Ήρθε η ώρα του «επιθετικού φιλελευθερισμού», ενός συστήματος που δεν θα φοβάται τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας αλλά θα τις απελευθερώνει.
«Η καλύτερη κυβέρνηση είναι εκείνη που κυβερνάει λιγότερο» είχε πει ο μεγάλος αμερικανός διανοητής Τόμας Τζέφερσον (Περισσότερες ρήσεις στο βιβλίο «Είπαν», εκδόσεις Καστανιώτη). Σχεδόν διακόσια πενήντα χρόνια μετά, η παρατήρηση του παραμένει εν ισχύι. Η ανθρωπότητα γνώρισε καθεστώτα που η κυβέρνηση που ήλεγχε τα πάντα, γνώρισε δημοκρατίες του το κράτος ρύθμιζε πολλά και γνώρισε τις αποτυχίες ενός συστήματος που στην προσπάθειά του να πράξει το αγαθόν, οδήγησε τις μάζες στη δυστυχία, στη φτώχεια και στην ανελευθερία.
Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης σηματοδότησε το τέλος των ψευδαισθήσεων για όλο τον κόσμο πλην ίσως της Ελλάδος. Ήταν η εποχή της συγκυβέρνησης των οριακών πλειοψηφιών της Νέας Δημοκρατίας στη Βουλή και η τότε φιλελεύθερη παράταξη δεν άδραξε την ευκαιρία να χαράξει μια νέα πορεία, να διδαχθεί και να διδάξει στον ελληνικό λαό τα αδιέξοδα ενός συστήματος που είχε θεοποιήσει το ρόλο του κράτους στην κοινωνία και συνέθλιβε κάθε ανθρώπινη πρωτοβουλία κάτω από βουνά νόμων, διαταγμάτων και κανονισμών.
Η άνοδος του Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σηματοδότησε την εποχή του «αμυντικού φιλελευθερισμού» στην κοινωνία. Το κυβερνών κόμμα προχώρησε σε μερική φιλελευθεροποίηση της οικονομίας εκεί που τα αδιέξοδα ήταν πλέον ορατά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «Ολυμπιακή Αεροπορία» όπου έπρεπε να μας βάλει το μαχαίρι στο λαιμό η Κομισιόν και να εξαντληθεί ο κρατικός κορβανάς χρηματοδοτώντας την. Παρά την παταγώδη και ακριβή αποτυχία του εθνικού μας αερομεταφορέα το ΠΑΣΟΚ έκανε τα πάντα -φυσικά με τα δικά μας λεφτά- για να την κρατήσει κρατική. Απέτυχε και τώρα εναγωνίως ψάχνει (σε χαλεπούς καιρούς για τις αερομεταφορές) να βρει αγοραστή.
Πόσο διαφορετικά όμως θα ήταν αν υπήρχε μια κυβέρνηση η οποία διαπιστώνοντας το 1996 την διευρυνόμενη μαύρη τρύπα της «Ολυμπιακής» αποφάσιζε τότε να την πουλήσει, όταν μάλιστα οι συνθήκες της αγοράς ήταν ευνοϊκές; Κατ’ αρχήν όλοι οι Έλληνες θα ήταν κατά μερικές χιλιάδες ευρώ πλουσιότεροι. Δεύτερον τα δισεκατομμύρια που σπαταλήθηκαν θα μπορούσαν να στηρίξουν καλύτερα το χωλό κοινωνικό μας κράτος. Μια τέτοια κίνηση ανήκει στον «επιθετικό φιλελευθερισμό». Ένα φιλελευθερισμό που δεν σέρνεται πίσω από τα αδιέξοδα, αλλά τα προλαβαίνει.
Στην διαχείριση του «αμυντικού φιλελευθερισμού» η παρούσα κυβέρνηση τα πήγε καλά. Έκανε σχεδόν όλες τις σωστές κινήσεις προς το μεγάλο λάθος. Και το μεγάλο λάθος είναι ότι προσπάθησε να διατηρήσει με μπαλώματα ένα χρεοκοπημένο μοντέλο.
Ήρθε λοιπόν η ώρα του «επιθετικού φιλελευθερισμού», ενός συστήματος που δεν θα φοβάται τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας αλλά θα τις απελευθερώνει. Μιας πολιτικής που δεν θα περιμένει μοιρολατρικά τα αδιέξοδα, αλλά θα τα αποτρέπει. Αυτό είναι το στοίχημα της «Νέας Δημοκρατίας» για το κράτος. Προς τα εκεί πρέπει να κινηθεί το πρόγραμμά της για τον 21ο αιώνα. Δυστυχώς, όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας παραπέμπουν σε «αμυντικό φιλελευθερισμό». Με «πριμ, βραβεία και ιδιωτικοποίηση της σπερματέγχυσης των ζώων» δεν γίνονται τομές στο Δημόσιο, δεν αλλάζει η κοινωνία. Η «Νέα Δημοκρατία» πρέπει να τολμήσει περισσότερα και βαθύτερα. Δεν έχει άλλη επιλογή. Εάν παίξει στο γήπεδο του «αμυντικού φιλελευθερισμού», παίζει εκτός έδρας. Στη συνείδηση του κόσμου το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ κάνει καλύτερες κινήσεις προς το μεγάλο λάθος. Χρέος της Νέας Δημοκρατίας είναι να φωτίσει το λάθος και να χαράξει ορθή πορεία για τη χώρα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.9.2003
