Τα επιχειρήματα ότι πρέπει να υπάρξει αμνηστία και αμνησία στη βάση «ε, και τι έκαναν; Βόμβες έβαζαν!», ή «η οργάνωση βγήκε στη σύνταξη μην τα σκαλίζετε» είναι κάτι παραπάνω από εξωφρενικά. Είναι επικίνδυνα…
Τρεις συλλήψεις ήταν αρκετές για να ανέβει επί σκηνής όλος ο θίασος του παραλόγου. Προχθές μόνο το βράδυ ακούστηκαν από τους τηλεοπτικούς διαύλους τα εξής εξωφρενικά:
– Μα τι ήταν ο ΕΛΑ; Απλώς βόμβες έβαζε. Δεν σκότωνε ανθρώπους!
Ακόμη κι αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι «απλές βόμβες» αποδεδειγμένα σκότωσαν ένα άνθρωπο (τον αστυνόμο Βέλλιο -και εικάζεται ότι ο ΕΛΑ έκανε δύο ακόμη δολοφονίες με ψευδώνυμο) οι βόμβες δεν ήταν πυροτεχνήματα για το Πάσχα. Οι διαβαθμίσεις για την τρομοκρατία υπάρχουν δικονομικά, αλλά οι «απλές βόμβες» δεν σημαίνουν κι ασυλία. Σημαίνουν πιθανώς ελαφρύτερες ποινές, αλλά την απόφαση την βγάζουν τα δικαστήρια κι όχι οι δημοσιογράφοι, ούτε η κοινή γνώμη.
Ένα άλλο επιχείρημα που ακούστηκε έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο ΕΛΑ σταμάτησε τη δράση του το 1995. «Γιατί θέλουν οι διωκτικές αρχές να κρατούν όμηρο την ελληνική κοινωνία με τον ΕΛΑ;», αναρωτήθηκε κάποιος. «Το κεφάλαιο αυτό έκλεισε το 1995». Είναι βέβαιο ότι η επιχειρησιακή δράση του ΕΛΑ να σταμάτησε το 1995. Είναι πιθανό το τότε πλημμέλημα συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση να έχει παραγραφεί. Πέρα από τις δικαστικές περιπέτειες των πρωταγωνιστών υπάρχει ένα μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται «εγχώρια τρομοκρατία». Θέλουμε να πέσει φως σ’ αυτό το θλιβερό κεφάλαιο της ελληνικής κοινωνίας, ή απλώς να το θάψουμε; Κι αν το θάψουμε ως τι θα το θάψουμε; Ως αποτυχημένη επανάσταση, ή ως έγκλημα;
Υπάρχει όμως κι ένα μεγαλύτερο κεφάλαιο στο οποίο πρέπει να πέσει άπλετο φως. Ονομάζεται διασυνδέσεις των εγχώριων τρομοκρατών με τη διεθνή του τρόμου και κυρίως με ξένες μυστικές υπηρεσίες. Αν υπήρχαν ενδείξεις ότι ο ΕΛΑ ή ο ΟΕΛΑ λειτουργούσε για λογαριασμό της CIA, τόσο εύκολα θα έκλεινε το κεφάλαιο της «απλής τρομοκρατίας»; Με μια απλή δήλωση των πρωταγωνιστών «ότι κάναμε-κάναμε, και τώρα γεια και χαρά σας»;
Είναι ανόητο να επιχειρηματολογήσει κανείς επί τη βάσει της αθωότητας ή της ενοχής των τριών συλληφθέντων. Αυτό θα το κρίνουν τα δικαστήρια και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να ελέγχουμε κατά πόσο οι διωκτικές αρχές ακολουθούν τους κανόνες της ποινικής (κι όχι της επαναστατικής) δικονομίας. Τα επιχειρήματα όμως ότι πρέπει να υπάρξει αμνηστία και αμνησία στη βάση «ε, και τι έκαναν; Βόμβες έβαζαν!», ή «η οργάνωση βγήκε στη σύνταξη μην τα σκαλίζετε» είναι κάτι παραπάνω από εξωφρενικά. Είναι επικίνδυνα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 4.2.2003
