Πως γνωρίζουμε ότι το νερό που πίνουμε και έχει πιστοποιηθεί ασφαλές, είναι πραγματικά ακίνδυνο; Ποιος ελέγχει αν κάνουν καλά ή όχι την δουλειά τους οι ελεγκτές;
Κάποιοι χαριτολογούν πως σ’ αυτή τη χώρα είναι μεγάλη τύχη να επιβιώσει κανείς. Αν τη γλιτώσει από το τα τσιγάρα, τα ποτά (πρώτοι στις στατιστικές πανευρωπαϊκά), θα πάει στρατό όπου πιθανότατα θα πετάξει με ελικόπτερο τύπου Σινούκ. Αν γλιτώσει από το στρατό θα πρέπει να επιβιώσει των οδηγών που περνούν με κόκκινο, δεν σταματούν στις διαβάσεις πεζών δεν τηρούν γενικώς καμιά διάταξη του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Αλλά ακόμη κι αν δεν οδηγεί μπορεί να αποδημήσει εις Κύριον λόγω των σωλήνων αμιάντου που ακόμη υπάρχουν στα υδρευτικά δίκτυα ή και του ταπεινού ψύκτη νερού που υπάρχει σε κάθε χώρο εργασίας.
Η μεγάλη υπόθεση με το πόσιμο νερό, που αποκαλύφτηκε κατά λάθος, έχει δύο σημαντικές πτυχές. Η πρώτη αφορά την λειτουργία του Δημοσίου Τομέα. Ένας υπάλληλος του γενικού Χημείου του κράτους αντί να κάνει την δουλειά για την οποία εμείς οι φορολογούμενοι Έλληνες τον πληρώνουμε -να συλλέγει δηλαδή δείγματα πόσιμου νερού από τους λόφους- καταφεύγει στον ταπεινό ψύκτη παραπλεύρως του γραφείου του. Ναι, μεν, αυτή η λαθροχειρία του έχει τελικά αγαθό αποτέλεσμα για το κοινωνικό σύνολο -αποκαλύφθηκε ότι οι ψύκτες είναι επικίνδυνοι- αλλά μπαίνει άμεσα ένα ερώτημα. Πόσες φορές το Γενικό Χημείο του Κράτους έχει ελέγξει λάθος δείγματα εξαιτίας της «λούφας» υπαλλήλων; Πως γνωρίζουμε ότι το νερό που πίνουμε και έχει πιστοποιηθεί ασφαλές, είναι πραγματικά ακίνδυνο; Ποιος ελέγχει αν κάνουν καλά ή όχι την δουλειά τους οι ελεγκτές; Και τι μπορούμε να υποθέσουμε για όλους τους άλλους ελέγχους που αυτή η ακριβοπληρωμένη από τους φορολογούμενους υπηρεσία έχει κάνει μέχρι σήμερα;
Η δεύτερη πτυχή έχει να κάνει με τη στόχευση των ελέγχων που διενεργεί το Γενικό Χημείο του Κράτους. Υπάρχουν χιλιάδες ψύκτες στους χώρους εργασίας από τους οποίους πίνουν νερό εκατομμύρια άτομα. Κι ενώ η αρμόδια κρατική υπηρεσία ελέγχει την ποιότητα νερού στα βουνά και τις ραχούλες της Ρόδου, δεν ελέγχει την ποιότητα του νερού των ψυκτών που μπορεί να βρίσκονται και στα γραφεία της.
Αυτός είναι ο κρατικός τομέας! Αφενός η δουλειά του Γενικού Χημείου γίνεται τυχαία -αν θέλουν οι υπάλληλοι πάνε, αλλιώς φέρνουν δείγματα από τον ψύκτη- και η ιεράρχηση των στόχων είναι εκτός πραγματικότητας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.9.2004
