Μέχρι να αποφασίσουν επιστήμονες, πολιτικοί, δικαστές και δημοσιογράφοι για τον ορισμό του δάσους, οι καταπατητές το… έχτισαν.
Kατά μία έννοια, οι καταπατητές και οικοπεδοφάγοι λειτούργησαν σαν τον Μεγαλέξανδρο. Μέχρι να αποφασίσουν επιστήμονες, πολιτικοί, δικαστές και δημοσιογράφοι για τον ορισμό του δάσους, αυτοί το… έχτισαν. Ελυσαν έτσι με το σπαθί τους τον γόρδιο δεσμό της μεταπολεμικής Ελλάδος, απάντησαν στην πολυετή απορία «τι είναι δάσος;» Μας είπαν, δηλαδή, ότι δάσος είναι αυτό που οι άνθρωποι αποφασίζουν να είναι δάσος. Απλώς αυτή η απόφαση μπορεί να ληφθεί οργανωμένα από το κράτος (όπως γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου) ή άναρχα όπως γίνεται στην Ελλάδα. Ολα τ’ άλλα, το ύψος των θάμνων, το μήκος των χόρτων και το πλάτος των λίθων είναι νομικές ασκήσεις επί χάρτου. Σε δουλειά, δηλαδή, να βρίσκονται πολιτικοί και δικαστήρια.
Το σύστημα γης-δάσους-στέγης-κράτους νοσεί. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα την εποχή των πυρκαγιών, τότε που σύμπας ο πολιτικός κόσμος και ο ελληνικός Τύπος ανακαλύπτει τους οικοπεδοφάγους. Κάθε καλοκαίρι έχουμε φωτιές, έχουμε την ελεεινολόγηση των σκοτεινών εχθρών του περιβάλλοντος, τις υποσχέσεις των κυβερνήσεων που συμπυκνώνονται στο «άπαξ δάσος, πάντοτε δάσος» και το φθινόπωρο, εκεί που υπήρχε δάσος, χτίζονται μεζονέτες.
Οι πυρκαγιές είναι ένα από τα συμπτώματα της ασθένειας που δέρνει το σύστημα «γη-στέγη-δάσος-κράτος». Είναι κάτι σαν πληγές, που ανοίγουν κάθε καλοκαίρι. Υπάρχει όμως κι ένας επίμονος πυρετός στον οποίο δεν δίνουμε ποτέ σημασία. Οι υψηλές τιμές στην αγορά γης, σημαίνει υπερβάλλουσα ζήτηση για γη και μικρή προσφορά. Οποιοσδήποτε ξέρει στοιχειώδη Ιστορία, θα κατανοεί ότι όταν η υπερβάλλουσα ζήτηση δεν καλύπτεται από τη νόμιμη προσφορά δημιουργούνται κυκλώματα μαύρης οικονομίας. Στην Αμερική φτιάχτηκε κοτζάμ Μαφία από τη ζήτηση για αλκοόλ, θα γλίτωνε η Ελλαδίτσα από τα κυκλώματα των οικοπεδοφάγων;
Τα δεδομένα είναι απλά: έχουμε μια πρωτεύουσα στην οποία συγκεντρώθηκε ο μισός πληθυσμός της χώρας και την οποία απαγορεύσαμε να αναπτυχθεί οικιστικά και οριζοντίως και καθέτως. Δεν θέλουμε ουρανοξύστες στην Αθήνα, αλλά επιθυμούσαμε (αόριστος, πλέον) να κρατήσουμε και τα δάση ανέπαφα.
Αυτό φυσικά δημιούργησε προβλήματα, αλλά εμείς δεν μάθαμε ποτέ να τα λύνουμε (απλώς ελεεινολογούμε την εικόνα των προβλημάτων: Πω πω! Αυθαίρετα!). Υπάρχει μια διάχυτη λαϊκίστικη ηθικολογία που συνάντησε την οικολογία κι έγινε ένας περίεργος αχταρμάς απόλυτων απαγορεύσεων στα χαρτιά κι απόλυτου μπάχαλου στην πράξη. Η ζήτηση για νέες κατοικίες αναγκαστικά θα εκτονωνόταν στις όμορφες αλλά και πιο απόμακρες περιοχές, όπως είναι η Πεντέλη, η Πάρνηθα κ.ά. Εκ των πραγμάτων οι πρώτοι που θα κάλυπταν αυτές τις περιοχές θα ήταν οι έχοντες και κατέχοντες. Εκεί μπαίνει και ο λαϊκίστικος φθόνος προς τον πλούτο που έγινε πολιτική απαγόρευση ικανοποίησης μιας πραγματικής ανάγκης. Ετσι τα πάντα αναγορεύθηκαν σε περιβαλλοντικό θησαυρό που δεν πρέπει κανείς να αγγίξει. Και, φυσικά, όλα καταστράφηκαν. Αντί οι οικιστικές πιέσεις να εκτονωθούν οργανωμένα ορίζοντας αυθαίρετα, αλλά επακριβώς τι θέλουμε να είναι δάσος και τι θέλουμε να είναι οικισμός, όλα έγιναν άναρχα.
Εκεί που απέτυχε η οργανωμένη κοινωνία (δηλαδή το κράτος) πέτυχαν οι καταπατητές και οικοπεδοφάγοι αλλά με επιπλέον παράπλευρο κόστος· διαφθοράς και φυσικά πυρκαγιών…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 27.8.2009
