Στη διαπλοκολογία υπάρχει ένα άρρητο αξίωμα: Οι πολιτικοί μας είναι μωρά, που είτε δελεάζονται από τις καραμέλες της δημοσιότητας είτε τρομάζουν από τα μονόστηλα
Όπως κάθε ηθικολογία, έτσι και η συζήτηση περί διαπλοκής κρύβει κάποια πονηρία. Προσέξατε ότι στη συζήτηση περί του γυμναστηρίου στον Αγιο Κοσμά ουδείς ασχολείται με τον πολιτικό που έδωσε το έργο και όλοι συζητούν για τον επιχειρηματία που το πήρε; Αυτό μπορεί να οφείλεται στην εμπλοκή της κ. Βεντουράκη, αλλά -αν προσέξουμε- όλη η συζήτηση περί διαπλοκής έχει αφήσει τους πολιτικούς απ’ έξω. Και η εν τόπω χλοερώ νομοθεσία ασχολήθηκε με το λάθος κομμάτι της εξίσωσης. Προσπάθησε να περιορίσει τον επιχειρηματία που παίρνει το δημόσιο χρήμα και όχι τον πολιτικό που το δίνει.
Αυτό καταρχήν είναι παράδοξο. Στο κάτω κάτω της γραφής οι πολιτικοί και όχι οι επιχειρηματίες ορκίστηκαν να προστατεύουν το δημόσιο χρήμα. Η συμβατική υποχρέωση των δεύτερων είναι να κλείνουν συμβόλαια. Δουλειά των πολιτικών είναι να αγοράζουν φθηνά και των επιχειρηματιών να πουλούν ακριβά. Τους πρώτους πληρώνουμε, οι δεύτεροι δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν σε εμάς.
Στη συζήτηση περί διαπλοκής αθωώθηκε εκ των προτέρων ο πολιτικός. Ενοχοποιήθηκε -επίσης εκ των προτέρων- ο επιχειρηματίας και μαζί μ’ αυτόν όλο του το σόι. Αυτό μπορεί να πηγάζει από την αριστερή αντίληψη ότι η επιχειρηματικότητα, η επιχείρηση, ο καπιταλισμός γενικά, είναι μήτηρ παντός κακού. Προσέξατε πως στην κοινή γνώμη ο επιχειρηματίας είναι είτε κερδοσκόπος (αν στοχεύει στην αγορά) είτε διαπλεκόμενος (αν στοχεύει στο κράτος) είτε καταστρέφει το περιβάλλον είτε όλα μαζί;
Η συζήτηση όμως περί διαπλοκής εμπεριέχει και μια σαφή απαξία της πολιτικής.
Να εξηγηθούμε… Στη διαπλοκολογία πέρα από τον αξιωματικά «κακό επιχειρηματία» υπάρχει ένα άρρητο αξίωμα: Οι πολιτικοί μας είναι μωρά, που είτε δελεάζονται από τις καραμέλες της δημοσιότητας είτε τρέμουν ένα μονόστηλο που πιθανώς γράφεται εναντίον τους.
Αν έτσι λειτουργούν οι πολιτικοί, τότε η χώρα είναι χαμένη. Διότι, ακόμη κι αν βρίσκαμε τον μαγικό τρόπο να εξαλείψουμε τη διαπλοκή, αν κανείς επιχειρηματίας πλέον δεν έπαιρνε έργα, ακόμη και αν παγώναμε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, οι απειλές διά των ΜΜΕ στα «μωρά-πολιτικούς» θα ήταν ποικίλες. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, ξένες δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν τη θρυλούμενη ισχύ των μέσων, ώστε να δελεάσουν ή να φοβίσουν τους πολιτικούς μας για κάποιες ενέργειες. Θα μπορούσαν ομάδες πίεσης (συνδικάτα, ΣΕΒ, Εκκλησία κ.λπ.) να επιτύχουν περίεργα ευεργετήματα χρησιμοποιώντας τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Δεν γνωρίζουμε αν και κατά πόσον συμβαίνουν αυτά, αλλά εάν όντως ισχύει η αξιωματική θέση της διαπλοκολογίας, αν δηλαδή οι πολιτικοί μας είναι μωρά που δελεάζονται ή τρέμουν τη δημοσιότητα, τότε πρέπει ταχύτατα να αλλάξουμε πολιτικούς. Όχι τη νομοθεσία για τα Μέσα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 23.11.2005
