Η άφρων πολιτική του Τζόρτζ Μπους έβγαλε τους λαούς στο δρόμο. Επιτυγχάνει όμως κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο μακροπρόθεσμο. Φουντώνει τον αντιαμερικανισμό σε ολόκληρο τον κόσμο.
Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Ο στόχος τους είναι ένας. Να φωνάξουν τόσο δυνατά, ώστε αν μπορέσουν να σταματήσουν τον πόλεμο. Να διατρανώσουν την επιθυμία τους για ειρήνη απανταχού της γης.
Η άφρων πολιτική του Τζόρτζ Μπους έβγαλε τους λαούς στο δρόμο. Επιτυγχάνει όμως κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο μακροπρόθεσμο. Φουντώνει τον αντιαμερικανισμό σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον θρησκευτικό αντιαμερικανισμό, που κατά την ιστορική φράση του Αγιατολαχ Χομεϊνί θέλει τις ΗΠΑ ως «μεγάλο σατανά». Αυτός είναι έκδηλος με πολλές εκφάνσεις των διαμαρτυριών που φουντώνουν αυτές τις μέρες. Θα γίνεται ακόμη πιο ορατός όσο περνούν οι μέρες και θα αυξάνουν τα θύματα. Το χειρότερο: φουντώνει στις χώρες εκείνες από τις οποίες ξεπήδησαν οι μεγαλύτεροι τρομοκράτες όλων των εποχών. ‘Ασχετα από την υποστήριξη που δίνουν οι αραβικές κυβερνήσεις το καζάνι στον Κόλπο βράζει.
Υπάρχει όμως και ο πολιτικός αντιαμερικανισμός ο οποίος είναι σημείο αναφοράς των ελίτ, αλλά και των μαζών στην Ευρώπη. Αυτού του τύπου ο αντιαμερικανισμός έχει ως βάση, την παγκόσμια επιθυμία περιορισμού των αυθαιρεσιών του ηγεμόνα. Ξεκινά από την πεποίθηση ότι η εποχή των αυτοκρατοριών και των κανονιοφόρων έχει τελειώσει. Έχει ως βάση τη θέληση όλης της υφηλίου για μια νέα τάξη πραγμάτων στις διεθνείς σχέσεις, η οποία όμως θα βασίζεται σε θεσμούς και κανόνες δικαίου. Το τελευταίο, δεν μπορεί παρά να έχει στο επίκεντρό του τον ΟΗΕ. Αυτός πρέπει να αποκτήσει ευρύτερες αρμοδιότητες διευθέτησης των συγκρούσεων, αντί να συρρικνώνεται η δικαιοδοσία του με άδικες συγκρούσεις.
Η κρίση στο Ιράκ και η παγκόσμια αντίδραση στην αμερικανική επέμβαση αφήνει μια αχτίδα φωτός ανάμεσα στις εκρήξεις της Βαγδάτης. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να φωνάξει: «όχι πια άδικοι πόλεμοι». Η παγκόσμια αυτή κραυγή είναι και μέσο συνειδητοποίησης των μαζών. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον δεν χωρά ο νόμος του χωροφύλακα -δικαστή -εκτελεστή, όπως ήταν ο θρυλικός Ρόι Μπιν δυτικά του Πέσος. Αντίθετα. Σε ένα ενιαίο περιβάλλον, όπως γίνεται ο κόσμος μας, πρέπει να υπάρχουν παγκόσμιοι χωροφύλακες. Αυτοί πρέπει να νομιμοποιούνται από συλλογικές και όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικές διαδικασίες. Πρέπει να λογοδοτούν στην παγκόσμια δικαιοσύνη. Αυτό δεν είναι όραμα πια. Ολόκληρη η υφήλιος το βλέπει ως βαθιά ανάγκη…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21.3.2003
