Το πολύ γαρ της ακρίβειας γεννά παραφροσύνη. Όταν μάλιστα είμαστε σε εποχή που δεν υπάρχουν ειδήσεις, μπορούμε να φτιάξουμε σκοτεινούς εχθρούς και να τους πολεμήσουμε με όλη τη δύναμη που μας προσφέρει η γραφίδα μας ή τα ερτζιανά.
Ως γνήσιοι εκφραστές των συμφερόντων του έθνους οι παρουσιαστές των ραδιοφωνικών εκπομπών εγκαλούν το κράτος για λειψή άσκηση ελέγχων. «Η μόνη λύση για την ακρίβεια», έλεγε ένας από δαύτους χθες το πρωί «είναι οι συστηματικοί έλεγχοι και η αυστηρή τιμωρία των παραβατών». Επειδή η αποκαλούμενη «αισχροκέρδεια» είναι η λαϊκιστική καραμέλα των ημερών ας την δούμε λίγο πιο προσεκτικά.
Τι σημαίνει συστηματικός έλεγχος; Μια φορά την εβδομάδα; Λίγο πέφτει. Μια φορά την ημέρα; Καλά θα είναι. Μόνο που υπάρχουν 200.000 μαγαζιά λιανικής πώλησης τροφίμων, συν 50.000 μικροπωλητές στις λαϊκές αγορές, συν κάποιες (δυστυχώς αμέτρητες) δεκάδες χιλιάδες μικροπωλητών στις αποκαλούμενες «Έβγες της γειτονιάς». Πόσοι υπάλληλοι θα χρειαζόταν (ανά δύο μάλιστα για να μην λαδώνεται ο ένας) για να ελέγχουν αυτά τα μαγαζιά; Ποιο θα ήταν το κόστος και ποιος θα το πλήρωνε; Πάλι στον καταναλωτή θα κατέληγε. Μαζί με το κόστος της εκτεταμένης διαφθοράς.
Από την άλλη τι σημαίνει «αυστηρή τιμωρία των παραβατών;» Παραβαίνει κάποιον κανόνα η «ΕΒΓΑ της γειτονιάς» που στις 12.00 τα μεσάνυχτα πουλάει το γάλα 40 λεπτά ακριβότερα από το σούπερ-μάρκετ; Πόσο θα εκτιμηθεί η νυχτερινή εργασία του μικροπωλητή από τα «σαϊνια ελεγκτές» τους οποίους εμείς οι δημοσιογράφοι καλούμε να λύσουν το πρόβλημα της ακρίβειας; Μήπως τελικά η λύση είναι απλή; Μήπως πρέπει δηλαδή να μεταμορφωθούμε εμείς οι καταναλωτές σε άτυπους ελεγκτές και να τιμωρούμε την αισχροκέρδεια, ψάχνοντας τα φθηνότερα προϊόντα;
Είναι άχαρο να γράφει κανείς για τα αυτονόητα. Μόνο που για μια ακόμη φορά τα αυτονόητα δεν είναι διόλου κατανοητά σ’ αυτή τη χώρα και χρήζουν επανάληψης…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17.7.2003
