Ο πληθωρισμός των χαρακτηρισμών είναι καταστροφικός για κάθε πραγματική αξία. Αποτελεί προσβολή λοιπόν προς τους πραγματικούς εθνάρχες (τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) η εξομοίωσή τους με τον Κύπριο πρόεδρο.
Κατ’ αρχήν, ουδείς τόλμησε ζώντος του Κωνσταντίνου Καραμανλή να τον αποκαλέσει «εθνάρχη». Μετά από καιρό -όταν ψύχραιμα αποτιμήθηκε η μεγάλη του προσφορά στον τόπο- κέρδισε επάξια τον τίτλο του «εθνάρχη». Ένα τίτλο ο οποίος αν και δεν έχει τυπική ισχύ φωλιάζει στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Αποτελεί, λοιπόν, προσβολή προς τους πραγματικούς εθνάρχες (τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) η εξομοίωσή τους με τον Κύπριο πρόεδρο. Ο πληθωρισμός των χαρακτηρισμών είναι καταστροφικός για κάθε πραγματική αξία. Αν αρκούν δύο δάκρυα για να αναγορευτεί κάποιος σε εθνάρχη, τότε τι θα ήταν στην ελληνική ιστορία η κ. η Μάρθα Βούρτση;
Μην παρεξηγηθούμε. Ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος μπορεί να αναγορευτεί στο μέλλον «εθνάρχης». Μπορεί πραγματικά να έχει κάποιο «γκράντε σχέδιο» για την επόμενη μέρα της Κύπρου -αν και ακούγοντας το δακρύβρεχτο μήνυμά του μάλλον για «Κυπριάρχης» βάζει υποψηφιότητα, παρά για «εθνάρχης». Όλες τις μέρες πριν και μετά το δημοψήφισμα μίλησε για το σχέδιο Ανάν με αναφορά την Κύπρο και μόνο την Κύπρο. Αναφέρθηκε στα πάντα, αλλά δεν μίλησε για την Ελλάδα. Δεν είπε κουβέντα για το ελληνικό έθνος, αλλά έκανε ειδική μνεία στο κυπριακό χρηματιστήριο. Οπότε το «εθνάρχης» μάλλον περισσεύει, και το «ηγέτης» μένει να αποδειχθεί, με μόνο γνώμονα την κατάσταση που θα βρεθεί η Κύπρος στην επόμενη μέρα. Αν πάει καλύτερα (που το ευχόμαστε όλοι) έχει καλώς. Αν πάει χειρότερα (που το φοβόμαστε) θα μείνουν τον αέρα οι τηλεκουβέντες περί νέας «εθναρχίας» στην Κύπρο.
Περισσεύουν οι χαρακτηρισμοί σ’ αυτή τη χώρα. Κάποτε βαφτίσαμε νέο «Κολοκοτρώνη» τον κ. Οτσαλάν, για να το μαζέψουμε αμέσως μόλις ο εχθρός των εχθρών μας έγινε -άμα τη συλλήψει του- ο καλύτερος τους φίλος. (Εν τω μεταξύ όμως καταφέραμε να προσβάλουμε και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, και τον αγώνα του, και την ιστορία μας). Φυσικά, δεν είναι τυχαίο που οι κοινοβουλευτικοί του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στο «έπος Οτσαλάν», μεγαλουργούν τώρα (ως πρώην βουλευτές) στο έπος της «εθναρχίας». Είναι οι ίδιοι άνθρωποι μας έπεισαν για τις αγαθές προθέσεις του «τίγρεως Αρκάν», για να ντραπούμε μόλις μάθαμε ότι ο Σέρβος παραστρατιωτικός έπεσε νεκρός σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών του υποκόσμου. Οι ίδιοι έδωσαν την ψυχή τους (στα τηλεοπτικά παράθυρα, βεβαίως) για τον ιρακινό δικτάτορα Σαντάμ Χουσείν για να διαπιστώσουν ότι κανείς ιρακινός δεν ήταν διατεθειμένος να δώσει το αίμα του.
Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς (ειδικά στο χώρο του ΠΑΣΟΚ) που κάνουν μια απλοϊκή ανάγνωση της διεθνούς συγκυρίας. Ισχυρίζονται ότι αυτό που συμφέρει τους Αμερικανούς είναι προς ζημίαν όλων των υπολοίπων. Το συνόψισε εξάλλου με εξαιρετική απλοϊκότητα ένας από τους πολλούς αναπληρωτές καθηγητές του πανεπιστημίου Αθηνών προχθές στην «Ελευθεροτυπία» (23.4.2004): «Εφόσον η αμερικανική, αγγλική και τουρκική κυβέρνηση θέλουν τόσο πολύ το “ναι”, τότε σίγουρα το συμφέρον Ελλάδας-Κύπρου είναι το “όχι”», έγραψε. Τι χρείαν άλλης ανάλυσης έχουμε για το Κυπριακό ή τις διεθνείς σχέσεις γενικότερα. Αρκεί να παρακολουθούμε τις δραστηριότητες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. «Ναι» αυτοί; «Όχι» εμείς. «Όχι» αυτοί; «Ναι», εμείς. Κι όλα τα προβλήματα θα είναι λυμένα.
Δεν χρειάζεται λοιπόν ούτε νου ούτε γνώση κατά πως αναφέρει και ο Διόδωρος Κυψελιώτης στο χθεσινό «Βήμα» (25.4.2004): «Δεν χρειάζεται να κουράζονται να μελετούν: τους καθοδηγεί το εθνικό ένστικτο – Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Σούλι, Αλαμάνα, Γραβιά, Σαραντάπορο, Πίνδος, Ομορφίτα βρίσκονται μέσα στο DNA τους.
»Δεν χρειάζεται να δαπανήσουν φαιά ουσία, να διαβάσουν, να μάθουν, να κοιτάξουν τι συμβαίνει στον κόσμο – αν υποθέσουμε ότι υπάρχει άλλος κόσμος: σε αυτούς οι μεγαλοφυείς λύσεις για τα εθνικά προβλήματα κατεβαίνουν αυθορμήτως, όπως συμβαίνει και με διάφορες άλλες πολύτιμες εκκρίσεις του ανθρώπινου οργανισμού.
»Αμα, λοιπόν, την έχεις την αλήθεια και τη γνώση χαραγμένη στο γενετικό υλικό σου, είναι μοιραίο όλοι οι άλλοι, οι μη εθνικόφρονες, να έχουν γνώση επιπόλαια και ρηχή, να μη μπορούν να καταλάβουν τις βαθιές αλήθειες, όπως οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τα θρησκευτικά μυστήρια….»
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26.4.2004