Εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν προχθές σε όλο τον κόσμο κατά του άδικου πολέμου που επίκειται στο Ιράκ. Συντονισμένα τα φιλειρηνικά κινήματα σε πλέον των 350 πόλεων κατέβηκαν με μια φωνή…
Εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν προχθές σε όλο τον κόσμο κατά του άδικου πολέμου που επίκειται στο Ιράκ. Συντονισμένα τα φιλειρηνικά κινήματα σε πλέον των 350 πόλεων κατέβηκαν με μια φωνή κι ελάχιστα παρατράγουδα στην Ελλάδα (φυσικά) και στην Τουρκία (φυσικά). Ας το σκεφθούμε λίγο: εκατομμύρια άνθρωποι, σε δεκάδες χώρες, σε εκατοντάδες πόλεις και στις πέντε ηπείρους συντονίστηκαν για να διακηρύξουν ένα αίτημα. Μήπως η επάρατος παγκοσμιοποίηση νίκησε;
«Οικουμενικότητα η οποία βρίσκεται στον αντίποδα της παγκοσμιοποίησης», χαρακτήρισε την προχθεσινή διαμαρτυρία ο συνάδελφος Στάθης της «Ελευθεροτυπίας». Είναι όμως έτσι, ή απλώς παίζουμε με τις λέξεις και στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μία όψη του ιδίου φαινομένου που σαρώνει τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια; Ενός φαινομένου, που σημειωτέον, χωρίς φρόνηση το πολέμησε στο σύνολό του η Αριστερά κοιτώντας το δένδρο της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και χάνοντας το δένδρο της κοινωνικής παγκοσμιοποίησης.
Γράφαμε παλιότερα και με αφορμή το συλλαλητήριο της Γένοβα: «Για να βρούμε μια άκρη στον αχταρμά της αντιπαγκοσμιοποίησης πρέπει πρώτα να βρούμε το νήμα στο νεφέλωμα της παγκοσμιοποίησης.
Εξαιρετικά αφαιρετικά θα μπορούσαμε να πούμε πως παγκοσμιοποίηση είναι η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, ιδεών, κεφαλαίων, εμπορευμάτων, χωρίς τους περιορισμούς που η αντίστροφη της παγκοσμιοποίησης διαδικασία (η δημιουργία των εθνικών κρατών) επέβαλε στον 17ο-19ο αιώνα. (…)
»Αυτό το τετράπτυχο της ελευθερίας στη διακίνηση ανθρώπων, ιδεών, κεφαλαίων και εμπορευμάτων πραγματώνεται πέρα και παρά την αντίθεση των εθνικών κρατών και των γραφειοκρατιών που τα δυναστεύουν, πέρα και παρά την αντίθεση των «οκτώ» που συνεδριάζουν στη Γένοβα. Η οικονομική μετανάστευση (διακίνηση ανθρώπων) είναι ορμητική, το διαδίκτυο (διακίνηση ιδεών) έχει σαρώσει κάθε προσπάθεια λογοκρισίας της, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο έχει γκρεμίσει τα εθνικά σύνορα το ίδιο και η διακίνηση εμπορευμάτων. Η παγκοσμιοποίηση έγινε «ιστορική αναγκαιότητα» (κατά Μαρξ) ή μια νέα «αυθόρμητη τάξη»(κατά Χάγιεκ). Είναι παρούσα, δεν ανακόπτεται ούτε με διαδηλώσεις ούτε με νομοθετικά μέτρα που οι “8” θα θεσμοθετήσουν…»
Η παγκοσμιοποίηση, ως εξ εσπερίας φρούτο, συκοφαντήθηκε πολύ. Δαιμονοποιήθηκε περισσότερο. Το ίδιο είχε συμβεί και με το «αμερικανογενές» internet στις απαρχές του. Πρώτα ασχοληθήκαμε για το «χάσμα εχόντων και μη εχόντων» που θα δημιουργούσε και μετά με τον εκδημοκρατισμό της γνώσης που επέτυχε. Εκτός αυτού ήταν και το παγκόσμιο εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για την παγκοσμιοποίηση της διαμαρτυρίας που ζήσαμε προχθές…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 18.2.2003
