Οταν η πολιτική χαράσσεται χωρίς ιδεολογική ρότα, είναι επικίνδυνο να προκύψουν διαφωνίες από το πουθενά και να κηρυχτούν εκλογές για το τίποτα.
Πυκνώνουν οι εισηγήσεις προς τον πρωθυπουργό να προκηρύξει πρόωρες εκλογές την άνοιξη με αφορμή ή πρόσχημα το πρόβλημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Ετσι λένε κάποιοι θα ξεπεραστεί ο σκόπελος των 152 βουλευτών, ο οποίος εμποδίζει την κυβέρνηση να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος. Σημειώνουμε ότι οι εκλογές του Σεπτεμβρίου έγιναν -όχι για τον σκόπελο των 165 βουλευτών- αλλά για να δοθεί νέα λαϊκή εντολή για τις μεταρρυθμίσεις. Φυσικό κι επόμενο είναι λοιπόν να περιμένουμε νέες εκλογές το καλοκαίρι του 2008, διότι και οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με τον παρόντα νόμο και είναι αμφίβολο αν η νέα κυβερνητική πλειοψηφία θα έχει τις 152 σημερινές έδρες. Σε εκλογές να βρισκόμαστε δηλαδή…
Αν το καλοσκεφτούμε, η εκλογολογία είναι η μόνη σταθερή παράμετρος στο κόμμα της Ν.Δ. μετά τις εκλογές του 2004. Για εκλογές συζητούσαν το φθινόπωρο του «έτους των Ολυμπιακών», έτσι ώστε «να μηδενιστεί το κοντέρ» και να κερδηθεί ο χαμένος για τις μεταρρυθμίσεις χρόνος που χάθηκε λόγω της προετοιμασίας των αγώνων. Για εκλογές κουβέντιαζαν την άνοιξη και το φθινόπωρο του 2005, μόλις εμφανίστηκαν οι πρώτες αρρυθμίες στο κυβερνητικό σχήμα. Για πρόωρες συζητούσαν το 2006 και όλο το 2007 και πρόωρες έγιναν στις 16 Σεπτεμβρίου. Τώρα, σαράντα μέρες μετά τις εκλογές, ξανασυζητάμε για εκλογές. Εν τω μεταξύ τα προβλήματα διογκώνονται, και μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι όποιος δεν θέλει να μεταρρυθμίσεις, όλη μέρα εκλογολογεί.
Αυτή η εκλογολογία όμως που αναπτύσσεται μεταξύ κορυφαίων στελεχών της Ν.Δ. και φτάνει κατά κύματα στο Μαξίμου αποκαλύπτει ένα διαχρονικό και μεγάλο έλλειμμα πολιτικής και ιδεολογίας του κυβερνώντος κόμματος. Για ένα μεγάλο μέρος του στελεχιακού δυναμικού το μόνο διακύβευμα της πολιτικής είναι η διαχείριση του κράτους, δηλαδή η νίκη στις εκλογές. Γι’ αυτό και η μακρά πορεία των ιδεολογικά αποστειρωμένων ιδεολογικά συνεδρίων της Ν.Δ. γι’ αυτό και η έλλειψη μιας στοιχειώδους κεντροδεξιάς ιδεολογίας στη χώρα, όποια μορφή κι αν έπαιρνε αυτή (συντηρητική ή φιλελεύθερη).
Ακόμη περισσότερο: γι’ αυτό και το αντάρτικο των πρώην υπουργών χωρίς κάποια ιδεολογική διαφοροποίηση. Είναι εκπληκτικό ότι πολλοί ψιθύριζαν τη δυσφορία τους για το βιβλίο της Ιστορίας (κάτι που θεωρούσαν σοβαρή ιδεολογική παρέκκλιση της Ν.Δ.) αλλά ουδείς απείλησε να φύγει, και κόντεψε να δημιουργηθεί κρίση για την οικονομική βοήθεια προς τις βαλκανικές χώρες. Είναι φυσικό κι επόμενο: όταν ένας πολιτικός οργανισμός αναπτύσσει ως μόνη πολιτική προβληματική τις μεθόδους για την κατάκτηση της εξουσίας, οι μόνες διαφωνίες θα έχουν να κάνουν με τη νομή της. Δηλαδή, σε τι να διαφωνήσουν οι βουλευτές της Ν.Δ.; Για τον ρόλο του κράτους πρόνοιας στη μεταβιομηχανική κοινωνία; Εγινε ποτέ συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση, την κοινωνία των δύο τρίτων κ.λπ. για να υπάρξουν διαφωνίες επ’ αυτών των ζητημάτων;
Γι’ αυτό στο άμεσο μέλλον δεν πρέπει να μας εκπλήξει η προκήρυξη εκλογών, όχι για τη σύνταξη του προϋπολογισμού, αλλά και για κάποιο νομοσχέδιο που θα αφορά την αξιοποίηση των ορεινών όγκων. Οταν η πολιτική χαράσσεται χωρίς ιδεολογική ρότα, είναι επικίνδυνο να προκύψουν διαφωνίες από το πουθενά και να κηρυχτούν εκλογές για το τίποτα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 30.10.2007