Οι φοιτητικές εκλογές έχουν πρόβλημα. Όχι γιατί αποπολιτικοποιήθηκαν κατά τον τρόπο που περιγράφουν οι μουσάτοι της γενιάς του Πολυτεχνείου, αλλά γιατί δεν κατάφεραν να πολιτικοποιηθούν ποτέ όπως έπρεπε στα 30 χρόνια Δημοκρατίας.
Έχουν χαρακτηριστεί οι πιο ποπ φοιτητικές εκλογές. Σίγουρα έτσι ακούγονται. Εκεί που κάποτε αντηχούσε η φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, τώρα ακούγεται η φωνή της λαϊκής αοιδού Πέγκυ Ζήνα. Εκεί που κάποτε ξεσήκωνε τα πλήθη το πολιτικό μήνυμα του Μίμη Ανδρουλάκη τώρα ο Γιώργος Γεωργίου αναλύει την σύγχρονη κατάσταση με ποδοσφαιρικούς όρους.
Οι φοιτητικές εκλογές κάποτε είχαν ένα συγκεκριμένο τελετουργικό κι ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο. Το τελετουργικό ήταν ποδοσφαιρικό: αφίσες, κραυγές, ηχεία κ.λ.π.
Το περιεχόμενο ήταν πολιτικό, έστω με τους όρους που το κληροδότησε η μεταπολίτευση. Υπήρχε βέβαια ξύλινη γλώσσα, κενά συνθήματα, οράματα χωρίς έρμα κι ένα μόνιμο αίτημα (όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών, δηλαδή το δόγμα της ελάχιστης προσπάθειας), αλλά υπήρχε και συζήτηση.
Σήμερα άλλαξαν πολλά. Η πολιτική -όση επιβίωνε της ξύλινης γλώσσας που ασμένως υιθοέτησε η γενιά της μεταπολίτευσης- έσβησε. Το τελετουργικό, όμως, παρέμεινε ανέπαφο. Τόνοι χαρτιού κολλιούνται και ξεσχίζονται στις σχολές, δημιουργώντας ένα άσχημο θέαμα, οι μικροφωνικές βουίζουν με τα ποπ άσματα της εποχής μας (να μην παρεξηγηθούμε: ποπ ήταν και τα πολιτικά τραγούδια την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης) και τα συνθήματα παρέμειναν συνθήματα υπό την γενική αδιαφορία πλέον των φοιτητών.
Οι φοιτητικές εκλογές έχουν πρόβλημα. Όχι γιατί αποπολιτικοποιήθηκαν κατά τον τρόπο που περιγράφουν οι μουσάτοι της γενιάς του Πολυτεχνείου, αλλά γιατί δεν κατάφεραν να πολιτικοποιηθούν ποτέ όπως έπρεπε στα 30 χρόνια Δημοκρατίας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 11.4.2005
