Δεν βαρέθηκαν τα πρόσωπα οι πολίτες. Βαρέθηκαν τις αναχρονιστικές και αδιέξοδες πολιτικές που αυτοί υπηρέτησαν, και στο τέλος χαρακτηρίστηκαν απ’ αυτές.
Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες. Στην Νέα Δημοκρατία γίνεται η συζήτηση για τους βαρόνους και τις βαρονίες, αλλά όπως αποδεικνύει έρευνα της κοινής γνώμης (παρουσιάστηκε χθες στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του STAR) το πρόβλημα υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ. Δύο ερωτήματα της δημοσκόπησης αποκαλύπτουν το μέγεθος του προβλήματος.
«1. Πιστεύετε ότι η απομάκρυνση των παλαιών υπουργών / στελεχών από το πλευρό του Γ. Παπανδρέου θα βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ; Ναι λέει το 76% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και όχι το 22%
2. Πιστεύετε ότι η απομάκρυνση των παλαιών υπουργών / στελεχών από το πλευρό του Κ. Καραμανλή θα βοηθήσει τη ΝΔ; Ναι λέει το 58% των ψηφοφόρων της ΝΔ και όχι το 32%».
Το αίτημα της ανανέωσης είναι υπαρκτό και στα δύο κόμματα, αλλά εξαιρετικά έντονο στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό από μια άποψη είναι φυσικό. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν κουράσει και όχι μόνο. Η εικόνα τους παραπέμπει σε έννοιες κακοδιαχείρισης, προβλημάτων, μισών λύσεων, παραπέμπει σε όλα αυτά που η Ελλάδα θέλει να αφήσει πίσω για να υποδεχθεί τον 21ο αιώνα.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Όσο και να θέλει να στρογγυλέψει την άποψή του για τα μη κρατικά πανεπιστήμια ο κ. Ευθυμίου -ότι και να πει πλέον- η όλη θητεία του στο υπουργείο παραπέμπει πλέον σε σοβιετικού τύπου κρατισμό. Πολέμησε λυσσαλέα κάθε προσπάθεια ανάμιξης του ιδιωτικού τομέα στην Παιδείας. Δεν εργάσθηκε γι’ αυτό που είναι η υποχρέωσή του ως κρατικός λειτουργός: να κάνει δηλαδή καλά την δουλειά του, να παρέχει υψηλές δημόσιες υπηρεσίες παιδείας. Αντιθέτως προσπάθησε κι εν πολλοίς το επέτυχε να σβήσει με νομοθετικά μέτρα τον ανταγωνισμό που η ιδιωτική Παιδεία έφερνε στο μονοπώλιο που ο κ. Ευθυμίου διαφέντευε.
Παράδειγμα δεύτερο: Το κυβερνών κόμμα βρίθει εκπροσώπων του έξαλλου αντιαμερικανισμού που μυρίζει την αλήστου μνήμης δεκαετία του 1980. Από τον μέχρι πρότινος γραμματέα του κόμματος μέχρι τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ (και ταυτόχρονα μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ) η ιδεολογική κατεύθυνση σε επίπεδο κορυφής είναι το απλοϊκό: «φονιάδες των λαών». Από την άλλη μεριά οι τουρκοφάγοι, και λάτρεις του «Κολοκοτρώνη-Οτσαλάν» περισσεύουν σε επίπεδο κορυφής. Ποιόν να πρωτοθυμηθούμε και ποιόν να ξεχάσουμε; Τον νυν επικεφαλής τους εκλογικού αγώνα κ. Θεόδωρο Πάγκαλο ή τους εκατόν τόσους βουλευτές που απηύθυναν αφρόνως -και με άμεσο κίνδυνο ελληνοτουρκικής σύρραξης -πρόσκληση στον σταλινικό ηγέτη του PKK; Να ξεχάσουμε τον κ. Αρσένη που μας έμπλεξε στην περιπέτεια των Ιμίων ή τον κ. Χριστοδουλάκη που απαγόρευσε δια νόμου την χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην Ελλάδα;
Αντιθέτως. Οι περισσότεροι πολίτες που απάντησαν στη δημοσκόπηση δεν θα έβαζαν στον χορό των βαρόνων του κυβερνώντος κόμματος τον κ. Παρασκευά Αυγερινό, άσχετα αν είναι πρεσβύτερος όλων των προαναφερθέντων.
Αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Δεν βαρέθηκαν τα πρόσωπα οι πολίτες. Βαρέθηκαν τις αναχρονιστικές και αδιέξοδες πολιτικές που αυτοί υπηρέτησαν, και στο τέλος χαρακτηρίστηκαν απ’ αυτές.
Γι’ αυτό είναι λάθος να προσανατολιζόμαστε στην βιολογική νεότητα ή στο γήρας. Πολιτικά και ιδεολογικά οι προαναφερθέντες (και πολλοί άλλοι) είναι πεθαμένοι εδώ και καιρό. Απλώς κάποιος πρέπει να τους το πει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21.1.2004
