Η κυβέρνηση αποφάσισε να γίνει εχθρός του μέλλοντος, προκρίνοντας ένα σίγουρα παρωχημένο βιβλίο, αντί να δοκιμάσει και πιθανώς να διορθώσει ένα καλύτερο νέο βιβλίο.
«Δεν υπάρχει πλέον πολιτική Aριστερά και Δεξιά. O μεγαλύτερος πολιτικός διαχωρισμός σήμερα αφορά το αν θα επιτρέψουμε ή όχι τη διαδικασία μάθησης μέσω δοκιμής και λάθους – αν νιώθουμε άνετα με το ανοιχτό σε δυνατότητες, άγνωστο μέλλον».
Η συγγραφέας Virginia Postrel στο βιβλίο της «Το μέλλον και οι εχθροί του» («The future and it’s enemies», εκδ. Touchstone) μας δίνει μια καλή εξήγηση γιατί αποσύρθηκε το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού.
«Στη μια πλευρά του νέου πολιτικού τοπίου έχουμε αυτούς που αποκαλώ “στασιμιστές”», γράφει η Virginia Postrel. «Bλέπουν το μέλλον ως επικίνδυνη άβυσσο. Για να την αποφύγουν, θέλουν να επιστρέψουν σε ένα φαντασιακό, πιο σταθερό παρελθόν… Στην άλλη πλευρά του νέου πολιτικού τοπίου βρίσκονται εκείνοι που αποκαλώ “δυναμιστές”. Bλέπουν το μέλλον σαν μια συναρπαστική διαδικασία πειραματισμού και μάθησης. Aυτή η διαδικασία έχει διαφορετικά αποτελέσματα για διαφορετικούς ανθρώπους. Δεν υπάρχει “ένας άριστος δρόμος”. Oι δυναμιστές χαίρονται τις ανοιχτές σε δυνατότητες διαδικασίες, όπως είναι η επιστημονική έρευνα, ο ανταγωνισμός της αγοράς, η καλλιτεχνική καινοτομία ή η τεχνολογική εφεύρεση».
Θυμίζει μήπως το παραπάνω απόσπασμα την αιτιολογία που έδωσε ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης για την απόσυρση του βιβλίου; «Η νέα γενιά δεν μπορεί να γίνει πειραματόζωο» μας είπε, λες και η νέα γενιά δεν έγινε «πειραματόζωο», όταν πρωτοξεκίνησε η καθολική εκπαίδευση (ποιος ήξερε πριν από 200 χρόνια ότι αυτό θα ήταν καλό;) ή όταν πρωτομπήκε το μάθημα της πληροφορικής ή της βιολογίας στα σχολεία. Για την ακρίβεια πολλοί «στασιμιστές» στις αρχές του 20ού αιώνα θεώρησαν πολύ κακό πείραμα τη διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης στα σχολεία.
Η κυβέρνηση λοιπόν αποφάσισε να γίνει εχθρός του μέλλοντος, προκρίνοντας ένα σίγουρα παρωχημένο βιβλίο, αντί να δοκιμάσει και πιθανώς να διορθώσει ένα καλύτερο νέο βιβλίο. Δηλαδή αντί της προόδου, η οποία εμπεριέχει τη διαδικασία δοκιμής και λάθους, επέλεξε τη βολική γι’ αυτήν στασιμότητα, ή ακόμη χειρότερα την επιστροφή σε ένα προ εικοσαετίας παρελθόν.
«Ολα τα πράγματα που λειτουργούν (από την τεχνολογία μέχρι τους τρόπους συμπεριφοράς και μέχρι το στυλ γραφής) έχουν εκλεπτυστεί στη διάρκεια πολλών ετών», εξηγεί η Postrel. «Δεν ξέρουμε εκ των προτέρων πώς να κάνουμε οτιδήποτε να λειτουργεί άριστα και πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση. H πρόοδος είναι μια άπειρη σειρά πράξεων».
Η Virginia Postrel ισχυρίζεται ότι «η παραδοσιακή πολιτική ανάλυση δεν εξηγεί τους οριζόντιους διαχωρισμούς εντός των κομμάτων. Δεν εξηγεί γιατί αριστεροί οικολόγοι και δεξιοί συντηρητικοί αντιτίθενται στην τεχνολογική πρόοδο». Γιατί υπάρχουν και στις δύο παρατάξεις «άνθρωποι που αρνούνται την ποπ-κουλτούρα, το διεθνές εμπόριο, το Internet» και το βιβλίο Ιστορίας θα προσθέταμε εμείς. «Eπίσης δεν μας εξηγούν γιατί υπάρχει ο συγχρονισμός δεξιάς – αριστεράς στην αντίθετη κατεύθυνση: “δεξιοί” και “αριστεροί” υποστηρίζουν τις ανοιχτές αγορές, την τεχνολογική καινοτομία, τον ανταγωνισμό των νέων Mέσων».
Μας θυμίζει κάτι αυτό σχετικά με την πολιτική κατάσταση που ζούμε;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 30.9.2007
