Με την άνοδο των ποσοστών του ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μεγάλο κόμμα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δίνει κι απαντήσεις στα προβλήματα όπως αυτές που απαιτούμε από τα μεγάλα κόμματα: σαφείς και κρυστάλλινες.
Το καλό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι -δημοσκοπικά τουλάχιστον- γίνεται ΠΑΣΟΚ. Το κακό είναι ότι θα γίνει ΠΑΣΟΚ σε περισσότερα πράγματα, και όχι μόνο στα ποσοστά. Θα γίνει ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, στη φυσιογνωμία του -ή καλύτερα στην έλλειψη φυσιογνωμίας του. Θα κληθεί ως μεγάλο κόμμα να δώσει πειστικότερες -από το «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»- απαντήσεις σε διάφορα ζητήματα. Οχι γενικόλογες κι αισθαντικές, αυτές που επιτρέπονται σε ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά ξεκάθαρες και λεπτομερείς. Τόσο σαφείς, όσο κρυστάλλινες απαιτούμε να είναι οι θέσεις και της Νέας Δημοκρατίας αλλά και του ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχει, για παράδειγμα, ένα αγκάθι στη λειτουργία των πανεπιστημίων. Κάθε λίγο και λιγάκι μικρές ομάδες τα καταλαμβάνουν και προκαλούν καταστροφές. Αυτοί οι βάνδαλοι -είτε είναι εξωπανεπιστημιακοί, είτε ακροδεξιοί, είτε ακροαριστεροί- πρέπει με κάποιο τρόπο να αντιμετωπιστούν. Το άσυλο, που κάποτε προστάτευε την ελευθερία του λόγου, τώρα προστατεύει τους τραμπούκους και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ «κάτω τα χέρια από το άσυλο» δεν απαντά στο πρόβλημα. Εντάξει, να αφεθεί το άσυλο ως έχει. Με τους τραμπούκους τι θα γίνει; Θα περιμένουμε να γίνει εφικτός ο «άλλος κόσμος» για να πάψουν να υπάρχουν;
Από την άλλη, βεβαίως, όλοι θα θέλαμε μια «Ολυμπιακή» κρατική η οποία -ει δυνατόν- να μας πήγαινε και τσάμπα σε όποιον προορισμό επιλέγαμε. Μόνο που στην πραγματική ζωή οι αερομεταφορές έχουν έσοδα και έξοδα και τα έσοδα της «Ο.Α.» υπολείπονται κατά 800.000 ημερησίως από τα έξοδα. Η «κρατική Ολυμπιακή» είναι μια ωραία ευχή, αλλά η πραγματική πολιτική θέλει επιπλέον απαντήσεις. Οπως π.χ. ποιες δαπάνες πρέπει να κοπούν για να συντηρηθεί ο «εθνικός μας αερομεταφορέας».
Ο «Συνασπισμός», μπαίνοντας στη χορεία των άλλων μεγάλων κομμάτων πρέπει να αφήσει την ντουντούκα και να αρχίσει να κάνει πολιτική. Και δυστυχώς η πολιτική δεν είναι ευχές, είναι -όπως έλεγε και Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ- «η επιλογή μεταξύ του δυσάρεστου και του καταστροφικού». Μέχρι σήμερα η πολιτεία του ΣΥΝ είναι μεταξύ αόριστου ευχάριστου και του συγκεκριμένου καταστροφικού. Για παράδειγμα, προχθές ο κ. Δημήτρης Στρατούλης ανέφερε σε εκπομπή της ΝΕΤ, ότι θέση του κόμματός του είναι να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ! Αυτό ακούγεται ευχάριστα, ειδικά σ’ εκείνους που θήτευσαν στα θρανία του αντιιμπεριαλισμού, αλλά κάποιος πρέπει να μας πει πως θα αντιμετωπιστούν οι συνέπειες π.χ. στο Αιγαίο, όπου η Τουρκία θα αλωνίζει ως μόνη νατοϊκή δύναμη.
Είναι πολλά τα ζητήματα που χρήζουν περισσότερης εξήγησης, τόσα που ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να βρεθεί στα ίδια αδιέξοδα με το ΠΑΣΟΚ. Και τα αδιέξοδα έχουν να κάνουν με την προσαρμογή των παλαιοκομμουνιστικών ονειρώξεων στον πραγματικό κόσμο. Το ΠΑΣΟΚ -όπως και τα περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της ηπειρωτικής Ευρώπης- απέτυχε παταγωδώς σ’ αυτή την πρόκληση. Απομένει να δούμε τι θα κάνει ο «Συνασπισμός». Και καλό είναι να αρχίσει, διότι ένα κόμμα στις δημοσκοπήσεις μπορεί απλώς να φαίνεται μεγάλο. Γίνεται μεγάλο, όταν αρχίσει να δίνει σαφείς απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα. Οταν μετρά το μπόι του σύμφωνα με την πραγματικότητα και όχι με την επιθυμία.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5.3.2008
