Το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να εξυγιανθεί αν κατά’ αρχήν η κυβέρνηση δεν αποφασίσει να το αφήσει στην ησυχία του. Αν δεν πάψει ποικιλοτρόπως να το επιδοτεί και να ρυθμίζει κάθε τρεις και λίγο τα χρέη των ΠΑΕ.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας είναι ότι κανείς δεν κάνει την δουλειά για την οποία πληρώνεται. Οι επιχειρηματίες για παράδειγμα δεν επιχειρούν για να κερδίσουν, αλλά για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Οι εφημερίδες δεν βγαίνουν για να είναι βιώσιμες, αλλά για να αποτελέσουν πυλώνα της Δημοκρατίας. Οι εκδοτικοί οίκοι για να μορφώσουν τον λαό (ένας μάλιστα έβγαλε κι ολοσέλιδη ανοιχτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ζητώντας του βοήθεια για να συνεχίσει την έκδοση αρχαίων συγγραφέων). Οι ξενοδόχοι δουλεύουν για να μην ρεζιλευτεί η Ελλάς το 2004. Οι εργαζόμενοι της «Ολυμπιακής» εξ ορισμού παράγουν εθνικό έργο. Οι δε ποδοσφαιρικές ομάδες δεν θεωρούνται Ανώνυμες Εταιρίες, αλλά ιδέες. Επόμενο είναι να μην παίζουν οι ποδοσφαιριστές για τα εκατομμύρια που παίρνουν, αλλά να είναι κάτι σαν ιερείς της φανέλας. Τόση ανιδιοτέλεια είναι πρωτοφανής στην ιστορία της ανθρωπότητας, και είναι απορίας άξιο γιατί σ’ αυτήν εδώ τη γωνιά του κόσμου κυκλοφορεί χρήμα!
Η αλήθεια είναι πως όλες σχεδόν οι νόμιμες δραστηριότητες έχουν ευεργετικά υποπροϊόντα. Οι επιχειρήσεις πραγματικά δημιουργούν και θέσεις εργασίας, οι εφημερίδες είναι και πυλώνας της Δημοκρατίας, η «Ολυμπιακή» παράγει και εθνικό έργο και για κάποιους οι ομάδες είναι Θρύλος, ιδέα, Θεός. Μόνο που η προβολή των υποπροϊόντων της διαδικασίας άλλο υποκρύπτει. Έχει να κάνει κατ’ αρχήν με την περίεργη ιδεολογική ποινικοποίηση του κέρδους που επετεύχθη σ’ αυτή τη χώρα. Κάθε ένας που κερδίζει είναι εξ ορισμού ύποπτος. Σκεφθείτε: υπάρχει επιχειρηματίας στη χώρα που να θεωρείται τίμιος;
Το δεύτερο πρέπει να έχει σχέση με τις ελπίδες που όλοι τρέφουμε σε σχέση με τον κρατικό κορβανά. Αν κάποιος δεν επιχειρεί για να κερδίσει, αλλά για να παράγει «εθνικό έργο» τότε επόμενο είναι να θέλει να πληρωθεί από το έθνος. Πόσο δε μάλλον όταν μερικές Α.Ε. μετουσιώνονται σε «λαϊκή ιδέα». Ως ιδέες δε έχουν μια περίεργη ασυλία. Οι μέτοχοί τους μπορούν να κερδίζουν όταν κάνουν σωστές επιχειρηματικές κινήσεις, αλλά δεν μπορούν ποτέ να χάσουν. Μια Α.Ε. μπορεί να χρεοκοπήσει. Μια ιδέα ποτέ!
Από κει ξεκινά η κακοδαιμονία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όλοι οι εμπλεκόμενοι και δη οι πολιτικοί, δεν βλέπουν το ποδόσφαιρο ως ένα αγώνα επιχειρήσεων να κερδίσουν ή να χάσουν λεφτά, αλλά ως «λαϊκές ιδέες». Γι’ αυτό όταν χάνουν επιχειρηματικά μας καλούν όλους δια της φορολογίας να πληρώσουμε. Από κει όμως ξεκινάει η θολούρα. Διότι με τις επιχειρήσεις βγάζεις άκρη. Έχουν ισολογισμούς, προέδρους και διευθύνοντες συμβούλους. Οι ιδέες έχουν απλώς ιερείς που πληρώνονται, οπαδούς και ραγιάδες που πληρώνουν. Αφήστε δε το γεγονός ότι όταν κάποιες ιδέες εδράζονται στην εκλογική περιφέρεια του αρμόδιου υπουργού αποκτούν και προτεραιότητα στη τσέπη μας.
Το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να εξυγιανθεί αν κατά’ αρχήν η κυβέρνηση δεν αποφασίσει να το αφήσει στην ησυχία του. Αν δεν πάψει ποικιλοτρόπως να το επιδοτεί και να ρυθμίζει κάθε τρεις και λίγο τα χρέη των ΠΑΕ. Κι αν χρεοκοπήσει η ΑΕΚ; Ο ΠΑΟ; Ο Ολυμπιακός; Ας χρεοκοπήσουν ως ΠΑΕ! Ως ιδέες ποτέ δεν πεθαίνουν. Θα ζουν στις καρδιές των οπαδών του. Το ζήτημα είναι να μην ζουν μέσα στη τσέπη ημών των υπολοίπων…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 2.2.2003
