Πολλοί κακολογούν τους «παραθυράρχες» των καναλιών ότι ευτελίζουν σοβαρά θέματα διανθίζοντας τα πάνελ των προσκεκλημένων με ανθρώπους του θεάματος, για να πετύχουν υψηλές θεαματικότητες. Το φαινόμενο αυτό θα ήταν ένα από τα πολλά εκφυλιστικά που χαρακτηρίζουν την τηλεόραση αν δεν υπήρχε και σε άλλες μορφές του δημοσίου διαλόγου, όπως στις ημερίδες, στις συζητήσεις, στις παρουσιάσεις βιβλίων.
Πολλοί κακολογούν τους «παραθυράρχες» των καναλιών ότι ευτελίζουν σοβαρά θέματα διανθίζοντας τα πάνελ των προσκεκλημένων με ανθρώπους του θεάματος, για να πετύχουν υψηλές θεαματικότητες. Καλούν για παράδειγμα ένα άξιο ή λιγότερο άξιο ηθοποιό, ένα καλλίφωνο ή περισσότερο φάλτσο τραγουδιστή να μιλήσουν για την υφαλοκρηπίδα, τον Πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία ή τη Διεθνή Δικαιοσύνη. Δίπλα τους καθηγητές πανεπιστημίου, διπλωμάτες, εξειδικευμένοι δημοσιογράφοι (άνθρωποι που, τέλος πάντων, έχουν εντρυφήσει χρόνια στο θέμα) ακούν υπομονετικά, σεβόμενοι προφανώς και την υπέρβαση των κανόνων του ακαδημαϊκού διαλόγου.
Το φαινόμενο αυτό θα ήταν ένα από τα πολλά εκφυλιστικά που χαρακτηρίζουν την τηλεόραση αν δεν υπήρχε και σε άλλες μορφές του δημοσίου διαλόγου, όπως στις ημερίδες, στις συζητήσεις, στις παρουσιάσεις βιβλίων. Είθισται πλέον σε οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση να καλείται (και ενίοτε να συμμετέχει) κάποιος «προβεβλημένος δημοσιογράφος». Όχι κατ’ ανάγκη ειδικευμένος με το θέμα της εκδήλωσης. Αρκεί να είναι TV persona.
Δεν θα υπήρχε κανένας προβληματισμός αν εκαλούντο άνθρωποι της τηλεόρασης σε ημερίδες που άπτονται των θεμάτων στα οποία εξειδικεύονται. Τι πιο ενδιαφέρον να μιλήσει π.χ. ο κ. Παπαχελάς σε πάνελ για τον ρόλο των ΗΠΑ, ο κ. Τσίμας στην παρουσίαση ενός πολιτικού βιβλίου, ο κ. Πρετεντέρης σε μια πολιτική ημερίδα; Αλλά γιατί να κληθεί η κ. Στάη σε ημερίδα βιοτεχνολογίας, ή η κ. Τρέμη σε συζήτηση για τις διεθνείς σχέσεις;
Όλοι όσοι εμφανίζονται στην TV έχουν κληθεί στις πλέον απίθανες συζητήσεις. Αν και ο επαγγελματισμός των περισσοτέρων τους κάνει να αρνούνται άσχετες προσκλήσεις, το ερώτημα παραμένει: Γιατί σοβαρά ιδρύματα (τα στελέχη των οποίων γνωρίζουν ανάγνωση) καλούν σε μια π.χ. οικονομική ημερίδα άσχετους τηλεοπτικούς αστέρες κι όχι οι οικονομικούς συντάκτες που γνωρίζουν βαθύτερα το θέμα;
Θα μπορούσε να υπάρχει αγοραία ελπίδα, αν στις ημερίδες κοβόταν εισιτήρια. Ή, έστω, αν έτσι αυξανόταν η προσέλευση του κοινού. Τίποτε απ’ αυτά δεν ισχύει. Το φαινόμενο είναι μάλλον προϊόν της κοινωνίας του θεάματος. Όλοι θέλουν τον σταρ της TV πλάι τους. Το πρόβλημα σήμερα είναι μικρό: καλούνται αστέρες, αλλά τουλάχιστον είναι δημοσιογράφοι, δηλαδή λίγο ή πολύ σχετικοί με το θέμα. Αύριο ποιος ξέρει; Μπορεί να καλούνται σταρ κι εντελώς άσχετοι. Μη σας φανεί παράξενο αν σε λίγα χρόνια ο κ. Ρουβάς κληθεί να παρουσιάσει κανένα βιβλίο για το Γιουγκοσλαβικό…
«Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.6.2002
