Σε μια Δημοκρατία καμιά αρχή θα περιορίσει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Σε μια δικτατορία, κανένα άσυλο δεν θα τους εμποδίσει.
Θα ξεκινήσουμε με την κραυγή αγωνίας ενός πανεπιστημιακού: «Το Ασυλον», έγραψε ο ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου κ. Θεοδόσης Π. Τάσσιος, «καταπατείται τρεις φορές τη βδομάδα: Η βίαιη εισβολή φοιτητικών ομάδων στους τόπους εργασίας (υπαλλήλων, τεχνιτών, δασκάλων και διοικήσεων), καθώς και οι καθημερινές απειλές κατά των διαφωνούντων, συνιστούν καραμπινάτη παρεμπόδιση παραγωγής και διάδοσης ιδεών και γνώσεων στο Πανεπιστήμιο. Αυτήν ακριβώς την παρεμπόδιση ηθέλησε να αναστείλει ο περί Ασύλου Νόμος -κι ο μόνος φόβος παλαιότερα ήταν βέβαια η Αστυνομία. Τώρα που η Αστυνομία (τα τελευταία 30 χρόνια) ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρεμπόδισε το πανεπιστημιακό έργο, τώρα που το έργο αυτό (αυθαίρετα και βίαια) παρεμποδίζεται από μέλη της πανεπιστημιακής Μη-Κοινότητας, τώρα λέγω βουλιάξαμε. Τον δε αντίλογό-σας ότι τάχα αυτά τα επονείδιστα γεγονότα είναι ?για το καλό της Παιδείας?, να πάτε να τον πείτε στους πολύχρωμους και μπαγιάτικους οπαδούς των ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών. Διάβολε, πώς είναι δυνατόν με τη μόνιμη βία, την εξωπέταξη και τον τραμπουκισμό κατά των Δασκάλων να μπορεί να υπηρετηθεί ένα ιδεώδες; Και ποιος, πότε και με τι εμπειρία, ειδίκευση και ευθύνη το μελέτησε αυτό το ?ιδεώδες?, ώστε να έχει καταλήξει στο μεταφυσικό αλάθητόν -ακυρώνοντας για χάρη- του τη λειτουργία του Πανεπιστημίου; Κι όχι για μια βδομάδα κάθε 5 χρόνια (όπως λ.χ. στη Γαλλία), αλλά για 2 μήνες κάθε 6 μήνες. Ο επαναστατικός επαρχιωτισμός σ’ όλο του το μεγαλείο…» («Ετσι βουλιάξατε τα Πανεπιστήμια», «Το Βήμα», 21.1.2006)
Πραγματικά στα τριάντα χρόνια της μεταπολίτευσης η αστυνομία ουδέποτε παρενέβη στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Ουδέποτε απαγόρευσε ή παρεμπόδισε κάποια εκδήλωση εντός ή εκτός πανεπιστημίων. Ακόμη κι εκδηλώσεις που κάποιοι θα θεωρούσαν ακραίες. Για παράδειγμα κάθε λίγο και λιγάκι διάφορες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς διοργανώνουν χάπενινγκ υπέρ των καταδικασθέντων για σωρεία δολοφονικών και άλλων κακουργηματικών πράξεων, υπό την ταμπέλα «17 Νοέμβρη». Ετσι έπρεπε να γίνει: ακόμη και οι κατά Λένιν «χρήσιμοι ηλίθιοι» πρέπει να έχουν ελευθερία λόγου. Ακόμη κι εκείνοι που συμπαρίστανται σε καταδικασθέντες εγκληματίες, ακόμη κι εκείνοι που μπορεί να εκθειάζουν εγκλήματα.
Υπάρχουν όμως πολλές περιπτώσεις που η ελεύθερη διακίνηση ιδεών παρεμποδίστηκε στα πανεπιστήμια. Οχι από την αστυνομία αλλά από οργανωμένες ομάδες της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Στις 4.6.2004 το «Πανεπιστήμιο Μακεδονία» διοργάνωσε ένα αξιόλογο συνέδριο με τίτλο «Ενθυμούμενοι τον κομμουνισμό, γιορτάζοντας τα 15 χρόνια Δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη». Μεταξύ των ομιλητών ήταν και ο επιμελητής της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» κ. Στέφαν Κουρτουά. Μια ομάδα μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ εισέβαλαν στο χώρο του συνεδρίου και με πανό και συνθήματα απέτρεψαν τη διεξαγωγή του. Τον Απρίλιο του 2005 αριστεριστές εισέβαλαν σε αίθουσα του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου σταμάτησαν την παρουσίαση ενός βιβλίου και κράτησαν επί ώρες όμηρους κάποιους βουλευτές!
Αποδεικνύεται λοιπόν τοις πράγμασι ότι το άσυλο στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών καταπατείται συχνά πυκνά από εκείνους που διαρκώς φωνασκούν ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος κατάργησής του. Αλλά από κει και πέρα το πρόβλημα είναι ότι τα ελληνικά πράγματα κινούνται με φαντάσματα. Ενώ η πραγματικότητα βοά, από καταστροφές, λεηλασίες, κακουργηματικές πράξεις που γίνονται στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, κάποιοι προσπαθούν να συντηρήσουν τα πράγματα ως έχουν προβάλλοντας την εμπειρία της δικτατορίας. Αποσιωπούν όμως ότι σε μια Δημοκρατία ουδείς θα περιορίσει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Σε μια δικτατορία, κανένα άσυλο δεν θα τους εμποδίσει.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23.1.2007