Αν όλα σ’ αυτόν τον τόπο γίνονται από τους Αμερικανούς γιατί να πει στον κόπο να ψηφίσει κάποιος; Γιατί να παλέψει για κάτι; Δεν θα αρκούσε μια απλή αίτηση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ;
Το 1974 η Αριστερά είδε το μεγάλο πείραμα της Δημοκρατίας, που τότε ξεκινούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως «αλλαγή νατοϊκής φρουράς». Κατά μία έννοια συρρίκνωσε την κοσμογονία της μεταπολίτευσης στα μέτρα των σταλινογενών αντιλήψεών της. Έφτιαξε μια βολική -για τις εμμονές της- θεωρία του κόσμου και πορεύτηκε μ’ αυτή. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι ο κόσμος και συγκεκριμένα η Ελλάδα, τραβούσε το δικό της δρόμο. Όπως είναι φυσικό, από την ασυμβατότητα της πραγματικότητας με την θεωρία, χαμένος ο κόσμος. Αντιθέτως έχασαν εκείνοι που δεν είδαν την πραγματική αλλαγή στον τόπο και έμειναν δέσμιοι των αντιλήψεων περί «νατοϊκών φρουρών». Με άλλα λόγια, αν κάποιος ισχυρίζεται ότι ντουβάρια δεν υπάρχουν, και για να το αποδείξει παίρνει φόρα για να τα διαπεράσει, χαμένα δεν βγαίνουν τα ντουβάρια…
Τώρα η Αριστερά ισχυρίζεται ότι γίνεται μια ακόμη «αλλαγή νατοϊκής φρουράς». Κάποιοι εγκέφαλοι της Ουασιγκτώνος είδαν κι απόειδαν με τον κ. Κ. Σημίτη, που τους έκανε όλα τα χατίρια, κι αποφάσισαν να κάνουν τον κ. Γ. Παπανδρέου πρωθυπουργό. Το ενοχλητικό ζήτημα που προκύπτει, βέβαια απ’ αυτό το σκεπτικό, είναι ο λαός. Έχουμε ως δεδομένο, ότι το κυβερνών κόμμα προχωράει στη διαδικασία διαδοχής διότι όλα τα γκάλοπ δείχνουν συντριβή του στις ερχόμενες εκλογές. Όλοι αυτοί που απηύδησαν από το ΠΑΣΟΚ, και μαζικά δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι θα ψηφίσουν τη Νέα Δημοκρατία, είναι ενεργούμενα των ΗΠΑ; Οι άλλοι -οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δηλαδή- που φέρνουν τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών δημοφιλέστερο πολιτικό στο κυβερνών κόμμα είναι κι αυτοί ενεργούμενα των ΗΠΑ; Ε! Αν 4 εκατομμύρια ψηφοφόρων (αυτοί που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν Ν.Δ. και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και προτιμούν τον κ. Παπανδρέου) είναι ενεργούμενα των ΗΠΑ, τότε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δικαιούται να κυβερνήσει τη χώρα. Είτε δια του κ. Παπανδρέου, είτε απευθείας δια του κ. Πάουελ.
Οι συνωμοσιολογίκες αναγνώσεις της πολιτικής είναι σίγουρα ψυχοθεραπευτικές. Μεταθέτουν την ευθύνη της αποτυχίας αλλού, και μάλιστα σε κέντρα αόρατα ώστε να μην υπάρχει και το βάρος της απόδειξης. Μόνο που έτσι η ιστορία γράφεται ερήμην των συνωμοσιολογούντων. Ενώ θα μπορούσαν να συνδιαμορφώσουν τις εξελίξεις θέτοντας σοβαρές ενστάσεις επί της πολιτικής που ασκούν τα πρόσωπα, αναλώνονται σε φωνές τους στιλ «Αμερικανός στα πρόβατα». Το ίδιο είπαν και το 1974 για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το ίδιο ψιθύρισαν το 1981 για τον …Ανδρέα Παπανδρέου («μπήκε ως σοσιαλιστική σφήνα», είπαν, «για να κόψει τη …νικηφόρο πορεία της Αριστεράς»), το ίδιο φώναξαν (φυσικά!) για τον κ. Μητσοτάκη και για τον κ. Σημίτη. Το λογικό ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι ένα: πως γίνεται με τόσους …αμερικανούς στα πρόβατα, να είμαστε η πλέον αντιαμερικανική χώρα της Ευρώπης και η δεύτερη στον κόσμο μετά το Πακιστάν;
Η ανοησία έχει κοντά ποδάρια. Απόδειξη ότι το ΚΚΕ παίρνει στο 4-5% και ο Συνασπισμός των Ακρωνύμιων παλεύει να μπει στη Βουλή. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι συνωμοσιολογία δηλητηριάζει την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν όλα σ’ αυτόν τον τόπο γίνονται από τους Αμερικανούς γιατί να ψηφίσει κάποιος; Γιατί να παλέψει για κάτι; Δεν θα αρκούσε μια απλή αίτηση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 2.1.2004
