Πότε η ελληνική τηλεόραση στάθηκε στο ύψος των προκλήσεων που είχε, ώστε εξεπλάγησαν κάποιοι την 15η Φεβρουαρίου;
Για να δούμε λίγο ψύχραιμα τα πράγματα: Πότε η ελληνική τηλεόραση στάθηκε στο ύψος των προκλήσεων που είχε, ώστε εξεπλάγησαν κάποιοι την 15η Φεβρουαρίου; Μήπως ήταν ψύχραιμη κι αντικειμενική στη διάρκεια της Γιουγκοσλαβικής κρίσης, τότε που όλοι εκείνοι οι οποίοι σήμερα την ελεεινολογούν, την χαρακτήριζαν ως την «καλύτερη του κόσμου»; Κι αν ήταν η καλύτερη του κόσμου το 1999, πως έφτασε στα τάρταρα της απαξίας το 2003;
Σάμπως (με εξαίρεση το «Mega» και -πάντα- τα κρατικά) αντιμετώπισαν ψύχραιμα τα πράγματα στο θέμα της τρομοκρατίας; Για να μην πάμε παραπίσω -π.χ. στα Ίμια που τα κανάλια ένθεν κακείθεν του Αιγαίου πυροδοτούσαν το κλίμα του πολέμου- πότε η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση ήταν υπόδειγμα δημοσιογραφίας για να γίνει την 15η Φεβρουαρίου;
Κατ’ αρχήν δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πράγματα. Η τηλεόραση του 2003 είναι κομμάτι καλύτερη από εκείνη του 1993. Αν μη τι άλλο, άρχισε να συλλαβίζει βασικές δεοντολογικές αρχές, όπως το τεκμήριο της αθωότητας. Δεν ακούμε εκείνα τα αλήστου μνήμης «αιμοσταγής φονιάς», αλλά «φερόμενος ως αρχηγός» ή «κατηγορούμενος για δολοφονία». Από την άλλη -κατά την υποκειμενική άποψη πολλών και του γράφοντος- τα τηλεοπτικά δελτία δεν μπορούν (παραφράζοντας τον Μπέρναρντ Σο) «να ξεχωρίσουν ένα ατύχημα με ποδήλατο από την κατάρρευση του πολιτισμού». Το τελευταίο πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο κριτικής, ακόμη και σφοδρής όπως έγινε, αλλά επ’ ουδενί θέμα κολασμού από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ή από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ.
Τι μπορεί να κρίνουν δηλαδή τα πειθαρχικά όργανα, την παρέμβαση των οποίων ζήτησαν οι κ.κ. Γ. Βότσης («Ελευθεροτυπία» 18.2) και Δ. Στρατούλης (Flash 17.2); Αν ο τέως είναι πιο σημαντικός από τη διαδήλωση; Αν είναι έτσι θα πρέπει να γίνει μόνιμη επιτροπή αξιολόγησης των τηλεοπτικών δελτίων και να διώκονται πειθαρχικά όλοι εκείνοι που αξιολογούν την πραγματικότητα, διαφορετικά από την κρατούσα άποψη. Και γιατί μόνο των τηλεοπτικών δελτίων; Το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ έχει ευρύτερες αρμοδιότητες από το ΕΣΡ. Θα μπορούσε να ασχολείται και με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ίσως και με τα ρεπορτάζ των δημοσιογράφων καθαυτά, όταν για παράδειγμα δεν ακολουθούν την πεπατημένη της «αντίστροφης πυραμίδας» στο γράψιμο της είδησης.
Θα μπορούσαν να γίνουν πολλά και βαθιά ολοκληρωτικά. Τα θέλουμε; Ή μήπως να αρκεσθούμε στην κριτική και μάλιστα τη σοβαρή;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 19.2.2003
