Να περιμένουμε τις επόμενες μέρες τα δελτία ειδήσεων να μεταμορφωθούν σε κάτι σαν «πολιτικό Survivor». Μόνο που τώρα δεν θα φεύγει ένας ανά βδομάδα, αλλά δυο τρεις την ημέρα. Έτσι κι αλλιώς, μια μεγάλη κυβέρνηση 48 νοματαίων μπορεί να στηρίξει ένα σήριαλ ανασχηματισμού για βδομάδες, μέχρι και μήνες…
Ωραία! Τελειώσαμε με την κολοκυθιά της προεδρολογίας, ας πιάσουμε τώρα την κολοκυθιά της ανασχηματολογίας. Κουίζ: Θα αλλάξει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος; Και γιατί ν’ αλλάξει; Γιατί να μην αλλάξει; Κι αν αλλάξει ποιος θα πάει; Να πάει ο Νικήτας Κακλαμάνης. Και γιατί να πάει ο κ. Κακλαμάνης; Αμ, ποιος να πάει; Να πάει ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος. Και γιατί να πάει ο κ. Παναγιωτόπουλος; Αμ, ποιος να πάει; Να μείνει ο κ. Ρουσσόπουλος. Και γιατί να μείνει;…
Αυτού του τύπου τα ερωτήματα θα ταλανίζουν τις επόμενες μέρες το μυαλό των έγκυρων ρεπόρτερ, ενώ οι πληροφορίες από έγκυρες πηγές θα πηγαινοέρχονται στα παράθυρα της τηλεόρασης και στις πολιτικές σελίδες των εφημερίδων. Πολλαπλασιάστε τους παραπάνω διάλογους επί 48 (που είναι οι καρέκλες στην κυβέρνηση) και σε λίγες μέρες θα έχουμε μια πλήρη εγκυκλοπαίδεια ανασχηματολογίας με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, οι οποίοι -σημειωτέον- μπορεί να δώσουν ένα ανάλογο του κ. Παπούλια «τζακ-ποτ»: «Όπως πρώτοι είχαμε προαναφέρει ο κ. Νεράντζης μετακινείται (ή δεν μετακινείται) στο τάδε υπουργείο».
Βέβαια είναι αληθές ότι ο κόσμος στα Πετράλωνα και τις Σέρρες κοιμάται και ξυπνάει με την αγωνία αν θα παραμείνει ο κ. Αλέξανδρος Κοντός στο υπουργείο Γεωργίας και προφανώς αυτή την αγωνία τρέχουν να απαλύνουν οι αποκλειστικές πληροφορίες που οσονούπω θα αρχίσουν να κυκλοφορούν. Το ζήτημα είναι όμως ότι η παραπολιτική έχει θρονιαστεί στο κέντρο του ρεπορτάζ εκδιώκοντας από τα Μέσα κάθε στοιχείο της πολιτικής. Μόλις προχθές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ρωτήθηκε στα σοβαρά από άνκορμαν κεντρικού καναλιού: «το όνομα Κωνσταντόπουλος πέρασε καθόλου από τη σκέψη του πρωθυπουργού;». Είναι προφανές ότι το «όνομα Κωνσταντόπουλος» είναι μία από τις (κατά Ι. Πετετεντέρη) τρεις σκασίλες που έχουν καθ’ άπασαν την επικράτεια οι πολίτες.
Το γεγονός ότι η παραπολιτική έχει γίνει κεντρικό στοιχείο της ανάλυσης πρέπει να οφείλεται κατ’ αρχήν στο ότι δημοσιογράφοι και πολιτικοί έχουν γίνει από ένα χωριό, χωριάτες. Στο εν λόγω χωριό (που ονομάζεται «ιστορικό τρίγωνο των Αθηνών» και βρίσκεται μεταξύ Ηρώδου Αττικού, Κολωνακίου και Πλατείας Συντάγματος), οι εκπρόσωποι της πρώτης και της τέταρτης εξουσίας συναντώνται, συντρώγουν, συνδιασκεδάζουν και φυσικά συμμερίζονται τις ίδιες αγωνίες, κι ελπίδες: είναι αμετακίνητος στη θέση του ο κ. Αναστάσιος Λιάσκος ή θα κάνει την έκπληξη ο πρωθυπουργός;
Η δεύτερη εξήγηση είναι πιο ουσιαστική. Το σε βάθος πολιτικό ρεπορτάζ, όπως κάθε ενδελεχές ρεπορτάζ, είναι πολύ ακριβή υπόθεση για τις μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις των media. Χρειάζεται έρευνα σε βάθος, συζητήσεις πολλές και με πολλούς, ανάλυση δεδομένων κ.λ.π. πράγμα που σημαίνει χρόνος, δηλαδή εργατοώρες, δηλαδή χρήμα. Όπως είναι διαρθρωμένες οι ελληνικές επιχειρήσεις υποχρεώνουν τους δημοσιογράφους με την τακτική μεροδούλι-μεροδημοσίευση να αρκούνται στο πολιτικό κουτσομπολιό με το οποίο ως γνωστόν στήνονται ανώγια και κατώγια, πόσο μάλλον καινούργιες κυβερνήσεις.
Γι’ αυτό λοιπόν να περιμένουμε τις επόμενες μέρες τα δελτία ειδήσεων να μεταμορφωθούν σε κάτι σαν «πολιτικό Survivor». Μόνο που τώρα δεν θα φεύγει ένας ανά βδομάδα, αλλά δυο τρεις την ημέρα. Έτσι κι αλλιώς, μια μεγάλη κυβέρνηση 48 νοματαίων μπορεί να στηρίξει ένα τέτοιο σήριαλ για βδομάδες, μέχρι και μήνες…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15.12.2004
