Οι υστερίες της, επιλεκτικά ευαίσθητης για τα δημοκρατικά δικαιώματα, Αριστεράς έχουν την αποτελεσματικότητα του βοσκού, που έσκουζε για φανταστικούς λύκους στα πρόβατα.
Κι εντάξει! Οι Βρετανοί δικαιολογούνται. Έζησαν το σοκ της βομβιστικής επίθεσης και η πρώτη αντίδρασή τους είναι τα μέτρα που ξεπερνούν τη δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης. Η δίκή μας αντίδραση στα εν λόγω μέτρα γιατί είναι τόσο υπερβολική;
Κάποια μέτρα (όχι όλα) έχουν πρόβλημα! Ειδικά εκείνα που αφορούν την αποθήκευση επί ένα έτος (;) προσωπικών δεδομένων 450 εκατομμυρίων πολιτών. Είναι ένα μέτρο, που υπερβαίνει τα όρια της δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας. Χειρότερα: Είναι ένα επικίνδυνο μέτρο, επειδή όλοι γνωρίζουμε πώς λειτουργούν οι γραφειοκρατίες και ειδικά εκείνες που αφορούν τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Μόλις πάρουν λίγο θάρρος ανεβαίνουν στο κρεβάτι (μας). Αυτό το μέτρο μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά δεν δημιουργεί αυταρχική κοινωνία. Μπορεί να είναι ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, που διευκολύνει τον αυταρχισμό, αλλά «Μεγάλος Αδελφός» δεν είναι. Τουλάχιστον, όχι ακόμη…
Η συνεργασία, όμως των Υπηρεσιών Δίωξης της τρομοκρατίας, η ανταλλαγή πληροφοριών που συλλέγουν και η κοινή αστυνομική αντιμετώπιση των ισλαμοφασιστών γιατί να μας ενοχλούν; Πώς τεκμηριώνεται «ευρωχαφιεδισμός» αν οι πληροφορίες της ΕΛ.ΑΣ. για ένα ισλαμοπαράφρονα μεταβιβαστούν στη «Σκότλαντ Γιαρντ»; Γιατί να μην υπάρχει πανευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης σε θέματα, όχι μόνο τρομοκρατίας, αλλά και κοινού ποινικού εγκλήματος; Γιατί είναι κατακριτέα η ελεύθερη πρόσβαση της αστυνομίας μιας χώρας στα ποινικά μητρώα κάθε άλλης χώρας- μέλους της Ε.Ε.;
Η ισλαμική τρομοκρατία έγινε αποτελεσματική γιατί είναι πιο ευέλικτη από τους διώκτες της. Κατάφερε να παγκοσμιοποιηθεί ταχύτερα. Χρησιμοποιεί όλα τα αγαθά της παγκοσμιοποίησης (ελεύθερες μεταφορές, τεχνολογίες επικοινωνίας κ.λπ.), ενώ οι αστυνομίες περιορίζονται από τα εθνικά τους σύνορα. Δεν λείπουν τα μέσα από τις διωκτικές αρχές, αλλά σήμερα διεξάγουν έναν άνισο πόλεμο. Απαντούν τοπικά σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Διάφορες πολιτικές αγκυλώσεις αποτρέπουν την παγκοσμιοποίηση της δίωξης και της δικαιοσύνης. Αυτές οι αγκυλώσεις συντηρούνται και από τους πολιτικούς που πολεμούν την τρομοκρατία, αλλά και από τους πολέμιους αυτών των πολιτικών. Για παράδειγμα ο κ. Τζορτζ (πολύ) Τζούνιορ Μπους τίναξε στον αέρα τη διαδικασία παγκοσμιοποίησης της Δικαιοσύνης μην επικυρώνοντας τη θέσπιση του Μόνιμου Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά, που κυριαρχεί στα κινήματα, δεν θέλει καν ν’ ακούσει για παγκοσμιοποίηση της δίωξης.
Μόνον που το πρόβλημα της παγκόσμιας τρομοκρατίας δεν αντιμετωπίζεται όταν δύο χώρες λαλούν και τρεις χορεύουν. Χρειάζεται παγκόσμια δράση για να είναι αποτελεσματική. Γι’ αυτό πρέπει να ξεκινήσει χωρίς πάθη και κόμπλεξ η συζήτηση για παγκοσμιοποίηση της δίωξης και Δικαιοσύνης. Όχι μόνο για λόγους αποτελεσματικότητας εναντίον των παγκόσμιων κινδύνων που αντιμετωπίζουμε, αλλά και για λόγους δημοκρατικού ελέγχου. Είναι σίγουρο ότι κάποιες διαδικασίες δίωξης «παγκοσμιοποιούνται στα μουλωχτά» σε βάρος δημοκρατικών δικαιωμάτων. Φημολογείται, για παράδειγμα, ότι οι αμερικανικές διωκτικές υπηρεσίες (παντός είδους) «εξάγουν» κρατουμένους προς βασανισμό σε Τρίτες χώρες, στην επικράτεια των οποίων δεν υπάρχει ο δημοκρατικός έλεγχος που έχουν οι ΗΠΑ.
Το πρόβλημα είναι πως οι υστερίες της επιλεκτικά ευαίσθητης, για τα δημοκρατικά δικαιώματα, Αριστεράς έχουν αφενός, την αποτελεσματικότητα του βοσκού που έσκουζε για φανταστικούς λύκους στα πρόβατα και αφετέρου, εμποδίζουν μια σε βάθος συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση που λουζόμαστε. Διότι τα αρνητικά της ήδη μας επηρεάζουν. Η πολιτική μας απάντηση σ’ αυτά είναι αγκυλωμένη…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14.7.2005
