αναφέρει ανακοίνωση της διοίκησης, «η τράπεζά μας θα πρέπει να απέχει από οποιεσδήποτε πολιτικές αντιπαραθέσεις ώστε να διασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία των υπηρεσιών μας. Ως εκ τούτου, δεν επιτρέπεται η οργάνωση ή η παραχώρηση των χώρων της τράπεζας για επισκέψεις τρίτων, κατά τη διάρκεια του ωραρίου εργασίας. Μόνο υπό ορισμένες συνθήκες και προϋποθέσεις και έπειτα από έγκριση της διοίκησης, είναι δυνατό τρίτος να επισκέπτεται τους χώρους της τράπεζας και μόνο μετά το πέρας του ωραρίου εργασίας».
Ο Σύλλογος των Εργαζομένων νουθετεί τον κ. Κριστιάν Ζακ, λέγοντας ότι «η Εμπορική Τράπεζα απέχει μόνο μερικές εκατοντάδες μέτρα από τον λόφο της Πνύκας, όπου εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια γεννήθηκε η ?δημοκρατία? και ότι παρόμοιες (εκλογικές) διαδικασίες συμβαίνουν και στην τράπεζα, χωρίς να υπάρξει το παραμικρό πρόβλημα, αλλά και σε όλες ανεξαιρέτως τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, στο πλαίσιο της ανταλλαγής απόψεων και διαλόγου».
Σχετικά με το τελευταίο έχουμε να παρατηρήσουμε ότι η εν λόγω τράπεζα απέχει επίσης μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Ελευσίνα όπου ως γνωστόν γινόταν τα Μυστήρια προς τιμήν της Θεάς Δήμητρας. Εχει καμιά σχέση αυτό με την εύρυθμη λειτουργία μιας τράπεζας;
Η προσέγγιση και της διοίκησης και των εργαζομένων είναι λάθος. Δεν μπαίνει ζήτημα «πολιτικών αντιπαραθέσεων», αλλά ορθής κατανομής του κόστους. Η δημοκρατική διαδικασία είναι δικαίωμα, αλλά ενέχει και υποχρεώσεις. Οι υποχρεώσεις αυτές βαραίνουν κάθε πολίτη ξεχωριστά και όχι τον γείτονα του ή τον εργοδότη του. Γι’ αυτό οφείλουν να μετέχουν στις δημοκρατικές διαδικασίες ιδίοις εξόδοις και χρόνω.
Το αυτό ισχύει και για τις συνδικαλιστικές μαζώξεις που γίνονται στις ΔΕΚΟ και συνοδεύονται πάντα από μια στάση εργασίας. Η συνδικαλιστική δραστηριότητα είναι επίσης μια μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων, αλλά εμπεριέχει και κόστος. Το κόστος π. χ. μιας γενικής συνέλευσης δεν πρέπει να το πληρώνουν, οι επιβάτες των λεωφορείων (όπως έγινε χθες στους ΗΛΠΑΠ) αλλά οι ίδιοι οι συνδικαλιζόμενοι. Ετσι κι αλλιώς οι τελευταίοι θα απολαύσουν τα οφέλη της συνδικαλιστικής δράσης και όχι οι επιβάτες.
Πρέπει κάποτε σ’ αυτήν τη χώρα να ανακαλύψουμε τους καλούς λογαριασμούς. Αυτοί εκτός από καλούς φίλους κάνουν και καλούς πολίτες και συνειδητοποιημένους εργαζόμενους.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 11.10.2006
