Για να είναι βάσιμη η κριτική προς ένα πολιτικό σύστημα, που προτιμά να δίνει λεφτά για πόλεμο αντί να προστατεύει τους πολίτες του, πρέπει να βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Είναι μνημειώδης η ανικανότητα των αμερικανικών αρχών (όχι μόνο της ομοσπονδιακής, αλλά και των Πολιτειακών κυβερνήσεων) να πράξουν τα αυτονόητα μετά την καταστροφή που έπληξε τη Λουιζιάνα και τον Μισισιπή. Η κριτική είναι βάσιμη και για τις καθυστερήσεις και για τον ταξικό και για το ρατσιστικό χαρακτήρα της (μη) επιχείρησης διάσωσης κ.λπ. Αυτά είναι δεδομένα και καταγραμμένα. Όπως δεδομένες και καταγραμμένες είναι οι ευθύνες της προεδρίας Μπους που «έκλεβε» κονδύλια από τις εσωτερικές υποδομές για να χρηματοδοτήσει τον άφρονα πόλεμο στο Ιράκ.
Αυτή είναι η μία διάσταση -και πανταχόθεν κατακριτέα- των θλιβερών αυτών συμβάντων. Αλλά η συνοδοιπόρος του ΚΚΕ κ. Λιάνα Κανέλλη ανακάλυψε μια ακόμη παθογένεια του καπιταλισμού με αφορμή τον τυφώνα. «Το εξοργιστικό», έγραψε η βουλευτής στον «Ριζοσπάστη» (4.6.2005), είναι ότι «48 ώρες μετά τον τυφώνα, όλοι, πολιτικοί και ΜΜΕ ξέρουν ακριβώς τις ζημιές σε δολάρια. Αλλά ποτέ τον αριθμό των νεκρών. Καπιταλιστική στατιστική.»
Η αλήθεια είναι ότι σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς οι αρχές θα ήξεραν άμεσα πόσα είναι τα θύματα ενός φονικού τυφώνα σαν εκείνο που έπληξε τη Νέα Ορλεάνη. Στην αλήστου μνήμης Σοβιετική Ένωση, για παράδειγμα, χρειαζόταν άδεια των αρχών για να πας σε κάποια άλλη πόλη, και η φιλοξενία φίλων στο σπίτι δηλωνόταν στην Αστυνομία. Οι, κατά Περικλή Κοροβέση, «ανθρωποφύλακες» ήλεγχαν κεντρικά κάθε κίνηση και κάθε μετακίνηση ανθρώπων. Οπότε αν υπήρχε ένας τυφώνας σαν τον «Κατρίνα» στην ΕΣΣΔ, οι αρχές δεν θα γνώριζαν μόνο πόσοι είναι οι εγκλωβισμένοι ή οι νεκροί, αλλά και ποιοι είναι. Θα άνοιγαν τα κιτάπια της Αστυνομίας και της KGB εκτός από τον αριθμό των θυμάτων θα γνώριζαν και τις συνήθειές τους: με ποιους συναναστρέφονται, τι βιβλία διάβαζαν κ.λπ.
Στις ΗΠΑ τα πράγματα γίνονται λίγο διαφορετικά. Η περιουσία ελέγχεται κεντρικά (διότι φορολογείται) οπότε και η καταγραφή των ζημιών μπορεί να γίνει άμεσα. Οι άνθρωποι όμως είναι ανέλεγκτοι (και κάποιες φορές ανεξέλεγκτοι). Δεν υπάρχει τρόπος 48 ώρες μετά από μια θεομηνία να γνωρίζει κάποιος των αριθμό των θυμάτων, ακριβώς επειδή ποτέ δεν ήλεγξε τον αριθμό των ζωντανών.
Για να είναι βάσιμη η κριτική προς ένα πολιτικό σύστημα που προτιμά να δίνει λεφτά για πόλεμο αντί να προστατεύει τους πολίτες του, πρέπει να βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, φτιάχνονται διάφοροι αντιαμερικανικοί μύθοι και να εκτοξεύονται ποικίλες υπερβολές ως μη ώφειλαν. Έτσι κι αλλιώς, η μελανιά στο πρόσωπο της Αμερικής του κ. Μπους είναι τόσο ευδιάκριτη που δεν χρειάζεται επιπλέον μουντζούρωμα. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους.
Να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα λοιπόν. Κατ’ αρχήν ουδείς μπορεί να υποχρεώσει έναν Αμερικανό να εγκαταλείψει το σπίτι του ακόμη κι αν απειλείται από πυρηνική καταστροφή. Το δικαίωμά του και στο θάνατο είναι σεβαστό. Aρα υποχρεωτική εκκένωση δεν μπορούσε να γίνει. Σίγουρα υπήρξαν περιπτώσεις ανήμπορων ανθρώπων που εγκλωβίστηκαν προ του τυφώνα στη Νέα Ορλεάνη, αλλά αυτός δεν ήταν ο κανόνας και ούτε έχει τόσο σχέση με την υπαρκτή κοινωνία των 2/3 στις ΗΠΑ. Περισσότερο έχει να κάνει με τη διάρρηξη των οικογενειακών δεσμών: αφορούσε ανήμπορους γέροντες που ουδείς ενδιαφέρθηκε για την τύχη τους. Ας μην ξεχνάμε ότι στην ευρωπαϊκή Γαλλία, με το εκτεταμένο κράτος πρόνοιας, 15.000 γέροντες και γερόντισσες χάθηκαν σ’ έναν καύσωνα.
Η πλειονότητα αυτών που έμειναν δεν το έκαναν επειδή τους έλειπαν τα χρήματα. Όσο φτωχός και να ‘ναι κάποιος όταν απειλείται η ζωή του φεύγει, έστω με τα πόδια. Έμειναν, γιατί πολλές φορές είχαν ακούσει την κραυγή «τυφώνας στο μαντρί». Υπήρξαν κι άλλες θεομηνίες κι άλλες προειδοποιήσεις στο παρελθόν που δεν είχαν ως αποτέλεσμα τέτοιου τύπου καταστροφές. Η υπόθεση του πάπα της σόουλ Φατς Ντόμινο είναι χαρακτηριστική. Είναι γέρος (η κόρη του ενδιαφέρθηκε μεν, αλλά κατόπιν καταστροφής) και πλούσιος. Παρ’ όλα αυτά έμεινε…
Η (μη) αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της καταστροφής από τις αμερικανικές αρχές, η ολιγωρία, η προχειρότητα και η ανικανότητα είναι δεδομένες. Μπορούν να μας κάνουν να σκεφτούμε πολλά και να διδαχθούμε περισσότερα. Το πρόβλημα είναι ότι για μια ακόμη φορά το μίσος πολλών γνωμηγητόρων για τον καπιταλισμό και τις ΗΠΑ θα μας κάνουν να διδαχθούμε λάθος πράγματα. Κι αυτό δεν θα είναι κακό για τις ΗΠΑ. Θα είναι κακό για μας…
Υ.Γ.1: Μήπως θυμάται κανείς πόσους μήνες μετά, μάθαμε τον αριθμό των θυμάτων και τον βαθμό της θανατηφόρου ρύπανσης από το Τσερνόμπιλ; Αυτή τι σόι «σοσιαλιστική στατιστική» ήταν;
Υ.Γ.2: Η είδηση δεν είναι ότι υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα στις ΗΠΑ (Κ.Κ.Α. ή Κ.Κ.Η. διαβάζεται;). Ούτε ότι το ημέτερο ΚΚΕ έστειλε τηλεγράφημα συμπάθειας προς αυτό. Το πιο καλό είναι οι διαπιστώσεις του Περισσού για τη θεομηνία.
«Στη Νέα Ορλεάνη “χτύπησε” ο καπιταλισμός», γράφει στην επιστολή του το ΚΚΕ, «που με σκοπό και κίνητρο το κέρδος των πολυεθνικών θυσιάζει συνειδητά την ανθρώπινη ζωή είτε στο Ιράκ, είτε με την υπερθέρμανση της ατμόσφαιρας, είτε με την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων ή ακόμα αφήνοντας στο έλεος των φυσικών καταστροφών τη ζωή των ανθρώπων του μόχθου. Στην Κούβα ο σοσιαλισμός έμπρακτα αποδεικνύει μια ανώτερη κοινωνική πραγματικότητα και έναν άλλο “πολιτισμό”, αφού έχει ως υπέρτατη αξία την ανθρώπινη ζωή και ευημερία».
Ελπίζουμε ότι οι υπέρτατες αυτές αξίες που ανακάλυψε το ΚΚΕ στην Κούβα να αφορούν στο μέλλον και τον κ. Ραούλ Ριβιέρο και τους δεκάδες δημοσιογράφους και διανοούμενους που σαπίζουν στις φυλακές του Κάστρο…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.9.2005
