Η απεργία πείνας του κ. Κώστα Ζουράρι δικαιώθηκε. Το «ιστορικό» Βραχάσι κι άλλα τρία χωριά γίνονται κοινότητες, μόνον που αυτό άνοιξε την όρεξη σε δεκάδες άλλους οικισμούς, που προβάλλουν την ιστορικότητά τους και θέλουν να αποσχιστούν από τους δήμους.
Είναι πολλοί εκείνοι που ισχυρίζονται πως το πρόγραμμα συνένωσης δήμων και κοινοτήτων, που πήρε το όνομα «Καποδίστριας», αν και σωστό στη φιλοσοφία του, απέτυχε στην πράξη. Κι αυτό γιατί σε πολλές περιπτώσεις οι συνενώσεις έγιναν με αλλότρια, των τοπικών αναγκών, κριτήρια. Οι πιο υποψιασμένοι μίλησαν για τις εκλογικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ και οι πιο εχέφρονες ισχυρίζονται ότι υπήρξαν ισχυρές τοπικές πιέσεις, που αλλοίωσαν τη φιλοσοφία των συνενώσεων.
Οι τοπικές πιέσεις συνεχίστηκαν και συνεχίζονται οκτώ χρόνια μετά την εφαρμογή του νόμου. Έχουν, δε, πάντα την ίδια δικαιολογία. Ο σεβασμός στην ιστορία κάθε χωριού και συνοικισμού αυτής της χώρας απαιτεί κάθε οικισμός να είναι ξεχωριστή κοινότητα. Τουλάχιστον…
Η αλήθεια είναι πιο πολύπλοκη. Υπάρχουν, καταρχήν, οι προσωπικές φιλοδοξίες πολλών τοπικών παραγόντων, που μεταφέρονται στους κατοίκους ως ζήτημα τιμής στα χωριά, χωριά τα οποία βέβαια έχουν πάντα «μεγάλη ιστορία». Παράλληλα, υπάρχουν και πραγματικά προβλήματα. Πολλές από τις πρώην κοινότητες έγιναν οι φτωχοί συγγενείς των νέων δήμων. Τα κονδύλια είναι συνήθως λειψά και η κατανομή τους, συνηθέστερα, δεν έχει σχέση με τις ανάγκες, αλλά με τους κατά τόπο πολιτικαντισμούς.
Χωλός, στραβός ο «Καποδίστριας», όμως, ήταν ένα πρώτο μεγάλο βήμα για τον εξορθολογισμό της λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Διαφορετικά αντιμετωπίζει τις σύγχρονες προκλήσεις ένας μεγάλος (έστω από συνένωση) δήμος και διαφορετικά κάθε κοινότητα ξεχωριστά. Μόνον το κόστος της γραφειοκρατίας, που χρειάζεται για τη λειτουργία ενός δήμου ή μιας κοινότητας, είναι χαίνουσα πληγή στα, έτσι κι αλλιώς, λίγα κονδύλια που διαθέτει το κράτος για την Αυτοδιοίκηση. Εκτός αυτού υπάρχουν και πολλά ζητήματα υποδομών, τεχνικών υπηρεσιών κ.λπ.
Πολλές από τις (με ή χωρίς εισαγωγικά) ιστορικές κοινότητες επιμένουν. Μία από αυτές ήταν η πρώην (και τώρα μέλλουσα) κοινότητα Βραχασίου, η οποία γνώρισε την πιο …μακρόχρονη απεργία πείνας στην παγκόσμια ιστορία, στην οποία μάλιστα πρωτοστατούσε ο γνωστός κ. Κώστας Ζουράρις.
Ο αγώνας του κ. Ζουράρι και των συντρόφων του φαίνεται ότι δικαιώνεται. Με απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών, το Βραχάσι και άλλες τρεις κοινότητες αποσπώνται από τους δήμους και γίνονται αυτόνομες κοινότητες. Προφανώς, λόγω ιστορικότητας ή έστω λόγω υποσχέσεων που δόθηκαν προεκλογικά.
Μόνον που ιστορία έχει όλη η Ελλάδα και προεκλογικές υποσχέσεις δόθηκαν παντού. Έτσι άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Ήδη εκπρόσωποι της ιστορικής Φαλάνης από τη Λάρισα πολιορκούν το γραφείο του πρωθυπουργού και του υπουργού Εσωτερικών με αίτημα την απόσχισή τους διότι όπως ισχυρίζονται το χωριό είναι αρχαίο και μάλιστα είχε δικό του …νόμισμα την Κλασική Εποχή. Ακολουθούν η ιστορική Ραψάνη, ο λιγότερο ιστορικός Πλαταμώνας και περί τα 100 ακόμη χωριά που δηλώνουν «μακρά ιστορική παράδοση».
Αν οι κυβερνητικοί παράγοντες άκουγαν σήμερα τα τοπικά ραδιόφωνα της Θεσσαλίας, θα το σκέφτονταν δύο φορές πριν πειράξουν τη σφηκοφωλιά που λέγεται «Καποδίστριας». Τουλάχιστον, όχι κατ’ αυτόν τον τρόπο. Σίγουρα χρειάζονται αλλαγές. Κυρίως προς την κατεύθυνση των μεγαλύτερων δήμων. Πιθανώς, να χρειάζονται και οι συγκεκριμένες αλλαγές που γίνονται με την υπουργική απόφαση. Οι αποφάσεις όμως, πρέπει να ληφθούν όχι με προ Χριστού δεδομένα ούτε με τις προ των εκλογών υποσχέσεις, αλλά με τις ανάγκες του μέλλοντος.
Κυρίως: Σε μια εποχή κοινωνικής έντασης για την οικονομία, ο τελευταίος πονοκέφαλος που χρειάζεται η κυβέρνηση είναι οι διαμαρτυρίες των κατοίκων κάποιας «ιστορικής» κοινότητας, που θα θέλουν να αποσχιστούν από κάποιο Δήμο. Και σ’ αυτή τη χώρα η Ιστορία περισσεύει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 23.2.2006
