Yπάρχουν δύο στάσεις των ανθρώπων σε σχέση με τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Η μία αναζητά και επιδιώκει την εκ βάθρων αναδιάρθρωση του τρόπου που ζει σήμερα ο άνθρωπος» και η άλλη αγκαλιάζεται από ανθρώπους που φοβούνται ότι αυτό θα τους επιβληθεί.
Eίχε εν μέρει δίκιο η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν», όταν προ ημερών έγραφε ότι «στη Βρετανία υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που μάχονται για τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Η μια αναζητά και επιδιώκει εκ βάθρων αναδιάρθρωση του τρόπου που ζει σήμερα ο άνθρωπος, δηλαδή ένα είδος επανάστασης, η οποία θα μπορούσε να αλλάξει πολλές πτυχές της σύγχρονης κοινωνίας. Η άλλη κατηγορία έχει μικρότερες φιλοδοξίες, ίσως γιατί ελπίζει ότι η τεχνολογία θα οδηγήσει σε εξειδικευμένες λύσεις έναντι των κλιματολογικών απειλών και θα αφήσει ανέπαφα όλα τα υπόλοιπα πεδία ζωής».
Βασικά υπάρχουν δύο στάσεις των ανθρώπων σε σχέση με το μέλλον, που περιλαμβάνει και τη σωτηρία του περιβάλλοντος. «Η μία αναζητά και επιδιώκει την εκ βάθρων αναδιάρθρωση του τρόπου που ζει σήμερα ο άνθρωπος» και η άλλη αγκαλιάζεται από ανθρώπους που φοβούνται ότι αυτό θα τους επιβληθεί. Δυστυχώς η ιστορία βρίθει μεσσιανικών κινημάτων, που προσπαθώντας να επιτύχουν το καλό, έδεσαν χειροπόδαρα ολόκληρες κοινωνίες, εξοβέλισαν την ελευθερία του λόγου, εξανδραπόδισαν κάθε αντιρρησία. Ολα δε αυτά τα κινήματα είχαν ένα επιτακτικό σκοπό. Απαντες κάτι ήθελαν να σώσουν: Από τις ψυχές των ανθρώπων, μέχρι το προλεταριάτο, και μέχρι τη φυλή ή το έθνος. Οι εχθροί δε πάντοτε βρίσκονταν «ante portas». Οι ηγέτες αυτών των κινημάτων ήξεραν ακριβώς την κίνηση της ιστορίας και έβλεπαν τον γκρεμό στον οποίο κατευθυνόταν η ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και πήραν το τιμόνι. Στην αλλαγή της ρότας προς το «καλύτερο» συνέθλιψαν πολλά: από ελευθερίες μέχρι άτομα. Αλλά αυτά δεν είχαν σημασία, αφού ο καλός σκοπός αγίαζε τα χειρότερα μέσα.
Ο μεγάλος Ιρλανδός συγγραφέας C.S. Lewis έγραψε κάποτε: «Απ’ όλες τις τυραννίες η πιο καταπιεστική είναι η τυραννία που επιβάλλεται για το καλό των ανθρώπων. Μπορεί να είναι καλύτερα να ζει κάποιος σε καθεστώς φεουδαρχών παρά σε καθεστώς παντοδύναμων ηθικιστών. Η σκληρότητα των φεουδαρχών μπορεί κάποιες στιγμές να σταματά και η πλεονεξία τους μπορεί σε κάποιο σημείο να κορεσθεί. Αυτοί όμως που μας τυραννούν για το καλό μας, θα μας τυραννούν για πάντα, επειδή το κάνουν αυτό ικανοποιώντας την συνείδησή τους».
Τα οικολογικά προβλήματα είναι υπαρκτά και οι λύσεις μπορούν να βρεθούν. Απλώς κάθε φορά πρέπει να ελέγχουμε το κόστος κάθε λύσης. Διότι χαρακτηριστικό των ιεραποστόλων κάθε δόγματος είναι η απέχθειά τους σε κοστολογικούς ελέγχους.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 21.6.2008
