Άσχετα από τις προθέσεις του κ. Σημίτη για τη διαδοχή, υπάρχουν κάποια απτά αποτελέσματα. Αυτή καθαυτή η διαδικασία βάζει κάποια νέα δεδομένα στην πολιτική ζωή του τόπου.
Μόνο οι ηλίθιοι δεν κατάλαβαν γιατί επέλεξε τώρα ο πρωθυπουργός να δρομολογήσει τις εξελίξεις διαδοχής του. Όλες οι δημοσκοπήσεις, έδειχναν συντριπτική ήττα του ΠΑΣΟΚ. Μπροστά λοιπόν στο φάσμα της ήττας ο πρωθυπουργός επέλεξε την αποχώρηση.
Όμως πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Απέναντι στο ΠΑΣΟΚ -ένα κόμμα που τόσο τον λοιδόρησε και τόσο τον υπέσκαψε- ο κ. Σημίτης πήρε μια γενναία απόφαση. Θα μπορούσε κάλλιστα να βγάλει το άχτι του. Θα μπορούσε να το οδηγήσει σε συντριπτική ήττα, και κατόπιν «γαία πυρί μιχθείτο». Θα ήταν μια ήττα που άξιζε στο τελευταίο τριτοκοσμικό κι εθνικιστικό μεγάλο κόμμα που λειτουργεί στην Ευρώπη. Δεν του ‘κανε δα και λίγα το κόμμα του οποίου ηγείτο. Τον εξέλεξε για να τον αμφισβητήσει την επόμενη μέρα. Είτε με τα Ίμια, είτε με τον Οτσαλάν-«Κολοκοτρώνη» (sic), είτε με το ασφαλιστικό, είτε με τους διαβόητους S-300, είτε με το νόμο για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, το ΠΑΣΟΚ πολέμησε λυσσαλέα κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια της χώρας. Δεν ήταν ο κ. Δημήτρης Ρίζος που τον βάφτισε «λογιστή με μανσέτες» τον κ. Σημίτη. Οι βαρύμαγκες του ΠΑΣΟΚ είχαν το μέγιστο προνόμιο στη χυδαιότητα. Χυδαιότητα την οποία έκαναν σημαία της πολιτικής τους, και κάποιοι όπως ο κ. Βασίλης Κεδίκογλου -γέννημα θρέμμα του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ- συνέχισαν μέχρι τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό τον περασμένο Δεκέμβριο.
Aσχετα όμως από τις προθέσεις του κ. Σημίτη -που τον οδήγησαν να ξεκινήσει την διαδικασία της διαδοχής- υπάρχουν κάποια απτά αποτελέσματα. Αυτή καθαυτή η διαδικασία βάζει κάποια νέα δεδομένα στην πολιτική ζωή του τόπου. Το πρώτο είναι η παραίτηση εν ενεργεία πρωθυπουργού. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μία χώρα που επί μήνες είχαμε πρωθυπουργό μόνο όταν λειτουργούσε το σύστημα υποστήριξης της αναπνευστικής λειτουργίας. Η παραίτηση Σημίτη εξασφαλίζει ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε το αίσχος του Ωνασείου. Μάθαμε, τοις πράγμασι, ότι οι πρωθυπουργοί μπορούν και να παραιτηθούν από την ηγεσία.
Ένα δεύτερο υποπροϊόν της παραίτησης Σημίτη είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά σ’ αυτή τη χώρα δύο νέοι άνθρωποι διεκδικούν την πρωθυπουργία. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις δέκα χρόνια πριν, το 1993, ήταν δύο εβδομηντάρηδες (της προδικτατορικής Βουλής) που διεκδικούσαν να αναλάβουν την ηγεσία του τόπου. Ασχέτως λοιπόν από τις προθέσεις του κ. Σημίτη η ανανέωση διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. Θα έχουμε νέο πρωθυπουργό και νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι γέροντες -παρά τα φληναφήματα περί «νέων αντιλήψεων» και «νέων στο μυαλό»- εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις αξιώσεις ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου σκηνικού. Είναι πολύ χρήσιμη η εμπειρία τους, αλλά μπορούν να την συγγράψουν.
Η Ελλάδα μπαίνει σε μια νέα περίοδο. Με πολλές αξιώσεις. Ωριμάζει. Γίνεται μια δυτική χώρα. Οι τριτοδρομικές και τριτοκοσμικές αντιλήψεις μπαίνουν στο περιθώριο. Κι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο όφελος από την ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.1.2004
