Οι πράξεις της 17 Νοέμβρη ήταν «πολιτικών προθέσεων αδικήματα», «πολιτικών αποτελεσμάτων αδικήματα», αλλά δεν ήταν πολιτικά εγκλήματα…
Όταν έσκασε η βόμβα στα χέρια του κ. Σάββα Ξηρού πολλοί εξ ευωνύμων ανησυχούσαν ότι η επιχείρηση εξάρθρωσης της τρομοκρατίας στη χώρα θα ήταν (κατά τα λεγόμενά τους) «μια επιχείρηση ενοχοποίησης της Αριστεράς». Οποιοσδήποτε τολμούσε να επισημάνει το αυτονόητο, ότι οι τρομοκράτες ήταν αριστερών πεποιθήσεων, κατηγορείτο ότι προσπαθεί να ενοχοποιήσει την Αριστερά ή έστω κάποιους ακροαριστερούς χώρους.
Πέρασαν δύο μήνες και πριν Κουφοντίνας φωνήσαι τρις για τα περί «σοσιαλιστικών ιδεωδών», όλοι εκείνοι που «αντιστεκόταν» στην ενοχοποίηση της Αριστεράς, βάφτισαν τα εγκλήματα της 17Ν «πολιτικά»!
Η κακοποιημένη έννοια του «πολιτικού εγκλήματος» μπορεί να βολεύει την υπερασπιστική γραμμή των τρομοκρατών (τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια, άρα αντίο νόμος για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος) δημιουργεί όμως ένα βασικό ερώτημα: Αν δεχθούμε ότι τα εγκλήματα της 17Ν είναι πολιτικά, τότε πρέπει να αναζητήσουμε και την πολιτική πλατφόρμα με βάση την οποία έγιναν.
Επειδή είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο Κουφοντίνας δολοφονούσε για χάρη των ιδεωδών του κόμματος Αβραμόπουλου, πρέπει να δεχθούμε ότι η «17Ν» δολοφονούσε με βάση τα αριστερά ιδεώδη. Aρα … ενοχοποιείται η Αριστερά. Και ξαναφθάνουμε στο γνωστό πρόβλημα της Αριστερής διγλωσσίας. Από την μια δεν θέλει να ενοχοποιηθεί κι από την άλλη θέλει τα εγκλήματα της 17Ν πολιτικά, αλλά με μια άγνωστη πολιτική πλατφόρμα.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους.
Τα κίνητρα. Απ’ όσα ξέρουμε μέχρι σήμερα τα κίνητρα των εγκληματιών της 17Ν ήταν πολιτικά. Αν πιστέψουμε τον κ. Κουφοντίνα ήταν και σοσιαλιστικά. Μας φτάνει όμως το κίνητρο για να γίνει πολιτικό ένα έγκλημα; Ας κάνουμε ένα νοητικό πείραμα: Αν κάποιος πιστεύει ότι ο Χ πολιτικός κάνει ζημιά στη χώρα και τον δολοφονήσει είναι πολιτικός εγκληματίας; Φυσικά όχι, άσχετα αν τα κίνητρα είναι πολιτικά. Πιθανότατα είναι παράφρων, σίγουρα εγκληματίας, αλλά όχι πολιτικός εγκληματίας.
Τα αποτελέσματα. Aσχετα με τα κίνητρα κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τα αποτελέσματα των δολοφονικών ενεργειών της «17Ν» είχαν πολιτικές επιπτώσεις. Χάραξαν σε ένα βαθμό (απομένει να μάθουμε πόσο) την μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Όμως πολλές αξιόποινες πράξεις είχαν πολιτικά αποτελέσματα. Οι πράξεις όσων μετείχαν στην είσοδο του Οτσαλάν στη χώρα είχαν τρομαχτικά πολιτικά αποτελέσματα. Δεν παραπέμπονται όμως για «πολιτικά εγκλήματα», αλλά για παραβίαση του ποινικού κώδικα.
Ένα έγκλημα για να χαρακτηρισθεί πολιτικό χρειάζεται η προηγούμενη ρητή ή άρρητη εντολή από ένα μαζικό χώρο. Ένας πρωθυπουργός μπορεί να κατηγορηθεί για το πολιτικό έγκλημα π.χ. της εσχάτης προδοσίας εφόσον είναι εντολοδόχος ενός μέρους του λαού για να εφαρμόσει την πολιτική του. Η έννοια του πολιτικού εγκλήματος (μαζί με τις ελαφρύτερες ποινές που αυτό συνεπάγεται) είναι μια ασφαλιστική δικλείδα στο Σύνταγμα, ώστε να μην οδηγηθούμε σε εμφύλιες διαμάχες όταν κάποιος εντολοδόχος ενός κόμματος διαπράξει κάποιο έγκλημα.
Στην περίπτωση της 17Ν ουδείς ισχυρίζεται ότι οι κατηγορούμενοι λειτουργούσαν ως το ένοπλο τμήμα ενός μαζικότερου χώρου. Αντίθετα όλα τα κόμματα ακόμη και τα εξωκοινοβουλευτικά ρητά καταδίκαζαν την βία της οργάνωσης. Έτσι μπορεί οι πράξεις τους να ήταν «πολιτικών προθέσεων αδικήματα», και «πολιτικών αποτελεσμάτων αδικήματα», δεν ήταν όμως πολιτικά εγκλήματα.
Εκτός αν βγουν χιλιάδες υπογραφές και δηλώσουν ότι «η 17Ν σκότωνε στο όνομά μας»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 23.9.2002
