Eνας από τους παλιούς καημούς της παραδοσιακής Αριστεράς είναι η «Αλλαγή». Μπορεί οι ίδιοι να μην άλλαξαν ποτέ, αλλά απαιτούν να αλλάξουν όλοι οι άλλοι.
Eνας από τους παλιούς καημούς της παραδοσιακής Αριστεράς είναι η «Αλλαγή». Μπορεί οι ίδιοι να μην άλλαξαν ποτέ, αλλά απαιτούν να αλλάξουν όλοι οι άλλοι. Μπορεί να μη μετέβαλαν αιτήματα, ούτε καν συνθήματα – όπως λένε: «Το μήνυμα του Οκτώβρη, (Νοέμβρη, Δεκέμβρη κ.ο.κ.) παραμένει επίκαιρο»- αλλά θέλουν τουλάχιστον την πραγματική αλλαγή στην Ουάσιγκτον.
Περιφέρουν την «γκρίνια του μηδέν κόμα κάτι τοις εκατό» για να πιστοποιήσουν ότι «όλα τριγύρω αλλάζουνε, μα όλα τα ίδια μένουν». Ενα παράδειγμα της εισαγόμενης γκρίνιας είναι ο μόνιμος υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ Ραλφ Νέιντερ, το μεγαλύτερο επίτευγμα του οποίου ήταν το 2% στις εκλογές του 2000, που συνετέλεσε τα μάλα στην ήττα του Αλ Γκορ και συνεπώς στην εκλογή του ανεκδιήγητου απερχόμενου.
Μέτρησε, λοιπόν, και είδε ότι 31 από τα 47 στελέχη της ομάδας μετάβασης του Μπαράκ Ομπάμα ήταν από τη διοίκηση Κλίντον, κάτι που σημαίνει ότι η «Αλλαγή» είναι πλαστή.
Το πρώτο ερώτημα, βέβαια, είναι: από πού έπρεπε να προέρχονται αυτά τα στελέχη ώστε να πιστοποιείται η «Αλλαγή»; Από τον πλανήτη Αρη ή από τον ΣΥΡΙΖΑ; Το δεύτερο ερώτημα είναι: αν ο Νέιντερ και η παρέα του συνιστούν την «πραγματική Αλλαγή», τι πιστοποιεί ότι οι Αμερικανοί θέλουν την δική τους αλλαγή και όχι κάποια άλλη;
Δηλαδή αν οι παρέες τύπου Νέιντερ, Τσόμσκι και λοιπών είναι η πραγματική «Αλλαγή» και οι Αμερικανοί ήθελαν αυτή την «Αλλαγή», τότε τι τους εμπόδισε να την ψηφίσουν; Γιατί έδωσαν το γραφικό ποσοστό κάτω της ποσοστιαίας μονάδας στην «πραγματική Αλλαγή» και προτίμησαν την «ψευδεπίγραφη»; Α, ναι! Υπάρχει η κατά Τσόμσκι «Βιομηχανία της Συναίνεσης», δηλαδή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που στέλνουν τον Νέιντερ στα Τάρταρα και καθηλώνουν το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ελλάδα.
Οταν ο Ομπάμα επέλεξε να κρατήσει στο υπουργείο Αμυνας τον Ρόμπερτ Γκέιτς δήλωσε ότι είναι λάθος να πιστεύουμε πως όλη η σοφία βρίσκεται στο 53% που πήρε το Δημοκρατικό Κόμμα στις πρόσφατες εκλογές. Υπάρχουν ιδέες και πράγματα να γίνουν και από το υπόλοιπο 47%. Προφανώς αγνοεί ότι όλη η σοφία δεν είναι ούτε στο 53% ούτε στο 47%, αλλά κάπου εκεί κρυμμένη ανάμεσά τους, στο κλάσμα της ποσοστιαίας μονάδας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 6.12.2008
