Δεν θα ήταν προτιμότερο να είχαμε προχωρήσει την Εθνική Οδό σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, ώστε να τελείωναν τα έργα μια ώρα αρχύτερα και να μην θρηνούσαμε άδικα τόσες ζωές;
Πάνε δυόμισι περίπου χρόνια από τη σκοτεινή, εκείνη μέρα (13 Απριλίου του 2003, ήταν), που η εθνική οδός στα Τέμπη βάφτηκε με το αίμα 21 παιδιών…
Δυόμισι χρόνια και οι μνήμες ανασταίνονται κάθε φορά που ακούμε για κάποιο πολύνεκρο δυστύχημα στη διαβόητη ΠΑΘΕ. Έτσι πρέπει! Τα 21 αυτά παιδιά πρέπει να στοιχειώνουν στο δημόσιο διάλογο για να μη θρηνήσουμε και άλλα. Η πίεση προς την πολιτεία και κάθε υπουργό Δημοσίων Έργων πρέπει να είναι διαρκής και συστηματική, μπας και τελειώσει κάποτε αυτό το σύγχρονο… γιοφύρι της Άρτας.
Τι μάθαμε όμως, απ’ αυτό το τραγικό δυστύχημα;
Χρησίμευσε η θυσία αυτών των παιδιών για να αλλάξουμε κοσμοθεωρία ή να μεταβάλλουμε κατ’ ελάχιστον τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και τις απειλές σ’ αυτή τη χώρα; Ή μήπως σμιλέψαμε και αυτή τη μαύρη απριλιάτικη μέρα για να χωρέσει στα δόγματά μας;
Στην επιτύμβια στήλη, η οποία στήθηκε στον τόπο του τραγικού συμβάντος, αναγράφεται: «Στο σημείο αυτό, με ευθύνη της πολιτείας και στο βωμό του κέρδους, θυσιάστηκαν οι 21 μαθητές της Α΄ τάξης του Λυκείου Μακροχωρίου Ημαθίας». Εντάξει! Η «πολιτεία» και το «κέρδος» αποτελούν δύο πρώτης τάξεως αποδιοπομπαίους τράγους γι’ αυτήν την κοινωνία. Στο ασαφές του πρώτου και στην δαιμονοποίηση του δεύτερου φορτώνουμε κάθε κρίμα. Αυτό κάνουμε χρόνια τώρα, και συνεχίζουμε. Παρά τις κατάρες μας όμως, οι δρόμοι στα Τέμπη και τον Μαλιακό παραμένουν καρμανιόλες, έτοιμοι ν’ αρπάξουν και άλλες ανθρώπινες ζωές. Εδώ είμαστε -και μακάρι να βγω ψεύτης!- θα ξαναθρηνήσουμε νεκρούς…
Προχθές ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Γιώργος Σουφλιάς εξεμάνη: «Δεν είναι δυνατόν έργα που δεν έγιναν επί 20 ολόκληρα χρόνια, να ζητούν να γίνουν μέσα σε μόλις 15 μήνες», είπε. Δίκιο έχει κι ας τον σαρκάζει ο καλός συνάδελφος κ. Νίκος Μπογιόπουλος: «Ώστε είναι λίγο το 15μηνο για να παρθούν μέτρα και να γίνουν έργα ώστε να σώζονται οι αδικοχαμένοι. Αυτό το ίδιο διάστημα, όμως, για άλλες δουλειές, είναι αρκετό. Φέρ’ ειπείν, λιγότερα από δύο χρόνια χρειάστηκαν για να φτιαχτεί ολόκληρο γήπεδο για τον Κόκκαλη στο “Καραϊσκάκη”. Ανάλογο διάστημα θα χρειαστεί για να φτιαχτεί και το γήπεδο του Βαρδινογιάννη στο Βοτανικό.» («Ριζοσπάστης», 12.7.2005)
Κι αυτός δίκιο έχει, αλλά ταυτόχρονα μας δείχνει το δρόμο. Ο ιδιωτικός τομέας είναι πολύ πιο αποτελεσματικός από το αργοκίνητο Δημόσιο. Όταν υπάρχει το κίνητρο του κέρδους παράγεται έργο στο πιτς-φιτίλι. Σε αντίθεση με τους «μανδαρίνους του Δημοσίου», οι ιδιώτες έχουν κίνητρο να τελειώσουν τα έργα μια ώρα αρχύτερα, ώστε να ξεκινήσουν την εκμετάλλευση. Γι’ αυτό τα γήπεδα των ιδιωτών τελειώνουν σε 15 μήνες και οι δρόμοι λιμνάζουν επί είκοσι και πλέον έτη.
Άρα, λοιπόν, δεν θα ήταν προτιμότερο να είχαμε προχωρήσει την Εθνική Οδό σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, ώστε να τελείωναν τα έργα σε ένα 15μηνο και να μη θρηνούσαμε άδικά τόσες ζωές; Γιατί μένουμε κολλημένοι στο ποιος κατασκευάζει κι εκμεταλλεύεται τα έργα, με αποτέλεσμα να κάνουμε κατ’ έτος τέτοιους θλιβερούς απολογισμούς; Οι δογματισμοί κοστίζουν ζωές.
Ο κ. Σουφλιάς δεσμεύτηκε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου στο φονικό πέταλο του Μαλιακού θα είναι έτοιμο στο τέλος του 2007 και ένα μικρό μέρος θα παραδοθεί το 2008. Μακάρι, αλλά ελάχιστοι Έλληνες τον πιστεύουν. Όχι γιατί αμφισβητούν τις προθέσεις του. Αγαθές είναι και πράγματι θέλει να παραδώσει έργο. Γνωρίζουν, όμως, τι εστί δημόσιος τομέας και πόσες καλές προθέσεις υπουργών κατάπιε. Ξέρουν ότι για κάθε λύση που προτείνουν οι πολιτικοί προϊστάμενοι το Δημόσιο μπορεί να παράγει μύρια προβλήματα και καθυστερήσεις. Μακάρι και πάλι να βγούμε ψεύτες, αλλά η πρότερη εμπειρία δείχνει ότι ο δρόμος στο Μαλιακό δεν θα είναι ούτε το 2008, έτοιμος…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 13.7.2005
