Ο οργανωμένος αναπηρικός χώρος να κάνει κάτι σαν παρατηρητήριο των Μέσων για τα θέματα που τον αφορά.
Συνήθως όταν σκέφτομαι την δουλειά που κάνουν τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε διάφορους τομείς οργίζομαι. Όταν μιλώ γι’ αυτά γκρινιάζω. Η ελληνική δημοσιογραφία προσεγγίζει την συντριπτική πλειονότητα των θεμάτων άσχημα. Σπανίως ξεφεύγει από τα στερεότυπα (κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά) και ποτέ δεν εμβαθύνει. Παρουσιάζει εικονικές πραγματικότητες, ακολουθεί μόδες, είναι προκατειλημμένη για μια σειρά θεμάτων.
Το χειρότερο όμως δεν είναι καν αυτό. Το πρόβλημα της ελληνικής δημοσιογραφίας είναι ότι δεν συζητά σε κάποια ορθολογική βάση τα προβλήματα που προαναφέρθηκαν. Δεν τα συζητά ούτε τώρα που ο χώρος μπαίνει σε κρίση. Η ελληνική δημοσιογραφία έζησε την έλευση των ιδιωτικών ηλεκτρονικών Μέσων και δεν κουβέντιασε, ζει την διάχυση του διαδικτύου και δεν συζητά, κάλυψε -όπως κάλυψε- με αρκετή ένταση μερικούς πολέμους αφιόνισε τον πληθυσμό για μια σειρά ζητημάτων και ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να κοιτάξει τι κάνει καλά και τι άσχημα. Η ελληνική δημοσιογραφία ζει σε ένα κλουβί αυταρέσκειας. Όλα φταίνε για τις διαρκώς συρρικνούμενες κυκλοφορίες των εφημερίδων, κάποιοι λίγοι είναι «αλήτες, ρουφιάνοι» ενώ οι πολλοί είμαστε δημοσιογράφοι.
Υπό το πρίσμα αυτό το γεγονός ότι άνοιξε μια συζήτηση για τον δημοσιογραφικό χειρισμό ων θεμάτων που αφορά τα Άτομα με ειδικές ανάγκες είναι καλό. Θα ήταν πολύ καλύτερο και θα έδειχνε την υγεία του κλάδου, αν αυτή η συζήτηση δεν άνοιγε από ένα κρατικό φορέα, αλλά από τα συλλογικά μας όργανα. Είναι προφανές ότι για τους δημοσιογράφους ως συλλογικότητα και σ’ αυτό το θέμα δεν χρειάζεται να πολυσκοτιζόμαστε. Υπάρχει και κλουβί συλλογικής αυταρέσκειας.
Η λέξη που μας χαρακτηρίζει κάθε φορά που ασχολούμαστε με θέματα με θέματα ΑμΕΑ είναι -και αναφέρεται πολύ ορθά στο εγχειρίδιο που εξέδωσε το υπουργείο τύπου- «αμηχανία». «Αμηχανία άγνοιας» θα έλεγα εγώ. Πραγματικά δεν ξέρουμε πως να χειριστούμε αυτά τα θέματα. Και δεν μπορούσαμε να μάθουμε, αν δεν ανατρέχαμε σε ξένες βιβλιοθήκες και άρθρα δεοντολογίας ξένων δημοσιογραφικών φορέων ή σχολών ΜΜΕ. Κάτι που επίσης δεν κάνουμε -εννοώ να ανατρέχουμε στην ξένη εμπειρία για δεοντολογικά θέματα.
Για την ακρίβεια δεν ανατρέχουμε καν στην ελληνική εμπειρία για διάφορα θέματα δεοντολογίας. Αλλά και που να ανατρέξουμε. Υπάρχουν σποραδικές δημοσιεύσεις για αυτό το μεγάλο θέμα, αλλά πουθενά συγκεντρωμένες. Είναι θετικό που το εγχειρίδιο «ΑμΕΑ και ΜΜΕ» υπάρχει στο διαδίκτυο. Πιθανώς να εμπλουτιστεί με άλλο υλικό και να έχουμε σ’ αυτόν τον τομέα τουλάχιστον μια πλήρη βιβλιοθήκη. Εγώ θα πρότεινα και κάτι περισσότερο: ο οργανωμένος αναπηρικός χώρος να κάνει κάτι σαν παρατηρητήριο των Μέσων για τα θέματα που τον αφορά. Να βαθμολογεί τα δημοσιεύματα ή τις εκπομπές, να επισημαίνει τα λάθη ή τις αθλιότητες να επιβραβεύει δια της δημοσιοποίησης τα καλά.
Αυτό πρέπει να γίνει δουλειά του οργανωμένου αναπηρικού χώρου και μόνο. Έπραξε πολύ καλά το υπουργείο Τύπου που άνοιξε την συζήτηση, αλλά επ’ ουδενί δεν θα ήθελα κάποιον κρατικό φορέα να βαθμολογεί έστω και σ’ αυτά τα θέματα την δημοσιογραφική δουλειά. Και αμερόληπτος να είναι δεν θα μοιάζει αμερόληπτος. Η κριτική της δουλειάς όσων κρίνουν πρέπει να είναι έργο της κοινωνίας των πολιτών. Ο οργανωμένος αναπηρικός χώρος πρέπει να γίνει τοις πράγμασι συνήγορος ΑμΕΑ για τα ΜΜΕ -ένα αίτημα που συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά σύμφωνα με την έρευνα που έκανε το περιοδικό «Ισοτιμία».
Διάλεξη στο 2ο συνέδριο «Άτομα με αναπηρία και ΜΜΕ». Αθήνα 18.6.2007
