Με το ΠΑΣΟΚ σταθερό στα επίπεδα του 1999, με το «Συνασπισμό της Αριστεράς κ.λ.π.» πιο κοντό, και με το ΚΚΕ κατά τι κερδισμένο, λείπει από την Αριστερά ένα ολόκληρο 6%, το ποσοστό που είχε το ΔΗΚΚΙ στις προηγούμενες ευρωεκλογές.
Η συντριπτική ήττα του χώρου της Αριστεράς, όπως καταγράφηκε στις χθεσινές εκλογές, ίσως αποδειχθεί σημαντικότερη μακροπρόθεσμα από την διαφορά των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Ας μην ξεγελαστούμε από την άνοδο κατά 0,8% του ΚΚΕ. Με το ΠΑΣΟΚ σταθερό στα επίπεδα του 1999, με το «Συνασπισμό της Αριστεράς κ.λ.π.» πιο κοντό κατά 1,5%, και με το ΚΚΕ ελάχιστα κερδισμένο, λείπει ένα ολόκληρο 6,9% που είχε το ΔΗΚΚΙ στις προηγούμενες ευρωεκλογές.
Από την άλλη βλέπουμε ότι στο δεξιό άκρο του πολιτικού τόξου υπάρχει σαφής και μεγάλη άνοδος της Νέας Δημοκρατίας σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 1999. Εκτός αυτού ένας σχηματισμός στα δεξιά της Ν.Δ. μπήκε στην Ευρωβουλή. Αυτό το νεοπαγές κόμμα μάλιστα δείχνει να παίρνει ποσοστό μεγαλύτερο από κείνο του ιστορικού ΚΚΕ (εσ.), που έγινε «Συνασπισμός», για να μετεξελιχθεί σε ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και να καταλήξει ΣΥΝ. Έτσι αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι οι αναζητήσεις της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς στο χώρο των κινημάτων και των κραυγών έχουν κοντά ποδάρια. Η πολιτική στο τέλος εκδικείται. Και πολιτική χωρίς καθαρότητα θέσεων δεν γίνεται.
Υπάρχει μια σαφής κεντροδεξιά στροφή στην κοινωνία κι αυτό δεν οφείλεται, όπως περιγράφει η πάντα ευφάνταστη Αριστερά, σε συνομωσίες των ΜΜΕ, σε επιρροή του μεγάλου κεφαλαίου και σε θόλωμα των διαχωριστικών γραμμών. Η κεντροδεξιά στροφή οφείλεται πρωτίστως ότι ο ελληνικός λαός βλέπει τον ιδεολογικό βασιλέα γυμνό. Βλέπει την Αριστερά μονίμως «αντί». Χωρίς πρόταση. Την παρακολουθεί τόσα χρόνια σε ρόλο εισαγγελέα να κατακεραυνώνει την κοινωνική πραγματικότητα, επειδή δεν συμβαδίζει με τις ιδεοληψίες της.
Ο ελληνικός λαός ξεθύμανε «επαναστατικά» τόσα χρόνια. Τώρα ζητάει κάτι περισσότερο από την «επίγειο βασιλεία» που υπόσχεται για της «γης τους κολασμένους» η Αριστερά. Θέλει λίγο πιο χειροπιαστά πράγματα. Χόρτασε οράματα και αντι-θέσεις. Θέλει θέσεις. Πλάνταξε στη γκρίνια, την καταγγελία και τη μιζέρια. Θέλει πρόταση. Βαρέθηκε ν’ ακούσει πόσο κακός είναι ο κόσμος. Θέλει να μάθει πολύ πρακτικά πως θα γίνει καλύτερος. Μπούχτισε, βρε αδελφέ, από τα ανακλαστικά τύπου Παβλόφ σε κάθε τι νέο, κι αποφάσισε να το πάρει Δεξιά…
Έχει ρίζες αυτή η στροφή κι ας μην βιαστούν οι συνήθεις Αριστεροί να την απαξιώσουν με περίτεχνες αναλύσεις. Εμφανίζεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις για διάφορα κοινωνικά θέματα. Μέχρι τώρα η εξ ευωνύμων αντίδραση ήταν η καταγγελτική απαξίωση. Τη βάφτιζαν «αντίδραση», τη χλεύαζαν με ευφάνταστα επίθετα, την αντιμετώπιζαν αφ’ υψηλού με την αλαζονεία που η ιδεολογική κυριαρχία στον τόπο τους έδινε. Μόνο που τώρα αυτή η στροφή καταγράφεται κοινωνικά και μάλιστα στους χώρους που κάποτε η Αριστερά βασίλευε. Στις εργατουπόλεις της Β’ Αθηνών και Πειραιά. Το προσφιλές τους προλεταριάτο προδίδει τα κόμματα της εργατικής τάξης και το «παίρνει Δεξιά». Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, απότομα δεξιά…
Ήρθε λοιπόν η ώρα του προβληματισμού για την Αριστερά. Το βασικό σύνθημα του Συνασπισμού σ’ αυτές τις εκλογές ήταν «πάρτο Αριστερά». Ο κόσμος δεν άκουσε. Το «πήρε Δεξιά» και αυτό κάτι βαθύτερο σημαίνει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14.6.2004
