Με δεδομένη λοιπόν τη γεωγραφία το ερώτημα που προκύπτει είναι: ποια ακριβώς Τουρκία θα επιθυμούσαμε να έχουμε δίπλα μας; Σ’ αυτό δεν έχουμε κοινή απάντηση, αλλά μια μεγάλη συζήτηση που γίνεται μέσα στα κόμματα, παρά μεταξύ των κομμάτων.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θα προτιμούσε να μην υπήρχε δίπλα μας η Τουρκία. Θα ήθελε η χώρα μας να είναι κάτι σαν το Βέλγιο: να συνορεύει μόνο με ευρωπαϊκές χώρες και να κοιτάμε όλοι απερίσπαστοι την δουλειά μας. Καλά είναι τα όνειρα μα η πραγματικότητα θέλει την Τουρκία δίπλα μας εις τους αιώνας των αιώνων. Με δεδομένη λοιπόν τη γεωγραφία το ερώτημα που προκύπτει είναι: ποια ακριβώς Τουρκία θα επιθυμούσαμε να έχουμε δίπλα μας; Σ’ αυτό δεν έχουμε κοινή απάντηση, αλλά μια μεγάλη συζήτηση που γίνεται μέσα στα κόμματα, παρά μεταξύ των κομμάτων.
Τρεις είναι χονδρικά οι απόψεις που κυριαρχούν. Η πρώτη είναι μια «χαχαμπούχα άποψη» που ξεκινά με δεδομένο πως οτιδήποτε κάνει η Τουρκία αυτόματα βλάπτει την Ελλάδα. Οι πολλοί οπαδοί αυτής της εύκολης ανάλυσης κάνουν και τη μεγαλύτερη φασαρία. Κινδυνολογούν με κάθε ευκαιρία. Στηλιτεύουν και τα βήματα εκδυτικισμού της Τουρκίας (φοβούνται την ενδυνάμωσή της), αλλά και τις κινήσεις που ενισχύουν τις ανατολικές αυταρχικές της δομές (που αποτελούν απειλή για τη χώρα μας).
Οι οπαδοί της δεύτερης άποψης θέλουν μια δυτική εκσυγχρονισμένη Τουρκία που θα ενταχθεί σταδιακά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ισχυρίζονται πως οι δημοκρατικές δομές μαζί με την οικονομική ανάπτυξη θα ουδετεροποιήσουν τις εστίες απειλών. Πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να ενισχύσει τους εκσυγχρονιστικούς και συνάμα μετριοπαθείς κύκλους της Τουρκίας δίνοντας την ευρωπαϊκή προοπτική στη γείτονα χώρα.
Η τρίτη άποψη ξεκινά από ένα αξίωμα: ότι και να κάνει η Τουρκία δεν χωρά στην χριστιανική Ευρώπη. Το συμφέρον λοιπόν της Ελλάδας θα ήταν να κυβερνηθεί η γείτων από ένα μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα, κάτι που θα φέρει τα σύνορα της Δύσης στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Αυτό σημαίνει αναβάθμιση του στρατηγικού ρόλου της χώρας μας.
Αυτή η συλλογιστική χωλαίνει σε ένα μόνο πράγμα: το Ισλάμ δεν κόβεται και ράβεται στα μέτρα των συμφερόντων μας. Μια ισλαμική Τουρκία μπορεί να είναι μετριοπαθής, αλλά μπορεί να γίνει και Ιράν (το οποίο αμέσως μετά την επανάσταση μπήκε σε ένα δεκαετή πόλεμο με το Ιράκ). Εκτός αυτού οι μουλάδες πάντα εξήγαγαν την ισλαμική επανάσταση κι ενίσχυσαν την τρομοκρατία απανταχού της γης. Μια Τουρκία χωρίς ελπίδα, λοιπόν, δεν θα φέρει μόνο τα σύνορα της Δύσης στο Ανατολικό Αιγαίο, αλλά και ένα πιθανό μέτωπο. Το θέλουμε αυτό;
«Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 29.6.2002
