Η δημοσιογραφική έρευνα δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει εδώ. Το κακό σπυρί έσπασε και η εκκλησία θα καθαρθεί μόλις φύγει όλο το πύον της πληγής που δολίως μαζεύτηκε όλα τα προηγούμενα αμαρτωλά χρόνια.
Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος είναι η αποκαλούμενη «αρχή της αιτιότητας». Αυτή υποστηρίζει το εξής απλό: ένα αίτιο παράγει πάντα ένα (το ίδιο) αιτιατό (αποτέλεσμα). Πάνω σ’ αυτή την απλή αυταπόδεικτη αρχή βασίζεται όλο το θαύμα της λογικής, της επιστήμης, της σκέψης, του πολιτισμού μας. Τη χρησιμοποιούμε και στην καθημερινή ζωή και στις πολύπλοκες εξισώσεις της ανώτερης φυσικής. Για παράδειγμα: Ξέρουμε εκ των προτέρων ότι αν σπρώξουμε κάποιον με δύναμη (αίτιο), αυτός θα πέσει (αιτιατό). Ή: αν χτυπήσουμε το χέρι μας σε ένα μαχαίρι (αίτιο) θα ματώσουμε (αιτιατό). Μόνο που δεν ισχύει και το αντίστροφο. Αν, δηλαδή, κάποιος πέσει (αιτιατό) δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι κάποιος τον έσπρωξε (αίτιο). Μπορεί πραγματικά κάποιος να τον έσπρωξε, μπορεί να γλίστρησε, ή μπορεί να σκόνταψε. Ή, αν κάποιος έχει το χέρι ματωμένο (αιτιατό), δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι χτύπησε σε μαχαίρι. Μπορεί να είχε ένα σπυρί που έσπασε.
Αυτό το θεμέλιο της λογικής προσπαθούν πολλοί να το θολώσουν. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η «αρχή της αιτιότητας» αποτελεί μονοσήμαντη αντιστοιχία, δεν γίνεται και πολύ ξεκάθαρο στην Ελλάδα. Κάποιοι, είτε από αγραμματοσύνη, είτε από διάθεση συνομωσιολογίας, είτε από ιδιοτελείς σκοπούς (είτε από και τα τρία μαζί) κάνουν την «αρχή της αιτιότητας» αμφιμονοσήμαντη σχέση. Παίρνουν δηλαδή την σημερινή πραγματικότητα και την βαφτίζουν αίτιο της παρελθούσας πραγματικότητας. Ένα παράδειγμα: έγινε το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους (αίτιο) και υπήρξε ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας (αιτιατό). Άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον Πόλεμο του Μπους, στην Ελλάδα διακινείται και με σχετική επιτυχία ότι Αμερικανοί έριξαν τους Δίδυμους Πύργους για να εξαπολύσουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Με άλλα λόγια αντιστρέφουν τη σχέση «σχέση αίτιου-αιτιατού» παρουσιάζοντας το αποτέλεσμα ως αίτιο.
Την ίδια θεωρία συνομωσίας με αντιστροφή «αιτίου-αιτιατού» επιχειρούν κάποιοι και στην περίπτωση της θλιβερής κατάστασης που ισχύει στην εκκλησία. Η κατάσταση έχει ως εξής. Αποκαλύπτονται μια σειρά σκάνδαλα με έμμεση ή άμεση εμπλοκή του Αρχιεπισκόπου (αίτιο). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το ράγισμα της δημόσιας εικόνας του (αιτιατό). Πονηροί πολιτευτές λοιπόν αντιστρέφουν τη σχέση: λένε αφού ράγισε η εικόνα του Αρχιεπισκόπου, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει σχέδιο για την αποκάλυψη των σκανδάλων. Άρα υπάρχει μια συνομωσία κατά του Αρχιεπισκόπου. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο: «αφού το χέρι κάποιου είναι ματωμένο, σημαίνει ότι χτύπησε το χέρι του στο μαχαίρι», για να χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα στην αρχή. Μόνο που εδώ όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι «κάποιο κακό σπυρί έσπασε».
Το κουβάρι των αποκαλύψεων ξεκίνησε από τις άνομες σχέσεις του κ. Ιάκωβου Γιοσάκη με την δικαιοσύνη. Προχώρησε στον Μητροπολίτη Αττικής, διότι ήταν ο προϊστάμενος του εν λόγω αρχιμανδρίτη. Η εμπλοκή της εκκλησίας με την δικαιοσύνη έφερε τις συστατικές επιστολές του κ. Χριστόδουλου προς ανακριτές για την αποφυλάκιση κατηγορούμενου για εμπορία ναρκωτικών. Η πρώτη επιστολή έστειλε τη δημοσιογραφική έρευνα στην δεύτερη που απεκάλυψε την ύπαρξη του κ. Απόστολου Βαβύλη και ο κ. Βαβύλης οδήγησε στην δυσώδη εκλογή του κ. Ειρηναίου στον πατριαρχικό θρόνο. Ώρα είναι να μας πει και ο κ. Ειρηναίος ότι «στόχος είμαι εγώ».
Η δημοσιογραφική έρευνα δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει εδώ. Το κακό σπυρί έσπασε και η εκκλησία θα καθαρθεί μόλις φύγει όλο το πύον της πληγής που δολίως μαζεύτηκε όλα τα προηγούμενα αμαρτωλά χρόνια.
O χωρισμός Εκκλησίας-παρακράτους
Είναι θεμιτό το αίτημα για χωρισμό εκκλησίας και κράτους, για το οποίο καθώς όλα δείχνουν υπάρχει διακομματική αποδοχή. Ο χωρισμός είναι ένα αίτημα εμβάθυνσης της Δημοκρατίας και επιταγή του ίδιου του ιδρυτή της Χριστιανοσύνης: «Τα του Καίσαρος στον Καίσαρα, και τα του Θεού στον Θεό».
Το πρόβλημα είναι πως οι τελευταίες αποκαλύψεις θέτουν επιτακτικά το πρόβλημα διαχωρισμού Εκκλησίας-παρακράτους που κάποιοι δολίως ανέπτυξαν στα πλευρά της Ορθοδοξίας. Οι παρεμβάσεις ιεραρχών στη Δικαιοσύνη, στην πολιτική εξουσία, στην πολιτική διαδικασία, οι σχέσεις των με άτομα του κοινού ποινικού δικαίου και η χρησιμοποίηση τους για άνομους σκοπούς θέτει ένα τεράστιο πρόβλημα παρακράτους το οποίο δεν πλήττει μόνο την Εκκλησία, πλήττει και την Δημοκρατία.
ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Αν κάποιος πολιτικός τυπώσει στο προεκλογικό του φυλλάδιο την εικόνα της συζύγου του και προκειμένου να εκλεγεί «πουλάει» εικόνα ευτυχισμένης οικογένειας, τότε κάθε δημοσιογράφος έχει την υποχρέωση να ψάξει αν και κατά όσο η προεκλογική δήλωση αυτή είναι αληθής, όπως πρέπει να ψάξει αν και κατά πόσον(στο ίδιο φυλλάδιο) είναι αληθείς οι προεκλογικές του δεσμεύσεις. Η ιδιωτική ζωή του πολιτικού είναι άβατο, όσο ο ίδιος δεν την χρησιμοποιεί.
Το αυτό ισχύει και για τους ιεράρχες. Αν από καθέδρας κηρύσσουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι «κουσούρι», ο δημοσιογράφος πρέπει να ψάξει αν αυτή η «βοώσα και (sic) κράζουσα αμαρτία» υπάρχει στην εκκλησία. Το αν υπάρχουν, δηλαδή, ομοφυλόφιλοι μητροπολίτες είναι θέμα δημόσιου ενδιαφέροντος. Όμως οι κασέτες με χυδαίες λεπτομέρειες δεν είναι…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9.2.2005
