Δεν προστατεύουμε την κοινή μας περιουσία, προστατεύουμε τα συντεχνιακά συμφέροντα που την λυμαίνονται.
Γράφαμε το Σάββατο για τις «λάθος Θερμοπύλες» που -υπό την καθοδήγηση της εγχώριας Αριστεράς- εκλήθη να φυλάει η ελληνική κοινωνία και μέχρι στιγμής τα έχει καταφέρει μια χαρά. Ενώ βρίσκεται στις επάλξεις πολεμώντας σκιές της αποκρατικοποίησης, εντός των τειχών θάλλει η «λούμπεν ιδιωτικοποίηση». Με αυτόν τον τρόπο προστατεύσαμε τις παραλίες από τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, για να τις καταλάβουν αυθαίρετα οι μικρομεσαίοι, έτσι χάσαμε και τα δάση. Eτσι πολεμώντας την ιδιωτική Παιδεία, τα δημόσια νοσοκομεία και πανεπιστήμια έγιναν οίκος εμπορίου. Αρκετοί πλουτίζουν χρησιμοποιώντας δημόσιες υποδομές και το αποτέλεσμα είναι αντίστοιχο της πλήρους ιδιωτικοποίησης. Αντί να έχουμε ιδιωτικά και δημόσια νοσοκομεία και ΑΕΙ (όπου κάποιοι θα πληρώνουν και κάποιοι θα έχουν δωρεάν υπηρεσίες) στο όνομα του «όλα για όλους δωρεάν» σχεδόν κανείς δεν έχει ούτε δωρεάν Υγεία ούτε δωρεάν Παιδεία.
Υπάρχει όμως ένα πολύ πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της «λούμπεν ιδιωτικοποίησης». Είναι οι δημόσιοι χώροι. Προ μηνός ο κ. Γιώργος Αλογοσκούφης εξέδωσε απόφαση που προέβλεπε ότι «Επιτρέπεται η παραχώρηση των αιθουσών του Ζαππείου Μεγάρου (…) και σε ιδιωτικούς φορείς, επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα, ιδίως για τη διοργάνωση εκθέσεων, πολιτιστικών εκδηλώσεων, εκθέσεων προϊόντων της ελληνικής παραγωγής, συνεδρίων, εορτών, αγορών και άλλων συναφών εκδηλώσεων». Προσοχή! Δεν ανέφερε πώληση του Μεγάρου ούτε αποκλειστική εκμίσθωσή του σε κάποιους «αιμοβόρους καπιταλιστές»! Η απόφαση προβλέπει την εκμίσθωσή του για εκθέσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις κ.λπ.
Στην απόφαση αυτή υπήρξε η συνήθης αντίδραση όσων μας καλούν να φυλάμε τις «λάθος Θερμοπύλες». Για παράδειγμα, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Κ. Γείτονας μίλησε για πρόθεση της κυβέρνησης «να μετατρέψει αυτόν τον ιστορικό χώρο σε γυφτοπάζαρο». Κι ενώ ο ίδιος και άλλοι εξέχοντες της προόδου έδιναν μάχες μην τυχόν και γίνουν εκδηλώσεις ιδιωτικών εταιρειών εντός του Ζαππείου, εκτός του Μεγάρου άρχισε η ιδιωτικοποίηση. Με μόνιμες κατασκευές (βαριά πατώματα) επεκτείνεται ο χώρος λειτουργίας παρακείμενης καφετέριας. Δεν είναι ο μόνος δημόσιος χώρος που (νομότυπα φανταζόμαστε) ιδιωτικοποιείται. Σε όλους τους πεζόδρομους και τις πλατείες, καφετέριες και μπαρ επεκτείνουν τον ζωτικό τους χώρο στην αρχή με κάποια πατώματα, μετά με τέντες, μετά με αντιαναιμικές ζελατίνες και τέλος με σταθερές κατασκευές. Στο κέντρο της Πλατείας Βαρβακείου έχει στηθεί ολόκληρο νυχτερινό κέντρο με γυψοσανίδες και αλουμινοκατασκευές.
Στον άυλο χώρο της γνώσης τα πράγματα είναι χειρότερα. Από τις ΗΠΑ έρχονται και διά της Ε.Ε. προωθούνται διάφορες νομοθεσίες -πατέντες επί των ιδεών, ποινικοποίηση της ανταλλαγής αρχείων (peer to peer)- και ουδείς ασχολείται.
Για παράδειγμα: η νομοθεσία για το copyright φτιάχτηκε έτσι ώστε αφενός να δίνει κίνητρα στους δημιουργούς και αφετέρου να πλουτίζει το κοινό απόθεμα γνώσης. Ετσι, οποιοδήποτε καλλιτεχνικό έργο προστατευόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του δημιουργού του συν πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του. Ο χρόνος αυτός όμως αυξήθηκε στα 75 χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού. Παντού υπήρξαν αντιδράσεις, διότι βιβλία, μουσικά έργα ακόμη και ταινίες που ήταν σε κοινή χρήση ξαφνικά ιδιωτικοποιήθηκαν εκ νέου, χωρίς φυσικά να τα οικειοποιείται ο (τεθνεώς) δημιουργός, αλλά οι μεγάλες εταιρείες media (σ.σ.: την εποχή που ψηφίστηκε αυτή η επέκταση στις ΗΠΑ έληγε το copyright του μεγαλύτερου περιουσιακού στοιχείου της Disney, ο χαρακτήρας του «Μίκυ Μάους). Στην Ελλάδα και αυτή η ιδιωτικοποίηση πέρασε χωρίς να ασχοληθεί κανείς. Προφανώς ήμασταν όλοι απασχολημένοι να σώσουμε την «Ολυμπιακή» από τους καπιταλιστές.
Φυλάμε χρόνια τις «λάθος Θερμοπύλες». Δεν προστατεύουμε την κοινή μας περιουσία, προστατεύουμε τα συντεχνιακά συμφέροντα που τη λυμαίνονται.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 27.6.2006
