Η αγορά είναι μια μορφή δημοκρατίας στην πράξη. Ίσως είναι η πιο άμεση δημοκρατία που έχει γνωρίσει ο κόσμος.
Το περίεργο είναι πως σε άλλους γειτονικούς δρόμους υπάρχουν καφενέδες που προσφέρουν τον καφέ χαμηλότερα κι από τις προδιαγραφές του υπουργείου: περί τα 1,5 ευρώ. Μόνο που δεν πάει κανείς. Όλοι προτιμούν τον καφέ των 3 ευρώ και όχι την φθήνια που θέλει δια της ράβδου να θεσμοθετήσει ο κ. Κουλούρης. Ασκούν το δικαίωμα της επιλογής τους. Δημοκρατικά ψηφίζουν με τον οβολό τους τον ακριβό καφέ με την κοινωνική συναναστροφή, αντί του φθηνού και της ερημιάς.
Το πρώτο ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι: τι καημό τραβάει ο κ. Κουλούρης για τον καφέ στην Κοζάνη, εφόσον δεν πρόκειται ποτέ να πιει καφέ εκεί κι αν πιει δεν θα τον πληρώσει; Το δεύτερο ερώτημα είναι πιο σύνθετο. Χιλιάδες Κοζανίτες κάνουν μια α’ επιλογή. Δεκάδες μαγαζάτορες στον πεζόδρομο και στους πέριξ δρόμους κάνουν μια β’ επιλογή. Οι επιλογές όλων, αφενός γίνονται χωρίς καταναγκασμό κι αφετέρου συμπίπτουν. Οι μαγαζάτορες αποφασίζουν ότι πουλάνε τον καφέ από 1,5 έως 3 ευρώ και οι καταναλωτές διαλέγουν την τιμή που θέλουν να πληρώσουν. Όλοι καταλήγουν ευχαριστημένοι. Ο κ. Κουλούρης, όμως, γιατί φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν;
Η αγορά είναι μια μορφή δημοκρατίας στην πράξη. Ίσως είναι η πιο άμεση δημοκρατία που έχει γνωρίσει ο κόσμος. Καθημερινά χιλιάδες καταναλωτές ψηφίζουν. Δεν είναι ανόητοι -ασχέτως αν η πολιτική μας ηγεσία τους θεωρεί μωρούς και νιώθει ότι πρέπει να τους προστατεύσουν. Από την στιγμή που δεν δημιουργούνται μονοπωλιακές ή ολιγοπωλιακές καταστάσεις στην αγορά -όπως έχει γίνει στον τομέα του γάλακτος- οι πολιτικοί δεν πρέπει να παρεμβαίνουν στις επιλογές μας. Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς γιατί το ΥΠ.ΑΝ. δεν ασχολείται με τα φαινόμενα ολιγοπωλιακής διαμόρφωσης των τιμών διάφορων προϊόντων και υπηρεσιών, κι ασχολείται με τον μανάβη της γειτονιάς;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 18.7.2003
