Είτε η σύνοδος των υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε. (ECOFIN) αποδεχθεί την τιτλοποίηση των ληξιπρόθεσμων χρεών είτε όχι οι δομικές ανάγκες της οικονομίας που δημιουργούν την ανάγκη τιτλοποιήσεων παραμένουν.
Μέγας καβγάς γίνεται αυτό τον καιρό μεταξύ των κομμάτων σχετικά με την τιτλοποίηση προηγούμενων χρεών προς το Δημόσιο που έχει εγγράψει στον προϋπολογισμό η κυβέρνηση. Ήρθε η σειρά του ΠΑΣΟΚ να κατηγορήσει τη Νέα Δημοκρατία για δημιουργική λογιστική, η Νέα Δημοκρατία απαντά ότι εμείς τιτλοποιούμε το …παρελθόν ενώ εσείς τιτλοποιούσατε το … μέλλον και η συζήτηση συνεχίζεται αέναα για μια εγγραφή στον προϋπολογισμό, εγγραφή που μικρή σχέση έχει με την πραγματική οικονομία.
Κακά τα ψέματα! Είτε η σύνοδος των υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε. (ECOFIN) αποδεχθεί την τιτλοποίηση των ληξιπρόθεσμων χρεών είτε όχι οι δομικές ανάγκες της οικονομίας που δημιουργούν την ανάγκη τιτλοποιήσεων παραμένουν.
Δύο είναι οι δρόμοι που έχει η κυβέρνηση για να κλείσει τον προϋπολογισμό του 2006 κατά τις επιταγές του συμφώνου σταθερότητας. Ο πρώτος είναι η τιτλοποίηση. Αυτή είναι κάτι σαν την προεξόφληση χρεογράφων που κάνουν οι επιχειρηματίες. Όποτε ξεμένουν από ρευστό «σπάνε τις επιταγές». Το ίδιο κάνει και το ελληνικό κράτος. Όποτε δεν βγαίνουν τα νούμερα που ζητάει ο κ. Αλμούνια αρχίζει τις τιτλοποιήσεις. Είτε παρελθόντων χρεών είτε μελλοντικών εισπράξεων.
Ο άλλος δρόμος είναι η αύξηση της φορολογίας. Και αν δεν περάσει από το ECOFIN η τιτλοποίηση, αυτός θα είναι ο μόνος δρόμος. Βραχυπρόθεσμα γιατί και οι νέα φορολογία δεν θα λύσει τα προβλήματα. Αντιθέτως, θα τα διογκώσει. Όσο περισσότερα λεφτά φεύγουν από την αγορά για να πληρωθούν ελλείμματα του Δημοσίου, τόσο μειώνεται η δυναμική της οικονομίας, τόσο λιγότερα παράγει και μακροπρόθεσμα θα μειωθούν εκ νέου τα φορολογικά έσοδα και φτου πάλι από την αρχή: ή τιτλοποιήσεις ή νέα φορολογία. Το κράτος λειτουργεί ως πίθος των Δαναΐδων.
Μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις έχουν προσανατολιστεί αποκλειστικά στα έσοδα για την οικονομική εξυγίανση. Κι αυτό επειδή είναι ευκολότερο να παίρνουν λίγα από πολλούς, αντί να περικόψουν τα έξοδα του κράτους. Στο τελευταίο αντιτίθενται πέρα από τα συντεχνιακά συμφέροντα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης (με …δάκρυα περί «ξεπουλήματος», και «ανάλγητων λύσεων») και πολλές φορές παρασύρονται με έξυπνες ερωτήσεις στα γκάλοπ και αυτοί που πληρώνουν, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Για παράδειγμα: όποιον και να ρωτήσεις «θέλετε εθνικό αερομεταφορέα», «αμεεεέ!», θα απαντήσει. Με χαμόγελο. Αν τον ρωτήσετε όμως θέλετε να πληρώνετε 100 ευρώ επιπλέον το χρόνο για να έχετε «εθνικό αερομεταφορέα» η απάντηση δεν θα είναι ίδια και σίγουρα δεν θα υπάρχει το χαμόγελο.
Η «Ολυμπιακή», οι διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου, κοστίζουν λεφτά κι αυτά δεν πέφτουν από τον ουρανό ούτε τα γεννούν οι τιτλοποιήσεις. Αυτά τα λεφτά κάποιοι τα πληρώνουν. Μπορεί οι τιτλοποιήσεις να μεταθέτουν χρονικά το πρόβλημα, αλλά δεν το λύνουν. Μπορεί η φορολογία να ανακουφίζει τα έσοδα, το πρόβλημα όμως βρίσκεται στα έξοδα. Τα πραγματικά χρήματα που φεύγουν για κλείνουν οι αντιπαραγωγικές τρύπες του Δημοσίου δεν αναπληρώνονται με προεξοφλήσεις. Αναπληρώνονται από τον ιδρώτα μας. Αυτό πρέπει να το έχουμε πάντα υπόψη, όποτε ακούμε διάφορους να ρητορεύουν για την ανάγκη της α’ ή της β’ κρατικής παρέμβασης. Καλά είναι κάθε φορά να ρωτάμε: «αυτή η ανάγκη πόσο θα μας κοστίσει»;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 11.10.2005
