Ο νόμος 3037/2002 για τα αποκαλούμενα «φρουτάκια» -ο οποίος, σημειωτέον ψηφίστηκε ομόφωνα στη Βουλή- μπορεί να χρησιμεύσει μόνο ως μάθημα στα πανεπιστήμια: πώς με μια ρύθμιση όχι μόνο δεν επιτυγχάνεις τον στόχο, αλλά κάνεις και μεγαλύτερη ζημιά.
Ορθώς η «Καθημερινή» χαρακτήρισε προχθές (7.5.2008) «γόρδιο δεσμό» το πρόβλημα με τη νομοθετική ρύθμιση του παράνομου τζόγου που επιχείρησε σύσσωμη η ελληνική Πολιτεία. Ο νόμος 3037/2002 για τα αποκαλούμενα «φρουτάκια» -ο οποίος, σημειωτέον ψηφίστηκε ομόφωνα στη Βουλή- μπορεί να χρησιμεύσει μόνο ως μάθημα στα πανεπιστήμια: πώς με μια ρύθμιση όχι μόνο δεν επιτυγχάνεις τον στόχο, αλλά κάνεις και μεγαλύτερη ζημιά.
Να θυμίσουμε ότι ο νόμος 3037/2002 αναφέρει ρητά πως οιοσδήποτε έχει οποιοδήποτε παιχνίδι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τυχερά παίγνια εγκατεστημένο σε ηλεκτρονική συσκευή (υπολογιστής, κονσόλα παιχνιδιών, κινητό τηλέφωνο κ.λπ.) μπορεί να τιμωρηθεί με φυλάκιση τριών μηνών και χρηματική ποινή 5.000 ευρώ! Δεν είναι υπερβολή. Από 30.7.2002 όλοι ανεξαιρέτως οι χρήστες ηλεκτρονικών υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων (που αναγκαστικά έχουν ενσωματωμένα παιχνίδια που μπορούν να χαρακτηριστούν «τυχερά») είναι παράνομοι!
Ας σημειώσουμε ότι στα έξι χρόνια της εφαρμογής του όχι μόνο δεν πατάχθηκε ο παράνομος τζόγος, αλλά έκλεισαν εταιρείες internet-cafe που λειτουργούσαν νόμιμα, εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο φίλεψε δύο καταδίκες -μαζί με τα αντίστοιχα πρόστιμα- στη χώρα μας.
Τώρα ο νόμος βρίσκεται περίπου στην παρανομία. Πότε εφαρμόζεται και πότε όχι. Οταν εφαρμόζεται ελλοχεύει ο κίνδυνος άλλης μια ευρωκαταδίκης. Εκτός αυτού η επιτάχυνση της διείσδυσης του Διαδικτύου στην Ελλάδα κάνει πολύ πιο προσιτό τον υπερπόντιο τζόγο. Κάποιοι μπορούν και από το σπίτι τους να ποντάρουν ηλεκτρονικά και δεν μπορεί να βρεθεί κανείς Μάκης Τριανταφυλλόπουλος να θρηνήσει για «τους μεροκαματιάρηδες που χάνουν περιουσίες στα “φρουτάκια” του διαβόλου».
Αλλά και πριν από την έλευση του Ιnternet ο παράνομος τζόγος ήταν πάλι πονοκέφαλος για τις αρχές. Πριν από χρόνια σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό του νομού Κοζάνης οι γυναίκες γκρίνιαζαν στο όργανο της χωροφυλακής ότι οι άνδρες τους χαρτόπαιζαν στο καφενείο της πλατείας. Επειτα από πολλές διαμαρτυρίες, ο χωροφύλαξ αποφάσισε να δράσει. Κατάσχεσε όλες τις τράπουλες, τα ζάρια και τα τάβλια του χωριού κι απαγόρευσε διά ρητής διαταγής οποιοδήποτε τυχερό παίγνιο, είτε σε δημόσιο (καφενείο) είτε σε ιδιωτικό χώρο (σπίτι). Επειτα από μερικές μέρες βρήκε τους άνδρες του χωριού να κάθονται κυκλικά και τελείως ακίνητοι στο καφενείο. Κάθε λίγο και λιγάκι σηκώνονταν όλοι και έδιναν από 100 δρχ. σε κάποιον της παρέας.
Στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς έκαναν οι συχωριανοί του μέχρι που κάποιος του έσκασε το μυστικό: Στο καφενείο κυκλοφορούσε μια μύγα! Αν το έντομο καθόταν σε κάποιον, όλοι οι υπόλοιποι του έδιναν από 100 δρχ. Ευτυχώς το θέμα δεν έφτασε ποτέ στη Βουλή, διότι με τη συνέργεια διάφορων λαϊκιστικών εκπομπών θα μπορούσαν να απαγορευτούν νομοθετικά και οι μύγες.
Δυστυχώς ο τζόγος, ακόμη και ο νόμιμος, είναι πρόβλημα για κάποιες οικογένειες. Υπάρχουν εθισμένοι ακόμη στο «Πάμε Στοίχημα». Ανθρωποι που στοιχηματίζουν για τα πάντα και κάποιες φορές τα πάντα. Αυτοί ίσως χρήζουν θεραπείας, αλλά η κοινωνία δεν χρειάζεται άλλες απαγορεύσεις.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 9.5.2008
