Το Σύνταγμα, όμως, και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν έχει διαφορετικά κριτήρια ενοχής ή αθώωσης ενός κατηγορουμένου. Τα στοιχεία δεν λογίζονται διαφορετικά, αναλόγως της προηγούμενης θέσης αυτού που κατηγορείται.
Μπορούν να ειπωθούν πολλά για το αποτέλεσμα της προχθεσινής ψηφοφορίας. Το χειρότερο όμως είναι ότι όλοι το περίμεναν. Ο ελληνικός λαός είναι τόσο πεπεισμένος για τον κυνισμό των πολιτικών, ώστε ουδείς εξεπλάγη από το αποτέλεσμα.
Απαντες είναι σίγουροι ότι η Βουλή όχι μόνο δεν απονέμει δικαιοσύνη (δυστυχώς, πείθονται ότι ούτε και η δικαιοσύνη απονέμει δικαιοσύνη), αλλά ούτε καν θέλει να ελέγξει τα του οίκου της. Και αυτό διότι κατά την προχθεσινή ψηφοφορία δεν κρινόταν η αθωότητα του κ. Παυλίδη, ούτε καν η ενοχή του. Κρινόταν αν και κατά πόσο, παρά τις ασφαλιστικές δικλίδες ενός άθλιου νόμου περί ευθύνης υπουργών, θα μπορούσε να ελεγχθεί ο βίος, η πολιτεία και η περιουσία ενός πρώην κυβερνητικού στελέχους. Θα μαθαίναμε δηλαδή αυτά που δεν μαθαίνουμε από το (δήθεν) πόθεν και το (κατά περίπτωση) έσχες των υπουργών. Τώρα η υπόθεση αρχειοθετήθηκε και μαζί μ’ αυτήν (για μία ακόμη φορά) η αξιοπιστία της πολιτικής.
Χειρότερο ακόμη και από το αποτέλεσμα ήταν η επιχειρηματολογία υπέρ του. Στην παρατήρηση πολλών, ότι με τα στοιχεία που υπήρχαν για την υπόθεση Παυλίδη, και ίσως λιγότερα, ένας πολίτης θα αντιμετώπιζε τον φυσικό του δικαστή αντιπαρατέθηκε το επιχείρημα «ναι, αλλά αυτός είναι υπουργός και η νομοθεσία προβλέπει άλλα για τους υπουργούς…»
Αυτό σημαίνει κατ’ αρχήν ότι οι υπουργοί δεν έχουν μόνο το ατιμώρητο, έχουν και το ανέλεγκτο, βρίσκονται δηλαδή σε άλλο νομικό πλανήτη. Δηλαδή, η διάταξη του Συντάγματος που θέλει όλους τους Ελληνες ίσους έναντι του νόμου ισχύει για όλους, πλην 100 – 200 ατόμων που διετέλεσαν υπουργοί. Βέβαια, αυτό το υποψιαζόμασταν από το γεγονός ότι ο νόμος παραγράφει τα αδικήματά τους το πολύ σε έξι χρόνια, ενώ των απλών πολιτών σε είκοσι.
Αλλά, πρώτον, είναι άλλο πράγμα να σου πετούν αυτό το επιχείρημα στα μούτρα. Μας λένε στην ουσία ότι ο υπουργός είναι αλλιώς ή ακόμη πιο κυνικά: «Τι θέλετε ρε; Οι υπουργοί -πρώην και νυν- δεν πάνε στο δικαστήριο! (Σ. Σ.: Μέχρι τώρα ξέραμε ότι μόνο έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στο δικαστήριο. Τώρα μαθαίνουμε ότι το ίδιο προνόμιο έχουν και οι υπουργοί, αύριο οι γενικοί γραμματείς -αν δεν το έχουν ήδη- και πάει λέγοντας. Ετσι, φτάσαμε να ζούμε στη χώρα του ανέλεγκτου).
Το Σύνταγμα, όμως, και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν έχει διαφορετικά κριτήρια ενοχής ή αθώωσης ενός κατηγορουμένου. Τα στοιχεία δεν λογίζονται διαφορετικά, αναλόγως της προηγούμενης θέσης αυτού που κατηγορείται. Το διαφορετικό είναι μόνο στη διαδικασία και όχι στην ουσία. Κανονικά, ασχέτως της διαδικασίας, όλα τα στοιχεία σε βάρος ή υπέρ ενός πολίτη πρέπει να έχουν το ίδιο βάρος, ακόμη και αν αυτός είναι υπουργός.
Βεβαίως, η διαδικασία επηρεάζει την ουσία -όπως περίτρανα αποδείχθηκε προχθές στη Βουλή- αλλά δεν μπορεί το λάθος της διαδικασίας να είναι επιχείρημα υπέρ της στρέβλωσης της ουσίας. Αλλιώς κοντά στον τραυματισμό της αίσθησης δικαίου, που κατάφερε χθες η κυβερνητική παράταξη στη Βουλή, τραυματίζεται θανάσιμα και η λογική. Τουλάχιστον να σώσουμε τη δεύτερη…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 6.5.2009
