Σ’ αυτή τη χώρα κανείς δεν ξέρει ποιος πληρώνει ποιόν, τι και γιατί.
Σ’ αυτή τη χώρα κανείς δεν ξέρει ποιος πληρώνει ποιόν, τι και γιατί. Έχουμε ένα τεράστιο δημόσιο τομέα, που σιτίζεται από ένα κοινό κορβανά τον οποίο ονομάζουμε προϋπολογισμό και …«κουτσοί στραβοί» προστρέχουν στον υπουργό Οικονομικών για να τους ελεήσει. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι οι δημόσιες συγκοινωνίες της Αθήνας. Για λόγους καθαρά δημοσίων σχέσεων οι κυβερνώντες δεν καθορίζουν το εισιτήριο σε επίπεδα να καλύπτει το κόστος. Σκεφθείτε τι πρωτοσέλιδα έχει να αντιμετωπίσει ένας υπουργός Μεταφορών αν αποφασίσει να αυξήσει το εισιτήριο στο 1 Ευρώ! Έτσι λοιπόν κάθε πολίτης της Περιφέρειας καλείται να πληρώσει, δια του κρατικού προϋπολογισμού (δηλαδή των φόρων του) την «κοινωνική πολιτική» που θέλει να εμφανίζει η κυβέρνηση.
Το κόλπο του «Αγιου Προϋπολογισμού» μαθεύτηκε γρήγορα κι όλοι αναζητούν τρόπους ή πιέζουν για επιδότηση από απ’ αυτόν. Οι γεωργοί για τις καλλιέργειες τους, οι επιχειρηματίες για τις διακυμάνσεις της αγοράς, μέχρι και οι ΠΑΕ για τα χρέη τους. Ο προϋπολογισμός θεωρείται μια ιερή αγελάδα που κατεβάζει χρήμα.
Τελευταίο κρούσμα είναι η πρόταση της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) που ζητά να δοθεί πριμ παραγωγικότητας στους δημοτικούς υπαλλήλους, και το 50% αυτού να δίδεται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Με άλλα λόγια: αν οι υπάλληλοι π.χ. του δήμου Αρτας είναι παραγωγικοί, και οι Αρτινοί έχουν καλύτερες υπηρεσίες από του Λαρισαίους, πρέπει οι Λαρισαίοι (και μαζί μ’ αυτούς όλοι μας) να πληρώνουμε το κόστος των καλύτερων υπηρεσιών που απολαμβάνουν μόνο οι Αρτινοί.
Παράλογο; Δεν είναι το μόνο. Το ίδιο γίνεται με την Ολυμπιακή Αεροπορία προκειμένου «να έχει καθημερινή σύνδεση π.χ. η Κέρκυρα», με τον στρατό για να μη «μαραζώσει π.χ. το Αμύνταιο», με τη γούνα «για να μη σβήσει η Καστοριά», με τις ΠΑΕ της Θεσσαλονίκης, «για να υπάρχει ποδόσφαιρο και στη Βόρειο Ελλάδα», με τις ΠΑΕ της Αθήνας, «διότι υπάρχει ένας ολόκληρος λαός που πιστεύει σε μια ομάδα …ιδέα», με τους ψαράδες του Βόρειου Αιγαίου, με τους γεωργούς της Νότιας Ελλάδας, με… (προσθέστε ότι θέλετε).
Το πρόβλημα δεν έγκειται στην επιδότηση καθαυτή, αλλά σε διάφορους επιτήδειους που βλέπουν το «μπούγιο» του προϋπολογισμού κι αρχίζουν να εντάσσουν εκεί τις σπατάλες τους. Πάντα στην «αναμπουμπούλα» (όπου κανείς δεν ξέρει τι πληρώνει ποιόν και γιατί) οι λύκοι χαίρονται.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 17.6.2002
