Όλοι οι τομείς όπου οι Βρετανοί ψηφοφόροι αξιολογούν ως πλέον προβληματικούς, είναι τομείς τους οποίους διαχειρίζεται ο δημόσιος τομέας. Αντιθέτως, τα λιγότερο πιεστικά προβλήματα έχουν και πολύ αγορά μέσα.
Κρίμα που οι Βρετανοί είναι …ηλίθιοι και δεν ιεραρχούν τα προβλήματά τους με τον ίδιο τρόπο που τα βλέπουν οι αριστεροί γκουρού της χώρας μας. Σύμφωνα με το κλασικό εγχώριο παραμυθάκι, η Βρετανία είναι μία χώρα που μαστίζεται από φτώχεια και ανισότητες. Κατά τα ειωθότα, μετά την κ. Μάργκαρετ Θάτσερ (η οποία κυβέρνησε σαν τον λίβα που καίει τα κρατικά σπαρτά) περάσαμε στον μεταλλαγμένο σοσιαλ-φιλελευθερισμό του κ. Τόνι Μπλερ. Αυτός, ενδεδυμένος ως «σοσιαλιστικός αμνός», υπήρξε «νεοφιλελεύθερος λύκος». Για χάρη των αγορών και του κεφαλαίου έσπρωξε τις μάζες περαιτέρω στη φτώχεια και τη μιζέρια.
Με βάση αυτό το παραμύθι εξαπολύονται ιερεμιάδες κατά του «επάρατου νεοφιλελευθερισμού». Ακόμη και υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας ισχυρίζονται ότι το μόνο που τελικά παράγουν οι φιλελεύθερες οικονομίες είναι φτώχεια κι ανισότητα.
Έλα, όμως, που οι Βρετανοί ψηφοφόροι βλέπουν τα πράγματα πολύ διαφορετικά από τους εγχώριους αριστερούς όλων των κομμάτων; Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το μεγαλύτερο πρόβλημα της Βρετανίας σήμερα είναι το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ακολουθούν η μετανάστευση, η εκπαίδευση, το έγκλημα μέχρι και η Εθνική Aμυνα. Αντιθέτως η φτώχεια, οι ανισότητες και η ανεργία βρίσκονται στις εσχατιές του προβληματισμού των Βρετανών. Μόνο το 15% του εκλογικού σώματος τα βλέπει ως προβλήματα, άξια να ασχοληθεί η επόμενη κυβέρνησή τους. Είναι προφανές ότι οι κάτοικοι της Γηραιάς Αλβιόνος δεν έχουν μελετήσει την «Περιεκτική Δημοκρατία» του κ. Τάκη Φωτόπουλου, ούτε καν τον κ. Κώστα Βεργόπουλο με αποτέλεσμα να πλανώνται πλάνην οικτράν για την κατάστασή τους σήμερα.
Η δημοσκόπηση όμως, δεν δείχνει περισσότερα. Όλοι οι τομείς όπου οι Βρετανοί αξιολογούν ως πλέον προβληματικούς (ΕΣΥ, μετανάστευση, εκπαίδευση, έγκλημα, άμυνα) είναι τομείς τους οποίους διαχειρίζεται ο δημόσιος τομέας.
Αντιθέτως, τα λιγότερο πιεστικά προβλήματα (ανισότητα, ανεργία, στέγαση) έχουν και πολύ αγορά μέσα. Βέβαια, κατά την άποψη του κ. Παυλόπουλου, «ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε όπου κι αν εφαρμόστηκε», ή κατά την άποψη του έτερου αριστερού στοχαστή κ. Νίκου Κωνσταντόπουλου «ο νεοφιλελευθερισμός πιέζει τις κοινωνίες, τις πολτοποιεί, τις κατακερματίζει… Ο νεοφιλελευθερισμός είναι απειλή για το μέλλον, η Αριστερά είναι ξανά επίκαιρη».
Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι ότι συκοφαντείται ένα ολόκληρο ιδεολογικό ρεύμα, το οποίο όπως όλα έχει και τα καλά του και τα στραβά του. Το πρόβλημα είναι πως το παραμύθι με τους σοσιαλιστές πρίγκιπες που πολεμούν το δράκο του νεοφιλελευθερισμού έγινε σκληρό αντιαναπτυξιακό δόγμα. Γονατίζει κάθε προσπάθεια διαρθρωτικών αλλαγών στη χώρα. Οτιδήποτε ταράζει τον κρατικοδίαιτο βούρκο της χώρας μας βαφτίζεται αυτομάτως «νεοφιλελεύθερο» και ως τέτοιο απορρίπτεται αυθωρεί και παραχρήμα.
Τι κι αν η πραγματικότητα προτάσσει άλλα; Τι κι αν οι φιλελεύθερες οικονομίες αναπτύσσονται και οι σοσιαλ-παρεμβατικές (καλή ώρα σαν τη δική μας) μένουν στάσιμες; Τι κι αν οι ιερές για τους πολιτικούς δημοσκοπήσεις, επιβραβεύουν μακροχρόνια τους πολιτικούς που πολεμούν τα απαρχαιωμένα δόγματα του κρατικοπαρεμβατικού τέλματος; Στην Ελλάδα η αριστερή ορθοδοξία είναι πανίσχυρο δόγμα. Δεν μπορεί να το αμφισβητήσει ούτε η πραγματικότητα.
Αλλά μπορεί να υπάρχει κάποια συνωμοσία που οι Βρετανοί επιβραβεύουν τον ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό του κ. Μπλερ. Είναι τόσο ύπουλο πράγμα αυτός ο καπιταλισμός, που θολώνει την κρίση των ανθρώπων. Δημιουργεί προβλήματα στο κράτος, ενώ λύνει τα προβλήματα στην αγορά. Έτσι οι Βρετανοί ψηφοφόροι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το βασικό τους πρόβλημα είναι ο ανταγωνισμός, οι ιδιωτικοποιήσεις και η απελευθέρωση των αγορών. Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο ή έστω τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο να μάθουν;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3.5.2005
